We stappen vanaf de roltrap van het metrostation recht de brandende zon in. Binnen vijf minuten is het kleine waterflesje wat we bij ons hadden leeg en zegt Roos dat ze ‘echt niet meer kan lopen’. Zelfs de aanblik van de Eiffeltoren leidt haar aandacht maar even af. Noek heeft honger en ik voel de zon branden op mijn hoofd. ‘Paris is always a good idea’, zei Audrey Hepburn ooit. Maar met twee vermoeide en ontevreden kinderen en dertig graden om half elf ‘s ochtends, weet ik het zo net nog niet.
Wendy reageert rustig op de situatie. Ze luistert naar Roos en beaamt dat het lopen zwaar is. Noek krijgt gehoor voor zijn honger. En ook mijn angst dat deze dagen een mislukking worden, mag er zijn. ‘Eerst een terrasje’, zegt ze. ‘Dan zien we wel weer.’ En verbazingwekkend genoeg verdwijnt de zwaarte meteen. Ook bij mij. Ik geef Roos een knuffel en zet haar op mijn nek. ‘Een klein stukje kan ik je wel dragen.’
Er kan helemaal niets mislukken
Tijdens de espresso’s en Orangina’s kunnen we weer lachen. Met de plattegrond op tafel bepalen we onze strategie. Het is warm en we zijn moe. Dus we gaan het rustig aan doen vandaag. Eerst gaan we naar een supermarkt voor voldoende water en stokbrood. Vervolgens naar de Jardin du Luxembourg voor veel schaduw en een heerlijke speeltuin. ’s Middags maken we een rondvaart over de Seine en daarna gaan we naar een openbare klimmuur aan één van de kades die we vanuit de boot gespot hadden. Terwijl de kinderen klimmen, zitten Wendy en ik op een bankje aan de Seine en genieten van het ongecompliceerde leven.
En tussendoor lopen we van het ene metrostation naar het andere. Roos blijft moe. Soms kan ik haar dragen, soms niet. En ook dat mag ze jammer vinden. Al haar gevoelens mogen er zijn. En als ik die toelaat, verdwijnt ook mijn angst voor een mislukte Parijs-trip. Want er kan helemaal niets mislukken. Dit is wat ik wil: we zijn met elkaar, op een fantastische plek en het is schitterend weer.
‘s Avonds zitten we opnieuw op een terras. Het begint te schemeren, maar als Roos klaar is met haar frambozenijsje is ze nog klaarwakker. ‘Wanneer gaan we nou weer verder?’ We lopen langs de Seine op weg naar voor de laatste attractie vandaag. Vanaf het Place du Trocadéro bekijken we om tien uur ’s avonds hoe de verlichte Eiffeltoren vijf minuten lang verandert in een grote knipperende kerstboom. Magisch. Of zoals Roos glunderend zegt: ‘Dan is de Eiffeltoren van goud en dan gaan alle lichtjes knipperen. Dat vind ik het leukste van Parijs.’
