Niet perfect kan soms perfect zijn, ontdekte ik laatst. We stonden op het jaarlijkse schoolfeest en meestal was dit het moment om een praatje te maken met de leerkracht van het volgende jaar, maar nu was de nieuwe indeling nog niet bekend. Dus kletste ik met zijn huidige leerkracht.
‘Ik vroeg je zoon hoe hij de voorstelling vond en weet je wat hij zei? De voorstelling was heel saai – en daarom juist zó mooi… Hij kan zo intens genieten! Dat manneke van jullie! Hij kan zó in dingen opgaan.’
Genieten kon hij ja, maar dit jaar genoot onze zoon vooral door het enthousiasme van de leerkracht tegenover me, wiens beroep hem lijkt te passen als een goedgesneden maatpak.
Lesgeven, verplegen, loodgieten, ieder beroep is vast te leren, maar bij sommige mensen zíe je gewoon dat hun broek te strak zit of het jasje niet lekker, dus ik vroeg bezorgd: ‘En volgend jaar? Zal hij dan ook genieten? Wie wéét wie hij volgend jaar krijgt en hoe het dan zal gaan.’
Juíst van die mindere jaren leert hij
Maar de leerkracht van mijn zoon onderbrak me en zei: ‘Ook dan leert hij, Tirza, of misschien juíst van die mindere jaren leert hij… Steeds meer zal hij bewuste keuzes maken: dit past me en dit niet, hier voel ik me goed bij of dit gaat niet werken.’
Voorbeeldfunctie met onhandigheid
Daar had hij een punt. Als wij namelijk keuzes maken die onhandig uitpakken, zijn we óók voorbeelden. Een moeder die zich zo nu en dan te impulsief in onhandige avonturen stort, een vader die zijn hele leven dacht dat hard werken de sleutel tot geluk zou zijn, ooms en tantes wiens levens openlijk besproken worden aan onze keukentafel. Daar leren ze van en daarom praten we openlijk over ons gestruikel en dat geeft meteen een hoop lucht. Het perfecte voorbeeld willen zijn is een veel te zware vracht waar ze én geen snars van leren én waar je eigenlijk helemaal geen zin in zou moeten hebben. Toch hoop ik ieder schooljaar weer opnieuw op de perfecte leerkracht.
Ik vind saai gewoon saai en nurkse leraren zouden niet voor de klas moeten staan. Maar volgens mijn zoon zijn saaie voorstellingen soms juist heel mooi en zijn meester vindt moeilijke jaren soms juist heel leerzaam… logisch dat die twee een klik hebben. Ik nam nog een slok van mijn wijntje en mengde me tien kilo lichter tussen het feestgedruis. Op naar het volgende, wellicht niet perfecte schooljaar. Ik kreeg er zowaar al zin in.
Tirza van Schie vormt een huishouden met haar man, vier kinderen en haar tien jaar oudere, maar verstandelijk eeuwig zevenjarige zus. Ze publiceert versjes en blogjes op lentezoet.nl en heeft ook haar echte versjesboek in de winkels en onze webwinkel liggen!