Het begon de eerste weken na de bevalling. Hoe sterk ik ook had verlangd naar het moederschap – en oh, wat heerlijk magisch prachtig was het om nu echt moeder te zijn! -, zo ingewikkeld vond ik ook meteen dat die baby de hele tijd bij me was.
Met de hele tijd bedoel ik: de. hele. tijd. Na een paar weken kwam mijn doula nog eens op bezoek en stelde me gerust: ‘In het begin kun je je baby een paar minuutjes tevreden los van jou laten liggen, misschien net lang genoeg om naar de wc te gaan of te douchen, als je geluk hebt. De tijd zal vanzelf een beetje langer worden. Het is vermoeiend, maar volkomen natuurlijk.’
De baby is geprogrammeerd om mijn lijf te voelen, en zich daarmee veilig te weten. Met die kennis kon ik er iets beter tegen dat ik niet langer 1 persoon was, maar 1-plus-1-minimensje.
There is no such thing as a baby, there is always a baby and someone
~ Winnicott
De dagen dat ik in mijn eentje thuis was met de baby, vielen me zwaar. Als er lief bezoek was, of andere gezinsleden, werd alles een stuk lichter. Dan was het ineens prima om urenlang een beetje rond te hangen met een baby aan of op me.
Tijd voor jezelf, wat is dat?
Na verloop van tijd waren er veel momenten van berusting, overgave en ook frustratie. Zo was ik gewend, al jaren lang, om elke ochtend te starten met een zonnegroet en meer van dat soort yoga-moves. Ik geloof dat het maar liefst twee jaar moederschap kostte om die eigen ruimte weer te claimen.
Ik speel ukelele als mijn kind moet poepen
Een paar trucjes had ik inmiddels wel geleerd: liever douchen mét mijn baby dan niet douchen. Liever yoga mét mijn baby dan geen yoga.
De echte ruimte voor mezelf kwam eigenlijk pas toen ik geen borstvoeding meer gaf – en dat is een goed bewaard geheim, want als echte borstvoedingsfan praat ik liever over de voordelen van borstvoeding dan de nadelen. Sinds mijn borsten weer van mij zijn, kan de rest van mij ook weer vaker los van mijn kind functioneren.
Lekker lezen: Op zoek naar het verloren geluk, Relax mama.
Eigen-tijd-tips
Hoe vind je nu tijd voor jezelf terug, die voor het moederschap zo vanzelfsprekend was? Mijn persoonlijke top drie van tips is als volgt:
- grijp het moment
- combineer
- heb geduld
Grijp het moment als je het herkent. Zoet spelende kinderen? Ik duik in mijn krant/dagboek/op mijn yogamat. Elke minuut is meegenomen.
Combineer: heel vaak is het niet of-of maar en-en in het ouderschap. We leven in een cultuur waarin de behoeftes van het kind centraal staan, maar we kunnen onszelf als ouders niet opbranden ten behoeve van de kinderen. Wij mogen zelf ook opladen. Stel je voor, straks geven we aan onze kinderen een totaal verkeerd voorbeeld mee: dat van uitgeputte leeggelopen ouders. Dat gaan zij op hun beurt weer compenseren als ze later groot zijn. Balans is het toverwoord. Die balans kun je nog een beetje sneller vinden als je er samen naar zoekt. Zoals in de online groepen van Powermama, waar iedereen precies snapt wat je bedoelt.
Dus nu speel ik ukelele (mijn nieuwe hobby) terwijl de kinderen treinbanen of duplo-paradijsjes bouwen. Ik speel ook ukelele als de jongste moet poepen, zodat ik me niet zo dienstbaar en wachtend voel. Ik doe mijn yoga binnen naast de treinbaan of buiten, in het gras naast de zandbak.
En tot slot: heb geduld. Over een paar jaar willen mijn kinderen niet eens meer met me spelen, zal het huis stil en leeg zijn, en verlang ik terug naar de tijd dat ze aan mij geplakt zaten. Wedden?
Lekker lezen: Op zoek naar het verloren geluk, Relax mama.