Column: Toch twee hartjes?

door Tirza van Schie

Ik ben zwanger! De dagen zijn een aaneenschakeling van hoogte- en dieptepunten. Na vier jaar over de tweede te hebben gedaan, met enkele vroege miskramen en een vervelende cyste, is deze derde, snelle zwangerschap een cadeautje! Elf zenuwslopende – blijft het deze keer zitten? – weken later, mag ik naar de verloskundigenpraktijk voor een eerste echo.

Ik parkeer de auto en tussen mij (jongste op de arm, oudste aan de hand) en de praktijk zit een drukke straat én een fietspad vol met scholieren. Het lukt me om fietspad- en weggebruikers te ontwijken en opgelucht stap ik aan de overkant de stoep op. Tegelijkertijd denk ik blij: ‘Een tweeling!’ Onderbuik, fingerspitzen? Daarna denk ik verward: ‘Een tweeling ?!’ en loop een beetje warrig de praktijk in.

Terwijl de oudste zich in de wachtkamer met de knopjes van een of ander medisch apparaat vermaakt, blader ik door tijdschriften op zoek naar tweelingweetjes. Het onderwerp laat me niet los. Ik lees dat je makkelijker een tweeling krijgt, als je boven de veertig bent, Afrikaans bloed hebt, tweelingen in de familie hebt, als je weldoorvoed bent of als je meer dan vier keer zwanger bent geweest. ‘Ik ben weldoorvoed, ik ben weldoorvoed, ik ben weldoorvoed’ herhaal ik hoopvol in mezelf.

‘Ik ben weldoorvoed’ herhaal ik hoopvol in mezelf

Als het stel dat tegenover me zit, de wachtkamer uitloopt voor hún echo, zeg ik: ‘Misschien zijn het er wel twee!’ Waarop de man zijn ogen ten hemel slaat en zegt: ‘Alsjeblieft zeg! Dat niet!’ Lachend kijk ik hem na en wacht onrustig op mijn beurt.

Even later lig ik zelf op mijn rug. De koude gel wordt met het apparaat over mijn buik gerold en ik verrek bijna mijn nek om het scherm goed te kunnen volgen. We zien maar één hartje. Ineens voel ik me teleurgesteld en word overmand door een grote leegte. Tot de echoscopiste zegt: ‘Wacht eens even…’ en ze gaat links over mijn buik… Rechts over mijn buik…

‘Ja’, zegt ze, ‘ik zie nog een hartje, het zijn er twee!’ Ik gil zo hard van blijdschap en opluchting dat allebei mijn kinderen zich rot schrikken en een potje beginnen te huilen. Ik begin ook te huilen, dus de echoscopiste snelt zenuwachtig naar de tissues. Als ik de kamer uitloop, kijkt de hele wachtkamer me met verschrikte gezichten aan.

Trillend en lachend bel ik buiten mijn lief.

‘Raad eens?’

‘We krijgen een tweeling, zegt hij.

Tirza van Schie vormt een huishouden met haar man, vier kinderen en haar tien jaar oudere, maar verstandelijk eeuwig zevenjarige zus. Ze publiceert versjes en blogjes op lentezoet.nl en heeft nu ook haar echte versjesboek in de winkels/onze webwinkel liggen!

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Opruimen als acceptatie van je leven

Column: Opruimen als acceptatie van je leven

Toen mijn man overleed, sliep ons kind nog bij ons op de kamer, in een co-sleeper. De babykamer was deels af, maar verder kwam dat wel als hij op zijn eigen kamer zou slapen. Van uitstel komt afstel, zeker in deze situatie, en eerlijk gezegd heeft het me heel lang ook...

6 Pietvriendelijke Sinterklaasverhalen

6 Pietvriendelijke Sinterklaasverhalen

Het sinterklaasfeest kun je al jaren geen onschuldig kinderfeest meer noemen. Aan de kinderen zal het niet liggen. Zij houden zonder vooroordeel van de Sint en alle Pieten. Zo, daar zijn we het over eens. Dan wordt het nu tijd om met nieuwe beelden te werken....

Plek voor vaders

Plek voor vaders

Luiers verschonen, de kinderwagen voortduwen of met de baby in een draagzak lopen, de moderne man draait er zijn hand natuurlijk allang niet meer voor om. Maar gek genoeg merken we nog niet zoveel van de nieuwe rolverdeling tussen mannen en vrouwen in onze publieke...

Column: Ik ben geen jongen

Column: Ik ben geen jongen

Roos fietst naast me. Met een verbeten gezicht trapt ze zich door de herfststorm heen. We zijn op weg naar huis na een lange schooldag. En aan haar gezicht zie ik dat haar meer bezighoudt dan windkracht 6. Haar tranen zijn er eerder dan de regendruppels. En als ik...

Column: Mijn kind lijkt op mij. Toch?

Column: Mijn kind lijkt op mij. Toch?

'Hij lijkt sprekend op jou.' Dat heb ik jaren gehoord als het over Thijn ging. En ik zag het zelf ook. Vanaf het moment dat ik hem voor het eerst in mijn handen had. Ik herkende hem meteen. En al mijn onzekerheid over of ik wel wist hoe ik zo'n kleintje vast moest...

Over Utopia, sprookjes en dromen: leven in een gemeenschap

Over Utopia, sprookjes en dromen: leven in een gemeenschap

Nog geen jaar geleden vertrokken wij als gezin naar een ecogemeenschap in Andalusië. Met een tent en fietsen bovenop onze niet zo ecologisch verantwoorde oude diesel uit 1996 reden we langzaam naar het zuiden. Lees hier een dag uit ons leven. Er klinkt een zacht...

0