Column: Trip down Memory Lane

Ik zit klaar om een nieuwe column te gaan schrijven. Het is donderdag, een dag die ik zo koester: alleen thuis voor mijn eigen werk. Even niets moeten, maar doen waar ik blij van word. Meestal heb ik even een tijdje aanrommelen nodig om van de ‘ik moet’- in de ‘ik wil’-energie te komen. En zo dwaalde ik vanmorgen wat door mijn digitale fotoalbum heen. De filmpjes trekken mijn aandacht.

Filmpjes van een mannenreis met vrienden naar Berlijn. Nou ja mannen, jongens waren we nog. De meeste spreek ik niet meer. Filmpjes van mijn lange reis door Vietnam, tien jaar terug al weer. Het eerste filmpje met mijn lief Pieternel erop (ook tien jaar geleden).

Deze ochtend aan het eind van het jaar wordt een dromerige trip down Memory Lane.

Het gaat zo snel

Tot ik het allereerste filmpje van Sofie bekijk. Net geboren en liggend op de borst van een uitgetelde Pieternel. Grote donkere ogen, wijd open door de adrenaline van de meest bijzondere ervaring die we allemaal meemaken en toch ook weer vergeten: geboren worden.

Haar kwetsbaarheid raakt iets in me. Het volgende filmpje: de eerste keer in bad. Ze huilt een beetje en ik voel die onmiskenbare Sofie-energie door het filmpje heen. Ik ben geraakt door de herkenning van dat unieke wie-zij-is-gevoel. Iets wat ik met mijn ogen dicht herken en op kan roepen. Hebben alle ouders dat, vraag ik me onwillekeurig af?

Nou ja mannen, jongens waren we nog

Het volgende filmpje. Ik open de champagne en proost samen met Pieternel op ons eerste kind. Tjemig. Ben ik dat? Nog steeds een jongen, vind ik.

Ik scrol wat sneller door de grote hoeveelheid babyfilmpjes die dan volgen. In de tummytub, op het aankleedkussen, in de draagdoek, samen met de katten en ineens is ze gaan staan; in de harde wind op het gras langs de Waal. Voor ik het weet, kijk ik naar haar meest recente verjaardag. Vijf jaar al weer.

De jongen in mij is veranderd in een man

Vaderschap maakt de man

Ze wordt snel groot, besef ik. Een cliché dat bij elke ouder voorbijkomt. Maar zij niet alleen groeit. Ik zie mezelf ook groot worden op de filmpjes. ‘Mannen worden vaak pas man als ze vader worden’, vertelde iemand van wie ik veel over het leven heb geleerd tijdens de zwangerschap van Sofie. En ja. Ik zie het terug tijdens mijn wandeling door Memory Lane deze morgen. De jongen in mij is veranderd in een man.

De impact van de aanwezigheid van mijn kinderen in mijn leven is enorm. Vaderschap lijkt vaak zo vanzelfsprekend (‘iedereen doet en kan dit toch?’), is soms lastig, maar o zo bijzonder. Diep dankbaar is wat mijn gevoel op dit moment het beste omschrijft.

Klepper! Ik schrik op. O, ja. De schoorsteenveger zou langs komen. De bel is nog steeds stuk en de brievenbus vervangt al veel te lang zijn taak. Repareren, dat moet ik ook nog doen. Maar nu even niet. Nu geniet ik.

Recensie: Gedichten van een jonge vader

Op pad met je vader: de inwijding van jongen naar man

Robert Tannemaat is naast vader van Simon (2) en Sofie (5) en natuurliefhebber ook trainer en coach bij De Groeierij voor krachtig ouderschap en gelukkige gezinnen (vanaf 1 februari GezinsGeluk.nu).