Column: Een warm hoopje mens

Als ik om half vier wakker word, lig ik op het randje van ons uitklapbed. Mijn nek is stijf en mijn arm heeft te lang in een rare positie gelegen. Ik rol me op mijn andere zij en voel een warm hoopje mens op de andere helft van mijn kussen liggen. Evy is verkouden en uit voorzorg heb ik haar voordat we gingen slapen tussen ons in gelegd. Zo weet ik tenminste zeker dat ze doorslaapt en ik niet in de weer hoef met glaasjes water, zakdoeken, plasjes en knuffels. Het zachte maanlicht schijnt door een kier van het gordijn en ik zie dat ergens deze nacht ook een warm hoopje mens naast Jesse is gaan liggen. Lepeltje-lepeltje liggen vader en zoon naast elkaar, diep in slaap. Zomaar middenin de nacht voel ik me even heel gelukkig.

Zomaar middenin de nacht voel ik me even heel gelukkig

Tevreden baby

Mijn eerste jaren als moeder piekerde ik er niet over om Jaïr ’s nachts bij ons in bed te laten slapen. Gelukkig was Jaïr tevreden met een lange borstvoedingssessie voordat hij ging slapen en vond hij het prima om daarna alleen in zijn wieg in slaap te vallen. Op de momenten dat hij ziek of verdrietig was, zat ik uren bij zijn bed om hem te laten weten dat ik bij hem was. Als ik hem op zo’n moment wel bij ons in bed zou nemen, zou hij vast nooit meer in zijn eigen bed willen slapen. En altijd een kind tussen ons in? Nee zeg, dat was niks voor ons.

Evy was duidelijk minder gecharmeerd van haar eigen bed. De halve nacht duwde ik haar wiegje zachtjes heen en weer en zat uren in de schommelstoel met mijn borst uit mijn slaapshirt. Na een paar weken was ik doodmoe. Er zat niks anders op dan mijn twijfels over samen slapen overboord te gooien. En ja hoor, de nachten werden een stuk rustiger. Af en toe werd ik wakker voor een voeding, maar zonder stress dommelde ik binnen een paar minuten weer in slaap. Eerlijk is eerlijk, ik vond het echt niet altijd een feest. Het leek me best fijn om ons bed weer voor ons tweeën te hebben. Toch smolt ik elke ochtend weer bij de aanblik van het allerliefste meisje dat warm en tevreden naast me lag.

Een warm hoopje mens in bed (keer twee)

Na Evy’s eerste verjaardag begon ze steeds vaker de nachten door te slapen en was het bed weer even voor ons alleen. Tot het moment dat Jaïr buitenshuis een tekenfilm keek met een boze ijsprinses. Doodsbang rende hij nachtenlang naar ons bed om zich bibberend tegen ons aan te vleien. Na een paar weken ebde de angst voor de ijsprinses weg. Inmiddels durft hij weer alleen naar de wc, vindt hij het prima om alleen op zijn kamer te spelen en valt hij weer rustig in slaap. Toch sluipt onze vierjarige nog steeds elke nacht op zijn tenen naar ons toe. Wat Evy al veel eerder ontdekte, weet Jaïr inmiddels ook. Er is weinig fijner dan lekker knus tussen papa en mama in slapen.

Marlies Hanse werkt als freelance journalist en woont met haar man en twee kinderen (4 & 1) in Berlijn. Op Instagram deelt ze graag foto’s over haar leven vol bewustzijn, minimalisme en unschooling. 

Over Liedloff: Op zoek naar het verloren geluk

Column: Luie ouders slapen samen