Column: Weer een verjaardag zonder papa

door Miranda Huibers

De dreumes is een peuter geworden. Nu paradeert hij het liefst de hele dag rond met zijn fietsje zonder pedalen. Hij loopt ernaast, want zijn voetjes komen nog net niet bij de grond. Als ik hem vraag van wie hij die kreeg zegt hij ‘opa!’. Oma vergeet hij voor het gemak. Het is ook niet niks, een hele zin zeggen als je zo intens blij bent met iets. Misschien was het een iets te uitbundig feest, want hij vluchtte er af en toe een beetje van. Maar hij had het nog dagenlang over alle auto’s die hij open mocht maken.

Verjaardag zonder papa organiseren

Ik vluchtte er zelf soms ook een beetje van. Het is namelijk ook niet niks om zo’n verjaardag te vieren en te organiseren zonder papa. Ik zag er eigenlijk gewoon als een blok tegenop. Het samen opstaan en hem dan in mijn eentje zijn cadeautje geven. Dit soort dagen gaan nooit een hobby van me worden. De bevestiging dat alles gewoon doorgaat is té aanwezig. Maar daar moet vooral niemand iets over zeggen.

Maar als er niemand is die er iets over zegt is het ook echt niet ok. Dus eigenlijk kan niemand het goed doen op zo’n dag. Mij interesseert dat inmiddels niet meer. Het is zoals het is. Ik ben al heel erg blij dat iedereen er nog steeds gewoon is en dat Shane en ik allemaal bijzonder lieve en trouwe mensen om ons heen hebben. Maar dat het bijzonder lastig kan zijn om mee om te gaan, dat snap ik wel.

Alles gaat door

Omdat alles doorgaat en omdat het met mij steeds beter gaat, komt er ook meer ruimte om te voelen. Waar voorheen alleen maar verdriet en rouw zat, komt nu ook weer levenslust. Ik besef dat we het wel redden met z’n tweeën, en daarbij besef ik ook dat ik Alex niet zoveel meer vertel. Ik praat niet meer tegen hem in m’n hoofd. En over alle dingen waar ik me schuldig over had kunnen voelen is dit het eerste wat ik van mezelf echt niet eerlijk vind: dat mijn leven verder gaat. Dat er, naast de fantastische vrienden die ik al had, nieuwe mensen langskomen waarmee Shane en ik toffe dingen doen. Dingen die we met Alex gedaan zouden hebben, maar waar hij nu geen onderdeel meer van uitmaakt. En dat ik ook minder de behoefte heb om hem dat te vertellen.

Toch dichtbij

Behalve soms. Rond zo’n dag als de verjaardag van onze zoon. Dan wil ik hem weer alles vertellen. Hem laten zien hoe mooi alles door is gegaan en wat een fantastisch grappige, lieve zoon we hebben geproduceerd. Dan wil ik hem vertellen dat ze zoveel lol met elkaar zouden hebben gehad en dan wil ik dat hij ziet hoe Shane zich ’s avonds ineens naar me omdraait, ‘papa!’ zegt en zijn foto’s verplaatst. Vanaf het tafeltje waar ze altijd staan, naar een plek waar ze nog meer in het zicht staan: pal voor de televisie. En dat hij ze vervolgens tevreden en wild enthousiast een kusje geeft en dan naar boven wil om te slapen.

Meer lezen

Dood is niet gewoon, M. Delfos

Iedereen zegt dat ik mag huilen, E. Kant

Column: Acceptatie van de dood. Hoe dan?

Miranda Huibers is moeder van Shane, werkt als freelance tekstschrijver, fotograaf en social media manager. In haar columns schrijft ze over haar leven als jonge weduwe.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Praten over de dood

Column: Praten over de dood

Sofie en ik zaten samen na de lunch aan tafel. Ze keek dromerig naar buiten: de ezel van de kinderboerderij aan de overkant is er al een tijdje niet meer, maar het blijft voor haar een interessant onderwerp. ‘Wat gebeurt er met je als je dood bent?’ vroeg ze. Ik...

Column: Ontwikkelingstest

Column: Ontwikkelingstest

Op een druilerige herfstdag stappen we de praktijk van onze kinderarts binnen. Een paar weken geleden vierden we Jaïr zijn vierde verjaardag en dus is het de hoogste tijd voor een nieuwe afspraak. Tot nu toe waren deze afspraken een kwestie van wegen, meten, een...

Column: Meefietsen hoeft niet meer

Column: Meefietsen hoeft niet meer

'Ik weet niet of ik alles wel heb.' Noek zucht en kijkt voor de derde keer vanochtend zijn schoolspullen na. 'Straks kom ik nog te laat.' Frans, Duits, wiskunde en gym. Ja, het klopt. Broodtrommel, waterflesje, appel. Ook dat klopt. Sleutelbos, mobiel, jas, pet. Hij...

Column: Verhuizen met jonge kinderen? Hoe dan?

Column: Verhuizen met jonge kinderen? Hoe dan?

Het begon met een idee. Een droombeeld van hoe ons leven ook zou kunnen zijn. We zouden de stad kunnen verruilen voor een rustig dorp. De doorgaande weg met al zijn bussen en ambulances inwisselen voor een staat waar kinderen nog gedachteloos kunnen touwtjespringen....

Column: Opruimen als acceptatie van je leven

Column: Opruimen als acceptatie van je leven

Toen mijn man overleed, sliep ons kind nog bij ons op de kamer, in een co-sleeper. De babykamer was deels af, maar verder kwam dat wel als hij op zijn eigen kamer zou slapen. Van uitstel komt afstel, zeker in deze situatie, en eerlijk gezegd heeft het me heel lang ook...

Column: Een maatje te krap

Column: Een maatje te krap

Of ze echt bestaan weet ik niet, maar soms denk ik wel eens dat er mensen zijn die alles kunnen. Van die moeders die ik iedere ochtend tegenkom op het schoolplein, de haren keurig in model, smaakvol gekleed en klaar om, zodra ze hun kind-zonder-yoghurt-in-de-haren...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0