Column: Weer een verjaardag zonder papa

door Miranda Huibers

De dreumes is een peuter geworden. Nu paradeert hij het liefst de hele dag rond met zijn fietsje zonder pedalen. Hij loopt ernaast, want zijn voetjes komen nog net niet bij de grond. Als ik hem vraag van wie hij die kreeg zegt hij ‘opa!’. Oma vergeet hij voor het gemak. Het is ook niet niks, een hele zin zeggen als je zo intens blij bent met iets. Misschien was het een iets te uitbundig feest, want hij vluchtte er af en toe een beetje van. Maar hij had het nog dagenlang over alle auto’s die hij open mocht maken.

Verjaardag zonder papa organiseren

Ik vluchtte er zelf soms ook een beetje van. Het is namelijk ook niet niks om zo’n verjaardag te vieren en te organiseren zonder papa. Ik zag er eigenlijk gewoon als een blok tegenop. Het samen opstaan en hem dan in mijn eentje zijn cadeautje geven. Dit soort dagen gaan nooit een hobby van me worden. De bevestiging dat alles gewoon doorgaat is té aanwezig. Maar daar moet vooral niemand iets over zeggen.

Maar als er niemand is die er iets over zegt is het ook echt niet ok. Dus eigenlijk kan niemand het goed doen op zo’n dag. Mij interesseert dat inmiddels niet meer. Het is zoals het is. Ik ben al heel erg blij dat iedereen er nog steeds gewoon is en dat Shane en ik allemaal bijzonder lieve en trouwe mensen om ons heen hebben. Maar dat het bijzonder lastig kan zijn om mee om te gaan, dat snap ik wel.

Alles gaat door

Omdat alles doorgaat en omdat het met mij steeds beter gaat, komt er ook meer ruimte om te voelen. Waar voorheen alleen maar verdriet en rouw zat, komt nu ook weer levenslust. Ik besef dat we het wel redden met z’n tweeën, en daarbij besef ik ook dat ik Alex niet zoveel meer vertel. Ik praat niet meer tegen hem in m’n hoofd. En over alle dingen waar ik me schuldig over had kunnen voelen is dit het eerste wat ik van mezelf echt niet eerlijk vind: dat mijn leven verder gaat. Dat er, naast de fantastische vrienden die ik al had, nieuwe mensen langskomen waarmee Shane en ik toffe dingen doen. Dingen die we met Alex gedaan zouden hebben, maar waar hij nu geen onderdeel meer van uitmaakt. En dat ik ook minder de behoefte heb om hem dat te vertellen.

Toch dichtbij

Behalve soms. Rond zo’n dag als de verjaardag van onze zoon. Dan wil ik hem weer alles vertellen. Hem laten zien hoe mooi alles door is gegaan en wat een fantastisch grappige, lieve zoon we hebben geproduceerd. Dan wil ik hem vertellen dat ze zoveel lol met elkaar zouden hebben gehad en dan wil ik dat hij ziet hoe Shane zich ’s avonds ineens naar me omdraait, ‘papa!’ zegt en zijn foto’s verplaatst. Vanaf het tafeltje waar ze altijd staan, naar een plek waar ze nog meer in het zicht staan: pal voor de televisie. En dat hij ze vervolgens tevreden en wild enthousiast een kusje geeft en dan naar boven wil om te slapen.

Meer lezen

Dood is niet gewoon, M. Delfos

Iedereen zegt dat ik mag huilen, E. Kant

Column: Acceptatie van de dood. Hoe dan?

Miranda Huibers is moeder van Shane, werkt als freelance tekstschrijver, fotograaf en social media manager. In haar columns schrijft ze over haar leven als jonge weduwe.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Lekker in balans

Column: Lekker in balans

Soms heb ik veel ideeën en die voer ik dan het liefst allemaal meteen uit. Dit door een totaal gebrek aan zelfbeheersing en vooral omdat ik op dat moment uit elkaar knal van de zin. Want soms zit ik daar gewoon propvol van. Persoonlijk vind ik het de normaalste zaak...

Column: Samen slapen – Nynke in Laos

Column: Samen slapen – Nynke in Laos

'Kijk, hier slapen we allemaal!' roept mijn oudste dochter trots als ze via Skype een rondleiding door het huis geeft. Het is waar. Daar slapen we. Allemaal. Het is een ruime slaapkamer, dat wel. Er ligt een groot mamabed op de grond en een net zo groot bed voor de...

Column: Verhuizen

Column: Verhuizen

'Ik wil helemaal niet naar een ander huis. Helemaal niet', moppert mijn driejarige zoon. 'Eén mama moet hier blijven met mij.' Voor hem hoeft het niet, de verhuizing, en dat snap ik best. Hij is erg gesteld op zijn vertrouwde omgeving. Ons huis met het groene hek,...

Column: Anders opvoeden dan mijn vader deed

Column: Anders opvoeden dan mijn vader deed

Ik loop met mijn vader door het glooiende Zuid-Limburgse landschap. Terwijl we de hellingen van de Sint Pietersberg opklimmen hebben we het over de baby die over zo'n vijf maanden geboren zal worden en die van mij een vader en van hem een opa gaat maken. Dat gesprek...

Zonder strijd aan tafel: gezellig samen eten dankzij rituelen

Zonder strijd aan tafel: gezellig samen eten dankzij rituelen

Terugkerende strijd over de dagelijkse afspraken in huis kennen we allemaal wel. Je kinderen luisteren vaker niet dan wel. Hoe maak je zulke kleine maar oh zo irritante momenten nou fijn? Waar kinderen doorgaans een hekel aan hebben, is de grens over moeten van iets...

Adoptiemama worden: een hele reis

Adoptiemama worden: een hele reis

Laetitia uit België droomt van een kind adopteren, naast haar drie eigen kinderen. Lees het laatste deel van haar verhaal. Hoe haar verhaal begon, lees je hier. Net toen ik het diepst zat, kwam dan toch het verlossende telefoontje. Ik hoorde mijn telefoon rinkelen,...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0