Column: Zwembadtranen

door Tirza van Schie

Ik wil iets schrijven, maar mijn hoofd is leeg. Of eigenlijk niet. Eigenlijk is mijn hoofd propvol, maar niet met wat ik wil. Ik zit bij de zwemles en kijk naar het betraande snoetje van mijn dochter. Laat ik maar niet opkijken. Laat ik maar naar het scherm kijken en typen, want als ze ziet dat ik haar zie, huilt ze nog harder. Ze hoopt dat ik haar kom helpen, maar ik kan haar niet helpen. Ze wenkt of ik kom, maar ik schud nee. Snel weer mijn hoofd neer, anders gaat ze nog harder huilen. Nee meisje, nee, ik spring het bad niet in.

De moeders om me heen zien het en zijn lief. Vragen meelevend of ze het eng vindt: zwemles. Ik weet eigenlijk niet of dat het is, maar ze houdt er niet van. Het water, de spetters, wat op een zonnige zomerdag de ingrediënten zijn voor een onbezorgde dag vol pret, verandert op vrijdag om half vijf in een omgeving vol vijandige prikkels.

De holle ruimte laat de stem van de badmeester echoën en daardoor harder klinken dan nodig, maar ook onduidelijker en mijn dochter heeft moeite om zich te focussen op de instructies. Ik typ verder wat ik nu typ, ik probeer het schrijven onder schooltijd te doen, maar steeds vaker lukt het niet en nu komt het eigenlijk wel goed uit. Niet kijken, niet opkijken…

Als ze zien dat wij hen zien, huilen ze nog harder

Na het zwemmen neem ik de tijd om haar af te drogen en aan te kleden. De andere moeders gaan over op hun automatische ritme van haastige handelingen. Per ongeluk vertraag ik, ik vertraag vaker tussen mensen die staccato werken, alsof ik dwars het ritme wil veranderen.

’Lieve Anna, pas op je sokken… als je op de vloer gaat staan, worden ze nat, nog natter dan je betraande gezicht.’

Naast me zit een vrouw die haar kind met korte instructies aankleedt. Ik knoop een praatje met haar aan, maar versta haar niet goed en vraag waar ze vandaan komt. Ze laat haar bezige armen passief langs haar lichaam vallen en kijkt me recht aan. ‘Syrië,’ zegt ze. Ik schrik zichtbaar, dus ze knikt fronsend van ja-is-foute-boel-daar en ik weet even niet meer wat te zeggen.

‘Mis je Syrië?’
‘Mijn familie.’
‘Zijn ze veilig?’
‘Ziek,’ zegt ze en ‘geen ziekenhuis meer, bommen.’
‘Kun je ze bellen?’
‘Soms.’

Ik weet niet meer wat te zeggen, hopelijk-snel-vrede-daar klinkt stom en ik geloof er ook niet in. Sterkte, beterschap en alle andere reddende woordjes klinken nog stommer.

‘Het spijt me voor jou’ werd het. ‘Dank je wel,’ zei ze, maar haar ogen en stem werden niet luchtiger, eerder droefgeestiger en bevestigden wat ik had gezegd. Spijtig ja, heel spijtig… Ze zei gedag en liep de kleedkamer uit en mijn dochter kijkt me nieuwsgierig aan.

‘Bommen, mama? Wat zielig! Kun je haar niet helpen? Met haar familie? Jij bent toch rijk?’ Maar ik kan haar familie niet helpen, of de rest van de brandende wereld. Ik ben een druppel en de gloeiende plaat heeft meer nodig dan onze goeie bedoelingen.

En terwijl ik mijn dochter in de auto help, denk ik: Blijkbaar kijken wij niet op. Blijkbaar kijken wij naar de schermen van onze telefoon, want als ze zien dat wij hen zien, huilen ze nog harder. En wij kunnen niet helpen, wij springen het zwembad niet in. En zien we ze toch, per ongeluk en onverwachts, op het schoolplein, in de supermarkt of in de kleedkamer van het zwembad: Dan spijt het me. Het spijt me.

Tirza van Schie vormt een huishouden met haar man, vier kinderen en haar tien jaar oudere, maar verstandelijk eeuwig zevenjarige zus. Ze publiceert versjes en blogjes op lentezoet.nl en heeft nu ook haar echte versjesboek in de winkels/onze webwinkel liggen!

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Bevalling zonder trauma: de weg van Aziema

Bevalling zonder trauma: de weg van Aziema

De actie #genoeggezwegen, opgezet door de Geboortebeweging met als doel aandacht voor trauma van de bevalling en negatieve ervaringen in de geboortezorg, maakte veel los. Ook bij mij. Waar mijn eerste bevalling uitmondde in een onverwachte ziekenhuisbevalling vol...

Met biologische kinderen ook nog adopteren?

Met biologische kinderen ook nog adopteren?

Laetitia uit België droomt van een kind adopteren. Ze vertelt in drie delen hoe ze dat heeft gedaan. Het was april 2010. We hadden net besloten dat we voor een derde kindje zouden gaan. We droomden van een groot gezin met wel vier kinderen en we waren al aardig op weg...

Zo maak je kinderen schoon!

Zo maak je kinderen schoon!

Over het schoonmaken en verzorgen van den kinderhuid is meer te zeggen dan: 'koop maar wat bij de drogist'. Daar wordt namelijk van alles verkocht dat je niet op je kind wil smeren. Geloof me, écht niet. Vandaar deze tips van Kiind! Vermijd chemische troep Eerder...

Brei een jumpsuit voor je baby!

Brei een jumpsuit voor je baby!

Het naaipatroon van de jumpsuit is al lange tijd een hit op Kiind. Nu hebben we voor de breiers een warme variant! Als je rechte en averechte steken kunt breien kun je deze babyjumpsuit maken! Maar… merkte mijn moeder terecht op: 'Je moet er ook een beetje gevoel voor...

Voordelen van de Rapley methode

Voordelen van de Rapley methode

Wanneer je het beste begint met bijvoeden en waarom vertelt Nienke je in haar artikel over bijvoeding. Is  jouw baby er al aan toe? Kijk naar deze vier signalen die je rond de zesde maand vaak ziet: Je baby kan zelf rechtop zitten en het hoofd goed rechtop houden (wat...

Column: Borstvoeding in Laos

Column: Borstvoeding in Laos

Overal waar we komen worden ons dezelfde vragen gesteld: 'Welk kind komt uit welke buik? Keizersnee gehad? Is het een jongen of een meisje? Hoeveel maanden is die dikke baby? En waar is de vader toch?' Ik houd er een bijzondere Lao woordenschat aan over. Nog een...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0