Column: Een commune in de polder

door Anita Borst

Ineens realiseer ik me dat ik mijn zoon al zeker een uur niet meer heb gezien. En, nog gekker, dat ik me daar helemaal geen zorgen over maak. Hij is met zijn nichtje op avontuur in de tuin van opa en oma. We hebben het hek dichtgeschoven, dus ze kunnen de straat niet op, en we weten dat die twee zich samen uren kunnen vermaken. “Ga jij kijken?” vraag ik lui aan mijn schoonzus. Ze schuift de lamellen opzij en tuurt naar buiten. “Achterin, tussen de coniferen,” zegt ze, “En ze zijn onvoorstelbaar smerig.” Ik kijk op de klok. “Over een half uurtje laat ik het bad vollopen. Dan zijn ze met het eten weer schoon.”

 

We hadden eigenlijk alweer thuis willen zijn, maar door een samenloop van omstandigheden zitten we met de hele familie vast in Noord-Brabant. Het hele weekend in plaats van die ene geplande overnachting. En voor mijn zoon en zijn nichtje is het één groot feest. Ze mogen de hele dag in de tuin spelen, ze kunnen samen in bad, ze eten gezellig aan het kindertafeltje en ze worden met z’n tweeën voorgelezen. Voor mij is het, ik zal niet liegen, een verademing om een heel weekend de zorg voor onze twee kinderen en ’t nichtje te kunnen delen met de rest van de familie.

 

Ik ondervind weer eens aan den lijve hoe onnatuurlijk het is om als gezin geïsoleerd van je familie te leven. Ja, natuurlijk, eigen keuze. We hadden in Gelderland kunnen blijven, of terug kunnen gaan naar de roots van mijn man in Noord-Brabant. Maar de werkgelegenheid en onze eigen wensen dreven ons naar Noord-Holland, en inmiddels kunnen we vanwege het kind op school en het pleegkind en haar biologische ouders daar met goed fatsoen niet meer weg. Om over de hypotheek nog maar te zwijgen.

 

En dus spelen mijn man en ik vadertje en moedertje in een allervriendelijkst plaatsje vér bij onze familie vandaan. En stoppen we regelmatig tekeningen van onze zoon in een envelop. “Voor mijn nichtje, omdat ik haar mis. Voor opa. Voor tante in het ziekenhuis.”


Het is zo onnatuurlijk om als gezin geïsoleerd van je familie te leven

Vaak genoeg wens ik dat we ons huis van de hand konden doen om met een groep familie en gelijkgestemde vrienden een commune te stichten in de polder. Niet omdat ik nou zo’n gigantische hippie ben (al haak ik mijn eigen poncho’s en heb ik vier verschillende soorten biologisch tomatenzaad op voorraad). Maar het lijkt me zo megarelaxed om niet de hele dag de enige volwassene in het leven van mijn kinderen te zijn. Het lijkt me zo heerlijk om mijn zoon niet te hoeven storen in zijn spel als ik even boodschappen moet doen. Het lijkt me te gek als mijn meisje straks van een vriend leert timmeren en lassen, terwijl ik met een paar andere kinderen pompoensoep maak. En dat mijn zoon de hele dag met zijn nichtje tussen de coniferen kan ravotten, totdat het bad is volgelopen. It takes a village, nietwaar? Ik ben van nature geen dorpsmens, maar mijn kinderen zouden de tijd van hun leven hebben. En daarmee ik als ouder ook.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Astara over opvoeden: Grenzen stellen

Astara over opvoeden: Grenzen stellen

'Het stellen van grenzen is noodzakelijk in de opvoeding. Zonder grenzen ontwikkelt het kind zich tot een onevenwichtige persoonlijkheid, die niet geleerd heeft rekening te houden met anderen. Zonder grenzen kan een kind zichzelf ook in gevaar brengen.  Ook al zal het...

5 tips om conflicten tussen kinderen op te lossen

5 tips om conflicten tussen kinderen op te lossen

Je schatten van kinderen die continu conflicten hebben. Een punthoofd kun je ervan krijgen. Een hoge bloeddruk trouwens ook. Eva Bronsveld schreef het boek Samen spelen, wat nou delen? en geeft daarin tips hoe je je kinderen kunt leren zelf ruzies op te lossen. Of nog...

Lezing: Opvoeden, een riskant experiment?

Lezing: Opvoeden, een riskant experiment?

Opvoeden. Tegenwoordig doen we dat alleen, in ons eigen huis, alleen of met een partner. En niet zoals eeuwen gedaan werd: met je buren, familie en vrienden. Maakt dat uit? Luister naar socioloog Henk de Vos, in de lezing: 'Opvoeden, een riskant experiment?'...

Gezinsuitbreiding: Help je eerste kind oudste worden

Gezinsuitbreiding: Help je eerste kind oudste worden

De meeste kinderen kijken reikhalzend uit naar het krijgen van een broertje of zusje. Het is dan ook superspannend. Als kind staat je hele wereld op zijn kop als er opeens een nieuw gezinslid bij komt. Welke impact een nieuwe baby gaat hebben, heb je niet helemaal...

Het kunstje dat opvoeden heet

Het kunstje dat opvoeden heet

'Dennis, ik vind het niet leuk als je op de muren tekent', zegt een vader aarzelend tegen zijn zoontje van zes. Dennis tekent nog vrolijk even door, terwijl zijn vader de laatste berichten op zijn smartphone checkt. 'Mijn poppetje is mooi geworden hè’, zegt Dennis...

Overbodige dure cadeaus

Overbodige dure cadeaus

We hebben het goed in Nederland. We zijn over het algemeen in staat mooie dure cadeaus te kopen voor onze kinderen. En we kunnen het ons veroorloven om een cadeautje voor de kinderen mee te brengen als we op visite gaan. Het lijkt dan ook een trend te zijn: de cadeaus...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0