Column: Een commune in de polder

door Anita Borst

Ineens realiseer ik me dat ik mijn zoon al zeker een uur niet meer heb gezien. En, nog gekker, dat ik me daar helemaal geen zorgen over maak. Hij is met zijn nichtje op avontuur in de tuin van opa en oma. We hebben het hek dichtgeschoven, dus ze kunnen de straat niet op, en we weten dat die twee zich samen uren kunnen vermaken. “Ga jij kijken?” vraag ik lui aan mijn schoonzus. Ze schuift de lamellen opzij en tuurt naar buiten. “Achterin, tussen de coniferen,” zegt ze, “En ze zijn onvoorstelbaar smerig.” Ik kijk op de klok. “Over een half uurtje laat ik het bad vollopen. Dan zijn ze met het eten weer schoon.”

 

We hadden eigenlijk alweer thuis willen zijn, maar door een samenloop van omstandigheden zitten we met de hele familie vast in Noord-Brabant. Het hele weekend in plaats van die ene geplande overnachting. En voor mijn zoon en zijn nichtje is het één groot feest. Ze mogen de hele dag in de tuin spelen, ze kunnen samen in bad, ze eten gezellig aan het kindertafeltje en ze worden met z’n tweeën voorgelezen. Voor mij is het, ik zal niet liegen, een verademing om een heel weekend de zorg voor onze twee kinderen en ’t nichtje te kunnen delen met de rest van de familie.

 

Ik ondervind weer eens aan den lijve hoe onnatuurlijk het is om als gezin geïsoleerd van je familie te leven. Ja, natuurlijk, eigen keuze. We hadden in Gelderland kunnen blijven, of terug kunnen gaan naar de roots van mijn man in Noord-Brabant. Maar de werkgelegenheid en onze eigen wensen dreven ons naar Noord-Holland, en inmiddels kunnen we vanwege het kind op school en het pleegkind en haar biologische ouders daar met goed fatsoen niet meer weg. Om over de hypotheek nog maar te zwijgen.

 

En dus spelen mijn man en ik vadertje en moedertje in een allervriendelijkst plaatsje vér bij onze familie vandaan. En stoppen we regelmatig tekeningen van onze zoon in een envelop. “Voor mijn nichtje, omdat ik haar mis. Voor opa. Voor tante in het ziekenhuis.”


Het is zo onnatuurlijk om als gezin geïsoleerd van je familie te leven

Vaak genoeg wens ik dat we ons huis van de hand konden doen om met een groep familie en gelijkgestemde vrienden een commune te stichten in de polder. Niet omdat ik nou zo’n gigantische hippie ben (al haak ik mijn eigen poncho’s en heb ik vier verschillende soorten biologisch tomatenzaad op voorraad). Maar het lijkt me zo megarelaxed om niet de hele dag de enige volwassene in het leven van mijn kinderen te zijn. Het lijkt me zo heerlijk om mijn zoon niet te hoeven storen in zijn spel als ik even boodschappen moet doen. Het lijkt me te gek als mijn meisje straks van een vriend leert timmeren en lassen, terwijl ik met een paar andere kinderen pompoensoep maak. En dat mijn zoon de hele dag met zijn nichtje tussen de coniferen kan ravotten, totdat het bad is volgelopen. It takes a village, nietwaar? Ik ben van nature geen dorpsmens, maar mijn kinderen zouden de tijd van hun leven hebben. En daarmee ik als ouder ook.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Onvoorwaardelijk jezelf zijn

Onvoorwaardelijk jezelf zijn

Onze kinderen belonen we vaak zonder nadenken. We zijn het zo gewend dat het amper opvalt. Ze zijn ook zo leuk en knap, onze kinderen. Toch is opvoeden zonder belonen heel zinnig. Worden het pardoes mensen die erop vertrouwen dat onvoorwaardelijk jezelf zijn...

13 kinderboeken over de dood

13 kinderboeken over de dood

Wanneer iemand overlijdt is dat ontzettend verdrietig. Voor kinderen is het daarnaast ook een groot vraagstuk en zelfs een mysterie. Want wat is doodgaan? Wat gebeurt er daarna met je? En hoe ga je om met al het verdriet wat je voelt? Moet je voor altijd verdrietig...

Opvoeden in Nederland: Giovanca uit Curaçao

Opvoeden in Nederland: Giovanca uit Curaçao

Miranda Huibers interviewt in deze serie ouders die in het buitenland opgroeiden en in Nederland kun kinderen opvoeden. Lijken we allemaal op elkaar? Of zijn de verschillen enorm? Deze maand: Giovanca (40) van Curaçao die op haar 15e met haar moeder mee naar Nederland...

Gek doen met je kind

Gek doen met je kind

Stel, stel hè, je bent drie jaar en je haalt met je ouders vaak gekkigheid uit. Staat dat je ontwikkeling in de weg? Ik denk van niet, mits je je kind serieus blijft nemen. Sterker nog, ik ben zo’n ouder die een beetje maf is en haar grote peuter...

Jong geleerd is oud gedaan?

Jong geleerd is oud gedaan?

Een goede vriendin - tevens trotse moeder - vertelde me dat een hele vakantieweek van haar zoon in het teken had gestaan van een training bij zijn voetbalclub. Haar zoon van acht jaar oud is een jaar geleden ‘gescout’. Omdat het hier een grote, bekende...

Astara over opvoeden: Samen spelen, samen delen

Astara over opvoeden: Samen spelen, samen delen

Opvoeden is leuk en bijzonder. Maar wat kun je elkaar als ouder en kind soms in de weg zitten! Astara Lieuw-On laat haar licht schijnen over veelvoorkomende strubbelingen.   Samen spelen, samen delen Er zijn periodes dat mijn zoons elkaar flink in de weg zitten....

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0