We delen graag geboorteverhalen, omdat een goede voorbereiding je kan helpen bij je eigen bevalling, en omdat je bevalling sowieso een levensgebeurtenis van jewelste is. Elke bevalling is uniek. Vandaag de helende ziekenhuisbevalling van Sandra.
Ik was net 24 weken zwanger van de tweede. Mijn verloskundige stelde mij de vraag. ‘En wat wil je als je weer over de 42 weken heen gaat?’
Ik was even stil en werd mij bewust van alle alarmbellen in mijn lijf. Nee, ho, stop, dit ga ik niet nog een keer zo doen.
‘Niet naar het ziekenhuis. Ik laat me niet inleiden’ zei ik daarom.
‘Dat moet…’
‘Nee dat moet niet. En als je mij daar niet in willen begeleiden dan moeten we op zoek naar een andere oplossing.’
Meer verdieping: Bevallen op eigen kracht, Het nieuwe zwanger worden, Vrije geboorte, Hypnobirthing.
De eerste bevalling
In 2014 had ik mij vol vertrouwen voorbereid op de bevalling die ik wenste. We wilden onze dochter thuis in bad geboren laten worden. Totdat zij er met 42 weken nog niet was en ik mij liet overrulen. Ik ‘moest’ worden ingeleid. Alle kracht die ik tijdens de zwangerschap had ervaren gaf ik op dat moment uit handen. In het ziekenhuis deed ik wat hoorde en had het niets meer te maken met wat ik wilde. Waar ik zo intens naar had verlangd was weg. Achteraf voelde ik mij fysiek en mentaal uit het veld geslagen. Met een depressie als gevolg.
Alle kracht die ik tijdens de zwangerschap had ervaren gaf ik op dat moment uit handen
Niet weer!
De nare ervaring in het ziekenhuis wilde ik niet nog een keer meemaken. Toch voelde ik me nu weer met mijn rug tegen de muur gezet. Ik voelde me niet gehoord en klapte dicht. Ik werd bang dat ik weer niet zou doen wat ik belangrijk vond tijdens mijn bevalling. En dit keer werd ik boos. Aanvankelijk boos op mezelf. Dat ik mijn kind nu weer niet zou kunnen geven wat ik zo graag wilde.
Deze zwangerschap voelde als tweede kans en die wilde ik met beide handen aanpakken. Ik ging het doen zoals ik dat wilde
En toen was het klaar. Deze zwangerschap voelde als tweede kans en die wilde ik met beide handen aanpakken. Ik ging het doen zoals ik dat wilde. Het alternatief zou geld gaan kosten. Ik heb er zelfs ruzie over gemaakt met mijn man. Maar het kon me niet meer schelen wat iedereen ervan vond. Iedere vrouw, en ik dus ook, heeft het geboorterecht om te bevallen met wie, hoe en waar zij wil. Met 38 weken ben ik overgestapt naar een vroedvrouw. Die wél helemaal bij mij paste en mij het vertrouwen in mijzelf terug gaf. Iemand die bereid was om deze geboortereis samen met ons te maken, tot het einde.
42 weken in zicht
Mijn geduld werd op de proef gesteld en zo kwamen we tot de 42 weken. Voor mijn gemoedstoestand vertrokken we toch voor controle naar het ziekenhuis. De CTG zag er goed uit. Volgens de echo was er geen vruchtwater meer en kregen we het dringende advies om daar te blijven en de bevalling op te wekken. Afgaand op mijn eigen gevoel en de connectie met de baby zijn we naar huis gegaan.
Afgaand op mijn eigen gevoel en de connectie met de baby zijn we naar huis gegaan
Ondanks dat ik sterk het verlangen had om thuis, in bad, te bevallen werd ik wel wat onrustig. De baby moest niet heel lang meer op zich laten wachten. Met mijzelf ging het prima, ik kon zo nog wel dagen door lopen. Alleen was ik constant bezig met het wel of niet voelen van de baby. Daarom ‘moest’ er een plan komen voor mijn gevoel. Alles behalve de inleiding in het ziekenhuis.
Wat zijn de opties?
Mijn vroedvrouw kwam donderdagavond langs om de scenario’s te bespreken. Maar een bevalling in het ziekenhuis leek steeds dichterbij te komen. Om de natuur toch een beetje te helpen heb ik gevraagd om te strippen. Aangezien dat begin van de week nog niet mogelijk was, was ik erg benieuwd. Gelukkig, mijn lijf was toch ergens mee bezig! Ik kon worden gestript en had ik daarna 1 cm ontsluiting. Spontaan braken toen ook mijn vliezen. Een tweede lichtpuntje. Wat was ik blij, er zat beweging in. Nu kon het niet meer lang duren, dacht ik. Ze ging weg met de afspraak dat ik haar zou bellen als die nacht weeën op gang zouden komen.
Om 05:00 werd ik wakker van een wee. Yes! Nu zou het beginnen. De weeën kwamen ieder kwartier en hielden een minuut aan en na een uur kwamen ze iedere 10 minuten. Om 07:00 heb ik Marieke via een berichtje laten weten hoe het ging. Toen haar reactie was dat we zouden afwachten en om 09:00 zouden bellen was ik wat teleurgesteld. Ik hoopte eigenlijk dat de baby tegen die tijd al geboren zou zijn.
Om 09:00 werd het mij wel duidelijk dat er op deze matige weeën geen baby zou worden geboren. Dus hebben we toch besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Dit om meer controle op de baby te houden. En voor mij op voorwaarde dat we eenzelfde soort bevalling als thuis zouden krijgen, met mijn vroedvrouw en het bad.
Helende ervaring in het ziekenhuis
In het ziekenhuis kregen we een kamer toegewezen. Mijn vroedvrouw was er inmiddels ook. De verpleegkundige sloot de hartmonitor aan op mijn buik. Ondertussen had ik iedere 10 minuten weeën die ik rustig weg zuchtte. Gelukkig was met het verplegend personeel afgesproken dat zij niet meer op de kamer zouden komen. Enkel mijn man, vroedvrouw en ik waren er.
Ik ben gaan douchen om zo weer in mijn eigen cocon te kruipen. Mijn man zette het bad gaan op. Onder de douche kwamen de weeën sneller en een stuk krachtiger. Met mijn handen tegen de muur heb ik ze weg geademd. Na het douchen stond het bad al helemaal klaar en werd het gevuld. Ondertussen kon ik me op een stoel in de armen van mijn man nestelen en heeft hij mijn tepels gestimuleerd zodat de oxytocine nog beter zijn werk kon doen.
Tijdens een wee moest ik staan, met mijn handen op de tafel voorovergebogen. Zo kon ik ze rustig weg zuchten. Op de achtergrond had ik heerlijke relaxte muziek opgezet die ik ook tijdens de zwangerschap had geluisterd. Aan de muur hing de geboorteslinger met affirmaties die ik had gemaakt. De setting klopte volledig.
In bad
Ik kon het bad in. In eerste instantie wist ik niet of ik dit nu zo lekker vond. Tijdens een wee was ik opeens die stabiele ondergrond kwijt. Maar al snel had ik mijn draai gevonden en kon ik me in het water laten ‘zakken’. De weeën volgden al snel iedere minuut. Die kon ik opvangen met mijn handen en voorhoofd op de rand van het bad.
De weeën voelde als hevige menstruatiepijn. Het gevoel overweldigde mij waardoor ik het wilde ontvluchten, ontstijgen. Doordat mijn vroedvrouw mij zei dat ik moest openen en naar beneden moest gaan, ben ik juist in het gevoel gaan zitten. Zo voelde ik de baby steeds dieper naar beneden zakken.
Al na een half uur kreeg ik persweeën. Ik denk dat ik maar een paar keer heb geperst voordat ik zijn hoofdje kon voelen. Ik zat op mijn knieën. ‘Hij komt eraan’ riep ik tegen mijn man, voordat zijn hoofdje op de volgende wee werd geboren. Op de daaropvolgende wee werd de baby volledig geboren.
De plek waar eerder het trauma is ontstaan werd de plek van de heling. Want ook deze baby is in het ziekenhuis geboren, maar nu in bad, op eigen kracht en in de setting die ik wenste. Ik voel mij intens gelukkig.
Sandra werkt bij Mama Soul Coaching.
Verder lezen
Bevallen op eigen kracht, Wendy Schouten
Het nieuwe zwanger worden, Claudia Spahr
Vrije geboorte*, Anna Myrte Korteweg *binnenkort in nieuwe editie!
Hypnobirthing, Helianthe Rusken
Zwangerschapshaptonomie: meer dan voorbereiding op de bevalling
