Ik ben niet perfect. Zo, dat is eruit. Geen verrassing voor jou natuurlijk, dat wist je allang. Maar ik had de memo over dat niemand perfect is een tijdje lopen negeren. Ja bla bla, natuurlijk weet ik wel dat niemand perfect is, maar ik wilde het niet horen. Prima om lekker imperfect mijn pre-moederschap leventje te leiden. ‘Imperfectie is een vorm van vrijheid’, zei ik vol overtuiging. Maar toen werd ik als moeder herboren en kwam me er een portie oer in me naar boven waar je U tegen zegt. De allesoverweldigende en uit het lood slaande liefde die ik voelde kwam met zo’n verantwoordelijkheidsgevoel samen dat hij me deed wankelen. (Lees hier meer over mijn wankelen)
Falen hoort erbij
Gratis artikel (niet) oordelen
Waarom we het zo ontzettend aantrekken wat anderen van ons denken
Oermoederen met schuldgevoel
Deed ik bij mijn eerste alles op gevoel, soms goed en soms fout, bij mijn tweede had ik inmiddels meerdere boekenkasten vol met kennis in mijn hoofd opgeslagen. Dus nu weet ik precies wat mijn baby nodig heeft en heb ik er zelfs (wat een hoogmoed) een boek over geschreven. Zo overtuigd ben ik van deze informatie. Nu helpt het natuurlijk dat ik een legertje wetenschappers achter me heb staan die het met me eens zijn. Maar kennis heeft ook een schaduwzijde. Ik ben me er nu ook pijnlijk bewust van wanneer ik tekortschiet. Wanneer ik niet voldoe aan het beste voor mijn kroost. Wanneer ik glansrijk faal als de oermoeder die ik ben, of wil zijn.
Schermpje, pizza en huilen
Dat mijn keel pijn doet omdat ik uit frustratie schreeuwde naar mijn partner en mijn kleintjes dat hoorden. Dat ik grootse plannen had voor gezond avondeten, maar om vier uur zo moe dat er (weer) een pizza besteld wordt. Dat ik me plotseling realiseer dat mijn zoon al drie keer mama roept en ik als een zombie op mijn schermpje aan het staren ben. Zoveel behoefte voel om mijn dochter van me af te duwen na twee uur in het holst van de nacht sabbelen aan een vuurrode tepel en me de volgende ochtend afvragen waarom ik me zo agressief voelde naar zo’n onschuldig popje. Er pas na vier maanden achter kom dat mijn dochter het uitgilt door de reflux, terwijl ik hetzelfde toch ook allemaal heb meegemaakt met mijn zoontje. Dat mijn zoon van vier twee uur achter een scherm zit, omdat ik zijn huilende zusje in slaap probeer te lopen.
Dat schuldgevoel dus.
Emotionele littekens
Ik wil het allerbovenstebeste voor mijn kinderen. Ik weet ook wat ze nodig hebben. Precies. En dat kan ik ze niet voor de volle 100 procent geven. Die wetenschap zorgt dat ik me schuldig voel. Wat een rotgevoel is dat. Een gevoel wat ik het liefste linea recta in de kliko kieper. Ik kan er twee kanten mee op: ik blijf harder lopen dan ik kan om het schuldgevoel van de imperfecte moeder te voorkomen. Of ik verklaar boos dat die wetenschappers het vast mis hebben. Hoeveel kinderen zijn er niet groot geworden met wat emotionele littekens op hun ziel?
Naakte waarheid
Wij mensen houden er niet van om geconfronteerd te worden met onze eigen onkunde. Het zit niet in onze aard om naar pijn toe te rennen. Niemand steekt vrijwillig zijn hand in het vuur. Wat naar is, daar willen we van weg. We negeren het, verdraaien de waarheid zodat het wat vriendelijker wordt, of we worden boos en vallen de waarheid aan. Wat baby’s nodig hebben is zo’n waarheid die lastig kan zijn om te horen. Juist deze naakte pasgeboren waarheid kan vreselijk pijn doen. Welke moeder wil zien en voelen dat ze niet helemaal kan voldoen aan datgene wat het liefste uit haar leven van haar nodig heeft? Dat kunnen we niet aan. Oké een beetje toegeven aan de imperfectie kan nog wel. Ik kan, zeker wanneer ik een paar uurtjes achter elkaar heb mogen slapen, best mild naar mezelf zijn.
Zachte heelmeesters
We zeggen liever met z’n allen dat baby’s slimmer en gezonder worden van borstvoeding dan dat we zeggen dat niet-voeden wereldwijd 1 miljard dollar kost aan gezondheidszorg en lagere productiviteit. Want dat doet pijn. Zeker voor de moeder die verdomd goed weet dat borstvoeding het beste voor haar baby is, maar de pijn van de borstontsteking niet meer kon verdragen. We kunnen ons zó goed inleven in de pijn van de ander dat we niet alleen onszelf willen beschermen van pijn, we doen ook ons uiterste best om de ander af te schermen van alles wat naar is of kan kwetsen.
‘Natuurlijk is het niet erg dat jullie je baby een paar nachten hebben laten huilen in zijn bedje. Je was op en wist geen uitweg meer. En de jeugdverpleegkundige zei toch dat dit de beste manier is om een zelfstandig slapend kindje te krijgen?’ We willen niet dat jij je naar voelt, dus proberen we je een beter gevoel te geven. Het is veel pijnlijker om de waarheid over te brengen: ‘Wat zal jij je rot voelen dat je kindje zoveel schadelijke stress heeft gevoeld, dat het in paniek was en daar nog heel lang last van kan houden.’ Omdat we elkaar willen beschermen tegen een vervelend gevoel, proberen we de waarheid te verzachten, maar is dit wel het beste voor onze baby’s?
Kwetsbaar evenwicht
Mijn kinderen zijn nog zo puur in wat ze van me nodig hebben. Aandacht, liefdevolle nabijheid en acceptatie van wie ze zijn en wat ze voelen. Ze hebben geen boodschap aan mijn angsten, mijn wil om sociaal geaccepteerd te worden, of de kronkels in mijn hoofd. Ze hebben een lijf wat in onze evolutie is gegroeid tot een kwetsbaar evenwicht van enorme ontwikkelkracht, maar oh zo gevoelig voor precies de juiste verzorging. Wat ik aan mijn kinderen geef beïnvloedt ze op celniveau. Ik heb hun toekomst in mijn handen. Maken of kraken – dat is wat ik kan doen.
Je doet je stinkende best
Die mantel der liefde wil me nu het liefste bedekken en me al mijn fouten vergeven. Me vertellen dat het erom gaat dat ik mijn best doe en niet meer dan dat kan doen. Want oh wee als ik me rot voel. Dat is zielig voor mij. Maar mijn baby’s dan? Mogen zij huilen in hun bedje ver van mij, omdat ik ook mijn slaap nodig heb? Mag ik ze hele dagen naar het kinderdagverblijf brengen omdat ik ook aan mezelf en mijn ontwikkeling mag denken?
Dit hierboven mag ik niet zeggen. Ik geef moeders die ook het allerbeste voor hun kind willen nu een schuldgevoel. Datzelfde schuldgevoel wat ik zelf ook heb. De waarheid is te pijnlijk. Elke moeder doet haar stinkende best en wil het beste voor haar kind. Dan moet ik geen trap nageven en haar zeggen dat haar baby iets van zijn moeder nodig had wat zij hem niet kon of wilde geven. En wat als ze niet weet wat het beste voor haar baby is? Omdat ze wat ze diep van binnen voelt als juist heeft weten te negeren. Dat die kennis niet beschikbaar was of collectief genegeerd wordt?
Gelukkige mama, gelukkige baby?
‘Je baby heeft er niets aan wanneer jij straks niet meer in staat bent voor hem te zorgen!’
Wat een spagaat. Wat een onmogelijke keuze moet je als moeder maken op basis van deze liefdevolle en pijnvermijdende adviezen. Kies je voor jezelf of voor je kind?
‘Een gelukkige moeder is een gelukkig kind!’
Wat een onmogelijke keuze moet je als moeder maken op basis van liefdevolle en pijnvermijdende adviezen
Nou, nee dus. Ja natuurlijk is een gelukkige moeder goed voor een kind. Maar er zijn zaken die nog belangrijker voor een baby zijn dan een gelukkige moeder die haar eigen behoeften (hoe gerechtvaardigd ook) volgt. Een gelukkige baby is een baby waarbij aan de basis van zijn emotionele behoeften, als veiligheid en nabijheid, wordt voldaan.
Alleen ploeteren
Het is een onmogelijke keuze omdat je deze ook helemaal niet zou hoeven maken. Het is ook helemaal niet goed om al je eigen behoeften aan de kant te zetten, zodat jij je baby in al zijn behoeften kan voorzien. Wij voelen ons als moeders in Nederland en België zo verscheurd, omdat we allemaal alleen ploeteren op ons eilandje. Steeds meer kennis tot onze beschikking, maar niet voldoende energie om ons kleintje alles te geven wat hij nodig heeft. Of is het zorgen voor een kind misschien bedoeld om een gezamenlijk gedragen taak te zijn van meer dan twee volwassenen? (Vette spoiler: Ja!)
Kennis doet soms pijn
Nou ik kan je vertellen, het hebben van de juiste kennis over wat mijn kinderen fysiologisch nodig hebben (dat is wat de systemen in hun lijf nodig hebben om optimaal te ontwikkelen) is soms een rauwe werkelijkheid. Het geeft me schuldgevoel en verdriet. Het confronteert me met mijn eigen onvermogen, mijn eenzaamheid en het doet echt pijn. Maar door deze kennis ben ik wel in staat gebleken om mezelf te ontwikkelen. Krachten te vinden die ik niet wist dat ik ze had. Gelijkgestemden te ontmoeten die me helpen. En mijn kinderen binnen mijn eigen vermogen te geven wat ze nodig hebben.
Mild naar onszelf
Wanneer het onmogelijk is om perfect te zijn, moeten we dat dan wel van onszelf verwachten? Ongeveer alle moeders in onze cultuur worstelen met gevoelens van onmacht en schuldgevoel. De verwachtingen naar onze kinderen en naar onszelf zijn irrealistisch hoog gespannen. We verwachten dat we én alles alleen kunnen doen, én onze baby het allerbeste geven, én leggen dit langs de meetlat van de huidige maatschappij. Onmogelijk. Een derde optie naast het weglopen voor de feiten, of harder je best doen dan goed voor je is, wil ik graag met je delen. Kijk naar jezelf, naar je lieve kind(eren). Zie wat je kindje(s) nodig hebben. Dat kan pijnlijk zijn, omdat het je in je eentje niet lukt om ze alles te geven. Dat mag ook pijn doen, maar het is niet jouw schuld. Je houdt niet minder van ze wanneer je niet de perfecte moeder kan zijn. Wanneer jij met je ogen open kijkt naar je kind dan zie en voel je wat hij nodig heeft. Wanneer je dan ook ziet wat je zelf niet kunt geven dan is er ruimte om te zoeken naar oplossingen of is er ruimte om te accepteren dat dit is wat het is. Je kunt vechten tegen datgene wat niet te veranderen is, maar dat kost je een hoop energie en het verandert niets. Die energie kun je beter stoppen in het samen iets leuks doen met je kindje. Iets waar je samen van kan genieten en wat een beetje licht binnenlaat in de donkerte van het schuldgevoel. Of je gebruikt de energie, die je niet geeft aan een eeuwige worsteling in jezelf, om hulp te vragen. Zodat andere liefdevolle armen je kind óók kunnen geven wat hij echt nodig heeft. Je hoeft het niet alleen te doen. In mijn boek heb ik ook heel veel tips om je als moeder bij te staan en om je te helpen met de uitdagingen van het moederschap.
Jij geeft je baby al je liefde, dat is de basis die hij nodig heeft en is er iets wat jou niet lukt, schakel dan hulp in
Samen imperfect zijn
Met mijn ogen open zie ik alles. Zowel de positieve kanten als de negatieve kanten van het moederschap zie ik in het volle licht. Door dat licht zie ik wat mijn kinderen nodig hebben en ook wat ik ze niet kan geven. Ik zie wat ik ze tekort doe én wat ik ze geef. De pijn en het geluk mogen naast elkaar bestaan. Dit is het leven.
Ik ben dus niet perfect. Jij bent niet perfect. Dat kunnen we niet zijn. Falen hoort net zo hard bij je leven als slagen. Jij bent geen mislukte moeder wanneer jij je baby kunstvoeding geeft of niet samenslaapt. Wanneer je kindje naar de opvang gaat of je geen natuurlijke bevalling hebt gehad. Je kunt niet alles perfect doen. Neem de kennis in je op en maak je eigen keuzes. En soms voelt het ook niet alsof je keuze hebt. Dan lukt het niet anders, al zou je het willen. Jij doet (ook) je stinkende best, daar ben ik van overtuigd.
Dus…
Ik wil je geen zeer doen. Maar ik ga er ook geen doekjes om winden. Er zijn een aantal basisbehoeften van elke baby, die wil ik met jou delen. Zodat je met die kennis kunt kijken naar wat binnen jouw mogelijkheden ligt om je baby te geven. (Met een blik vol hulptroepen)
Met liefde,
Melanie
PS: Hier op m’n instagramaccount mag je me negeren of boos op me worden omdat het toch verdomde veel pijn doet zo’n welbedoeld stukje confrontatie. Én je mag me ook opzoeken als je meer wil weten, als je antwoorden en kennis zoekt, als je wil sparren en (h)erkenning zoekt in de grote taak die het moederschap is.
