Column: Een Duitse kaaskop

door Anita Borst

Op de pleegzorgcursus hebben we het heus wel gehad over kinderen met een andere achtergrond. We zijn pleegouders in de regio Amsterdam, de hele wereld woont hier. We hebben geleerd over dieetvoorschriften voor moslims, over het opvoeden van vegetariërs, over zwarte kinderen in witte wijken, witte kinderen op zwarte scholen. En jawel, ook wij mochten uiteindelijk pleegouders worden van een buitenlands kind. Onze kleine meid is Duits.

 

Nee, daar merk je niets van. Ze was acht weken oud toen ze bij ons kwam wonen, dus ze leert gewoon Nederlands. En ze houdt van kaas, en van Nijntje, en op Koningsdag kreeg ze een oranje kroontje op. Ze heeft blond haar en blauwe ogen, en zo van een afstandje zou ze makkelijk voor een kind van onszelf kunnen doorgaan. Eigenlijk merk je alleen aan haar paspoort dat ze niet Nederlands is. 

 

We voeden haar dus net zo op als ons vierjarige kaaskopje. Maar dat betekent dat ze niet kan praten met haar Duitse opa’s en oma’s. En dat gunnen we haar en haar Duitse familie toch eigenlijk wel. Ze mag dan bij ons opgroeien, naar een Nederlandse school gaan en hier haar sociale leven opbouwen, maar ze heeft ook familie in Duitsland. 

 

Gelukkig denken haar moeder en haar opa mee. Met kerst kregen we twee cd’s met Duitse kinderliedjes. Léuke Duitse kinderliedjes zelfs, over voetballen, buitenspelen en picknicken. Die draaien we zo vaak dat ik ze inmiddels uit mijn hoofd ken. Het is niet hetzelfde als een tweetalige opvoeding, maar zo went ze in elk geval aan de klanken van haar taal. We hebben ook mooie voorleesboekjes, maar mijn Duits is slechts marginaal beter dan mijn Chinees, dus ik zal flink moeten oefenen voor ik daar vlekkeloos uit kan voorlezen. 


Ze zal geen echte Duitse worden 

Daarmee is ze natuurlijk nog geen echte Duitse. En dat zal ze ook niet worden. Ze groeit immers op in een dorpje in de Randstad, onder premier Rutte en koning Willem-Alexander. Ze zal op school heus wel leren waar Berlijn ligt, maar dat is niet hetzelfde als opgroeien in het land waar je paspoort vandaan komt. Ze groeit op in ons veilige, warme gezin, ze heeft een superlieve pleegbroer, pleeggrootouders, pleegooms en –tantes en iedereen houdt van haar. Ze is het leukste meisje ter wereld, natuurlijk houdt iedereen van haar. Oók haar familie in Duitsland.

 

Misschien gaat ze er helemaal geen last van krijgen. Maar het is iets wat me wel bezighoudt. Dat verrukkelijke kind met die helblauwe ogen. Ik heb haar gedragen vanaf het moment dat ze nét 2,5 kilo woog, ze slaapt naast ons, ze eet van ons bord, ze wordt platgeknuffeld en liefdevol mishandeld door haar Nederlandse pleegbroer. Ze is onze kleine meid. Maar ze is ook de dochter van die lieve mama in Duitsland. En ik vind het belangrijk dat ze dat weet. Dat ze weet waar ze vandaan komt, dat ze haar eigen taal kan spreken. En dan mag ze later helemaal zelf kiezen wie ze wil zijn. Een Duitse kaaskop of een Hollandse zuurkoolkop. Of gewoon een wereldburger. Net zoals wij allemaal.

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Babymassage: liefde, aandacht en verzorging hand in hand

Babymassage: liefde, aandacht en verzorging hand in hand

Baby’s doen op een dag ontzettend veel indrukken op. Nieuwe geluiden, kleuren, geuren en ervaringen. Een ontspannen massage kan een fijn ritueel zijn om de dag mee af te sluiten en alle prikkels te verwerken. Of na het badderen, als je baby al lekker rozig is. Het...

Onderwijs voor ontdekkingsreizigers

Onderwijs voor ontdekkingsreizigers

Hoe mooi zou het zijn als het onderwijs zodanig wordt vormgegeven dat kinderen, net als ontdekkingsreizigers, zichzelf en de wereld mogen ontdekken. Ontdekken zonder vooropgezet doel. Maar leren ze dan wel genoeg? Ontdekkingsreizigers, waar denk je dan aan? Ik aan...

Column: Een nieuw jaar

Column: Een nieuw jaar

Ik houd van nieuwjaar. Ik ben geen oudjaarsmens. Als tiener verstopte ik me liever die laatste uren van het jaar om terug te kijken op alle gemiste kansen. Tijdens het vuurwerk barstte dan gelijk het gevoel van een ‘schone lei’ en nieuwe kansen in me los...

Column: Veters strikken

Column: Veters strikken

Al een aantal decennia kan ik mijn veters strikken. In het begin was het wel moeilijk. Het was veel oefenen waardoor ik soms geen tijd meer had om een mooie puzzel te maken. Ik heb een vrij gevoelige huid, het schuren van de veters over mijn...

Column: Het is zo’n dag

Column: Het is zo’n dag

Het is zo'n dag. Niets gaat vanzelf. Sterker nog: het voelt alsof ik de hele dag tegen de stroom in loop. Het begon al met die nacht. De nacht waarin de oudste dochter haar beertje even niet kon vinden, mijn zoontje een plas in zijn bed deed en de jongste dochter een...

Column: Home sweet home

Column: Home sweet home

Of: 'Een heel normale dinsdagochtend uit het leven van een thuisblijfmoeder met een eigenzinnige peuter en een rustige baby'. Want meestal hebben dat slimme, eigenwijze kereltje en ik de grootste lol samen. En soms kan ik hem wel achter het behang plakken. En dat...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0