Sandii droomt van zelfvoorzienend in een tent leven. Primitief en oer enzo. Maar dan toch stiekem wel met laptop op schoot en een koffie-op-bestelling om de hoek. Kan dat, en-en? Ze heeft er wel een idee over.

‘Zullen we nu vertrekken, de boel de boek laten en gewoon gáán?’, had mijn kennis vanmorgen dromerig tegen haar man gepreveld. Maar in plaats van vol het avontuur aan te gaan, bracht ze gewoon haar kinderen naar school en crèche en zat ze daarna met mij thee te drinken in een cafeetje. Zo gaan die dingen.
Zet een paar mensen bij elkaar, bij voorkeur jonge ouders in de meest hectische fase van hun leven, en ze zullen het vrijwel allemaal herkennen; die hang naar vertrekken, naar niet moeten maar willen, naar eenvoud en de hort op. We willen wég. Op vakantie, weg van hier, van asfalt, volle treinen, groepen mensen, chaos en herrie. Dit allemaal nog even los van het feit dat het in verre landen warm is en extra zonnestralen je blij maken. De behoefte is duidelijk. Toch blijft het, op die drie weken zomervakantie na, voor de meeste mensen bij fantaseren en steljetocheensvoor-gesprekjes.

De tijd is nu

Ook ik ben zelf altijd een beetje van slag na de zomervakantie: ik wil voor al-tijd zo leven. Weg van mijn computer; vanaf nu ben ik een oermoeder! Mijn kinderen zullen alleen nog maar vieze nagels en kapotte broeken hebben, wij blijven vanaf nu buiten. Elke vakantie in het buitenland overvalt me weer het gevoel dat het leven zo klópt. Veel buiten zijn, klein avontuur, scharrelkinderen, eten uit je eigen tuin, samenzijn en veel vrijheid. En toch kies ik er blijkbaar niet voor om altijd zo te leven. Ik vind het thuis óók heerlijk, achter m’n computer en veel stilte om me heen. Ons fijne huis met de stad om de hoek. Sterker nog, ik wist dat dit gevoel weer zou komen en dat weerhield me er de laatste keer bijna van om op vakantie te gaan. Ik leef dit leven maar een keer en met opgroeiende kinderen voel ik de haast sterker: deze fase komt niet meer terug. Leuk dat ik later ook nog keuterboer kan worden, maar de ukkies zijn nú ukkies. Ze struinen rond alsof het een lieve lust is. Is de tijd dan niet nu?

Nou goed, na een dag of twee na elke vakantie zit ik dus weer achter mijn computer dit soort artikelen te schrijven. De kinderen zijn dan op school of de opvang en de wekker van mijn meneer stond gewoon op kwart over zes. En nog vier dagen later vind ik het ook wel lekker zo. We hebben weer een Normaal Nederlands Ritme en ik geniet echt enorm van mijn werk. Ik kan weer thee drinken met leuke mensen in cafés. Waarom blijft het dan toch zo enorm trekken?

Hoe gezond is het als het leven maar drie weken per jaar kloppend voelt?

Weg van hoe het hoort

Wanneer ‘s zomers alles bij elkaar gescharreld en ingepakt is en je op de camping de tent opgezet hebt en alle zooi een plek heeft, denk je: ‘Dit is het eenvoudige leven. Laat het altijd zo zijn.’ Je schermpjeszombies zijn weer scharrelkinderen geworden, je hebt een paar pagina’s uit je boek gelezen, mikt ‘s avonds wat pasta en groente door elkaar en voelt je zowaar weer wild en vrij. Het is in een klap duidelijk waar het leven om draait: samenzijn met die allerleukste mensen van de wereld, eten, slapen en vooral ontspannen. En afhankelijk van je luiheidsgesteldheid nog wat avontuur. Het is in een klap duidelijk wat belangrijk voor je is en dat kan best confronterend zijn. Volgens mij is er nog een andere reden waarom we massaal smachten om weg te gaan. We willen weg van hoe het hóórt. Het is algemeen aanvaard dat je enorm geniet van je vakantie en niet kunt wachten tot het zover is. Het is ook heel normaal dat je het leven leidt zoals dat al generaties lang geleid wordt: werken, school, een thuis- en sociaal leven. Liefst nog iets met sport erbij. Maar het lijkt steeds meer te wringen.

Waar zit de vrijheid?

We leven meer dan vorige generaties individualistisch: er is (bijna) alle respect voor je voorkeuren en overtuigingen. Zeker sinds dat superkoele internet zie je dat mensen gemakkelijker gelijkgestemden opzoeken. We ontwikkelen ons in een andere richting dan onze buren, familie en zelfs vrienden. Onze dromen krijgen meer ruimte, we zien steeds beter wat er allemaal mogelijk is. We laten ons inspireren door mensen die ons aanspreken en ons een stap voorgaan. Tegelijkertijd zitten onze kinderen dagelijks in een archaïsch systeem: school. En de meeste mensen werken in een log bedrijf vol verplichtingen. Wat je wilt en wat je hebt groeit steeds verder uit elkaar.
In dat tentje met je mensen voel je weer hoeveel vrijheid je hebt om je eigen keuzes te maken. Maar wees eerlijk: dóe je dat dan ook, zodra je weer thuis bent? Of is het misschien comfortabeler om je leven te laten zoals het is en je voor te bereiden op je volgende vakantie ‘even lekker weg’? Zoals ik eens in een editorial schreef: ooit leefde ik van vakantietrip naar vakantietrip. Tussendoor was ik een beetje aan het leven. Het was de enige heimwee die ik kende: terug willen naar vakantie. Het was een beetje vluchten. Was het zo nodig om naar een warm eiland te gaan? Of wilde ik vooral wég van waar ik wel was? Daar zijn vast een heleboel redenen voor te geven, het belangrijkste verschil met toen is dat ik nu leef zoals ik wil leven, met mijn lievelingsmensen. Met mijn meneer die precies bij mij past en met drie echte Sandii-achtige kinderen.

Neem eigenaarschap over je leven

Zolang je het gevoel hebt te moeten leven zoals het je voorgeleefd is, wacht je op iets dat nooit komt. De enige manier om anders te gaan leven is door het te doen. Het is superfijn dat je gelukkig bent in je tentje, maar hoe gezond is het als het leven maar drie weken per jaar kloppend voelt? Ik zie twee manieren zijn om je terugkerende droom uit te laten komen:

Optie 1: Je pakt je boeltje.
Je verkoopt je troep, trekt je kinderen van school en gaat leven als blije vrije hippies. Best een goeie optie en steeds meer mensen dóen het gewoon. Super inspirerend en ik moedig het aan: hoe meer mensen het doen, hoe meer anderen geïnspireerd raken. Het is zo heerlijk om te voelen dat iets echt kan.

Optie 2: Je neemt je tentjesgevoel mee.
Blijkbaar kun je prima leven met een pitje, slaapzak en een zaklamp. Vanaf nu maak je je niet meer druk om hoe het hoort. Bij alles wat je wilt, zeg je niet meer tegen jezelf dat je niet moet zeuren en dat iederéén toch zo leeft. Vanaf nu neem je serieus wat jij belangrijk en prettig vindt en je zorgt daarbij dat je in verbinding blijft staan met wat je gezin nodig heeft. Lekker boeiend wat je buurman of zus vindt. Het is jouw leven en voor zover je weet leef je het maar één keer. Heb je zin om kleiner en goedkoper te gaan wonen en je baan op te zeggen? Kijk dan niet óf het kan, maar hóe het kan. Wil je je kinderen veel meer om je heen hebben? Verken alle opties, ook de supergekke. Wil je juist meer stilte om je heen en vaker alleen zijn? Schrijf maar op wat de tachtig manieren zijn om dat voor elkaar te krijgen.

Ik ken het schuldgevoel dat erbij komt kijken maar al te goed. Het kan ongemakkelijk voelen om het maximale uit het leven te halen, want in vergelijking met het grootste deel van de wereld heb je het al zo goed. Of je vergelijkt jezelf met de generaties voor jou: ‘Mijn ouders/grootouders werkten ook hard, het hoort erbij.’ Dit soort gedachtes kunnen ervoor zorgen dat je je leven maar zo laat als dat het is, terwijl het blijft knagen. Toen ik graag schoonmaakhulp wilde, duurde het zeker een jaar voordat ik het ging regelen. Want sommige mensen hebben niet eens eten! En ik kan toch zeker zelf mijn troep wel schoonhouden? Wat ik daarbij even over het hoofd zag, was enerzijds dat ik het hongerprobleem niet bepaald aan het oplossen was door geen schoonmaakhulp te vragen. Anderzijds was ik ook niet van plan om iemand te verplichten mijn huis schoon te maken. Degene die vervolgens mijn huis op orde ging houden, was maar al te blij met de klus. En ik ben er ook heel gelukkig mee. Schuldgevoel kan je enorm in de weg staan een stap te zetten.

Ik pleit er dus voor eigenaarschap over je leven te nemen. Te voelen dat je zelf invloed hebt. En daar zit een klein risico aan: want als je je richt op wat er anders moet, kun je uit het oog verliezen wat er nu al geweldig is. Bijvoorbeeld dat je een kindje in je huis hebt dat bij je in bed kruipt. En dat er vanavond alweer een dampende maaltijd op tafel staat. Daarom wil ik je aanraden je keihard te bekwamen in dankbaarheid. Oefen jezelf erin om steeds te voelen wat nu al fantastisch is. Iedere keer dat in je hoofd rondspookt wat er anders moet, zeg je tegen jezelf: ‘Waar ben ik dankbaar voor?’ en bedenk drie dingen. Je geluksgevoel hangt namelijk niet alleen af van je leven naar je hand zetten, maar ook van hoe je ernaar kijkt. Wees dankbaar voor waar je nu al bent. Zo leer je te kijken vanuit enthousiasme in plaats van ontevredenheid naar waar je naartoe wilt. Vanuit dat blije gevoel kun je steeds meer kleine stapjes zetten om samen met de mensen om je heen je leven steeds fijner te maken, zodat het ook buiten de vakantie precies klopt. 

Kampeer samen op het Kiindweekend

Van 3-5 september maken wij ons eigen blije dorpje want dan kampeer je samen met andere Kiind-lezers! Het Kiindweekend is een weekend met kamperen, workshops, samen eten, spelen. Er is veel ongedwongen samentijd terwijl je ook gewoon lekker op jezelf kunt zijn. Zwemmen, beetje rondstruinen. Maar je bent ook welkom om samen met de anderen van je veld rond het kampvuur te zitten en eindelijk weer eens echt contact te maken. 

We houden het kleinschalig en toch levendig. Er zijn door de dagen heen meerdere gesprekscirkels, yogasessies, vrouwencirkels, mannencirkels, workshops en andere gekkigheid om je bij aan te sluiten. Een vegan foodtruck van Laih laih’s kitchen, minimarkt waarin we het állerleukste geselecteerd hebben, huttenbouwen, dansen alsof je het meent, optredens, vuur maken, broodjes bakken, modderbadderen en aanschuiftafels om samen aan te eten. 

Op het Kiindweekend gaan we samen vuurstoken omdat er genoeg handen zijn om hout te sprokkelen, het vuur te beheren en onvoorzichtige kinderhandjes te beschermen. Verhalen vertellen en muziek maken. Lekker vies worden van het vele buiten zijn. Gebruikmaken van ieders talent. En simpelweg in het gras liggen zonder zorgen.

Alle info over het Kiindweekend

Fotografie: Jana Boekholt