Column: Eindelijk in verwachting

Ik repeteer al mijn hele leven voor een stuk waar ik niet in speel. En verzamel daar de benodigde rekwisieten bij. Ik heb een kast vol lapjes stof voor de kleren die ik zelf zal maken, bollen wol voor de creaties die ik zal breien en band voor de gordijnen die ik op een dag zelf in elkaar zet. Ooit. Als het leven dat ik eigenlijk wil leven is begonnen. We eten dan biologisch, lokaal en van het seizoen. Ik ga niet met de auto naar de supermarkt maar fiets naar de biologische tuinderij een paar dorpen verderop voor de boodschappen. Voorop mijn fiets zit een klein meisje. Ze dartelt om me heen als ik een veldboeket pluk in de pluktuin. We zingen samen een liedje terwijl ik de bloemen thuis in de vaas zet. Ik brei verder aan een mutsje, want het begint wat frisjes te worden op de fiets… 

Ik kan van alles om me heen verzamelen, maar dat meisje komt maar niet. En dus staat de fiets onder het afdakje. Liggen de breinaalden onaangeraakt in de breimand. Eet ik soms als avondeten een zak chips. Langzaam vormt zich een dikke laag stof over mijn ooit-leven.

Ik haal emmers sop te voorschijn. De hele boel kan worden uitgemest! Na jaren is ons meisje eindelijk onderweg. Het leven waar ik van droomde kan beginnen. Ik maak de verrukkelijkste dingen uit een krat eten vol gezonde bouwstoffen dat iedere week aan de deur wordt gebracht. Ik krijg van Peter de mooiste naaimachine. Ik schrijf me in bij de New Mama naaicursus en via Youtube leer ik mezelf breien. Ik maak sokjes, slaapzakjes, slabbetjes en mutsjes en voel me totaal gelukkig. Ik bouw het mooiste nest. 

Het leven waar ik van droomde kan beginnen

Ook al wordt me nadrukkelijk geadviseerd het niet te doen, mijn opruimwoede en ik bestijgen vastberaden het gammele laddertje naar de vliering. Ik wil geen stapels ongebruikte dingen meer die vertellen over eens of ooit. Ik moet toegeven: ik deed altijd al graag van alles weg. Ik heb zelfs weleens ons bed weggegeven waardoor we maandenlang op een matras op de grond hebben geslapen. Ons espressoapparaat en onze dvd-speler heb ik resoluut weggedaan. We konden ook best af met zo’n Italiaans dingetje dat je op het gasfornuis zet – neemt veel minder ruimte in – en we hadden inmiddels Netflix dus huppetekeetje. Met mijn dikke buik kruip ik over de overvolle vliering en ga minutieus door alles heen. Kaartjes van voorstellingen waar ik met oude verkeringen heen ben gegaan, krantenknipsels over programma’s die ik lang geleden heb gepresenteerd, studieboeken die ik destijds al oninteressant vond… weg ermee. Langzaam verdwijnt al het oude en komt er ruimte voor nieuw. 

Mijn oude wieg is al die tijd bewaard voor ooit

Ik vind een doos met oude gordijnen. Met bloemetjes uit mijn eigen kinderkamer, en fijne witte uit mijn studentenkamer. Ik maak er nieuwe gordijntjes van die niet perfect zijn maar wel door mij en met liefde zijn gemaakt. Mijn oude wieg is ook al die tijd bewaard voor ooit. Maar hij blijkt niet ongebruikt te zijn gebleven. Zo te zien hebben meerdere muizengezinnen er hun kinderen in groot gebracht. Ik maak hem schoon en bekleed hem opnieuw. 

Onder mijn trouwjurk, naast een koeltas vol snorkels, kom ik een klein rieten mandje tegen. Er zit een jurkje in voor een meisje van een jaar of 4. Peter was er ooit mee thuisgekomen. Hij had het niet kunnen laten hangen: toen hij het in de winkel zag was het alsof hij ons meisje er al in zag rondlopen. Een tijdlang hing het aan de binnenkant van onze kast aan een hangertje. Maar hoe langer het duurde om zwanger te raken, des te meer de hoop vervloog. Toen we op een dag in het ziekenhuis te horen kregen dat we waarschijnlijk niet eens in aanmerking zouden komen voor een vruchtbaarheidsbehandeling, heb ik het jurkje in het mandje gedaan en op de vliering verstopt. Zo ver weg mogelijk. Samen met twee kleine groene gympies, een springtouw en een muziekdoosje. 

Ze krijgen nu een ereplaats.

Het kamertje is klaar! De wieg is opgemaakt, de eerste kleertjes zijn uitgekozen. Samen steken we een kaarsje aan en vragen of ons meisje zich hier veilig mag voelen en geliefd. We markeren het einde van de zwangerschap. Voor het eerst spelen we weer het muziekdoosje af. Peter houdt het dicht tegen mijn buik. ’Somewhere over the rainbow skies are blue. And the dreams that you dare to dream really do come true.’ Mijn ooit-leven is begonnen. Ons kindje mag komen.

Lisa Wade presenteert programma’s voor kinderen als Het Klokhuis en 13 in de oorlog. Ze kreeg drie stiefpubers en draagt een klein meisje op haar rug.