Het nieuwe jaar start met een fikse verkoudheid, een flink portie slaapgebrek en twee kinderen die elkaar voortdurend in de haren vliegen. Met mijn laatste restje energie probeer ik een meer vreedzame speelsituatie te creëren. Ik ga op mijn knieën bij ze zitten en help ze het probleem op te lossen. Een paar minuten later is alles weer pais en vree. Ik haal opgelucht adem, snuit nog een keer mijn neus en neem een slok lauwe thee. Maar dan begint zusje enthousiast de net in elkaar gebouwde brandweerauto van broerlief af te breken. Geschreeuw, een hardhandige duw, zusje belandt huilend in de legobak.
Misser
We zijn nog geen twaalf uur onderweg in het nieuwe jaar en ik bega mijn eerste grote misser. Voordat ik er erg in heb sta ik met een kwaad hoofd een potje ordinair te schreeuwen. Dat ik het he-le-maal zat ben en dat het nu ab-so-luut afgelopen moet zijn. Ik pak de dader (of is het eigenlijk het slachtoffer?) bij zijn arm en parkeer hem met een plof op de bank. Foetsie zijn al mijn mooie opvoedtechnieken, vergeten al mijn prachtige ideeën over respectvol ouderschap en geweldloze communicatie. Ik hoor mijn hoge, schrille stem en zie een geschrokken hoopje mens op de bank zitten.
Ik had me voorgenomen geduldiger te zijn
Als de kinderen ’s avonds slapen, nestel ik me in een hoekje van de bank. Er waren genoeg mooie momenten vandaag. We smulden van onze zelfgebakken appelbeignets, maakten een wandeling door ons lievelingspark en aten een lekkere lunch bij ons lievelingscafé. Maar toch heb ik een nare smaak overgehouden aan deze nieuwjaarsdag. Ik had me voorgenomen geduldiger te zijn en me niet gek te laten maken door mijn twee temperamentvolle huisgenoten. Maar de eerste dag van dit jaar maakt me duidelijk dat er nog een hoop werk aan de winkel is. Ik pak mijn gloednieuwe opschrijfboekje en begin op de eerste bladzijde te schrijven. Ik wil leren hoe ik op een verbindende, rustige manier mijn kinderen kan leren dat er grenzen zijn. Meer drama toevoegen door zelf uit m’n dak te gaan? Liever niet meer. Wat wil ik wel? Dramamomenten gebruiken om te verbinden en mijn kinderen te helpen zichzelf te leren beheersen, een moreel kompas te ontwikkelen en vriendelijke en verantwoordelijke mensen te worden.
Voornemens voor elke dag
Ik trek een opvoedboek* uit de kast, trek een deken over me heen en begin te lezen. Het nare gevoel in mijn buik verdwijnt langzaam naar de achtergrond. Voornemen dat ik dit jaar mijn geduld nooit meer zal verliezen, doe ik niet. Wel heeft dit twijfelachtige begin van het nieuwe jaar me gedwongen te reflecteren op mezelf. En het heeft ervoor gezorgd dat ik eindelijk ben begonnen in een fantastisch opvoedboek. Ik ben vastbesloten om dagelijkse kinderdrama’s te zien als mogelijkheden om de relatie met mijn kinderen sterker te maken. Ik neem me voor om elke keer als ik boos dreig te worden, een paar keer diep adem te halen. Mijn tweede voornemen? Zo snel mogelijk mijn boek uitlezen, zodat ik weet wat ik moet doen als ik weer zen ben.
* No-Drama Discipline – the whole brain way to calm the chaos and nurture your child’s developing mind (Daniel J. Siegel & Tina Payne Bryson). Helaas alleen in het Engels verkrijgbaar, desondanks een enorme aanrader.
http://kiind.nl/article815/
