Column: Gratis bij een draagdoek

door Anita Borst

Augustus 2009 begon bloedheet. Niet dat ik daar veel van merkte, ik lag in een ziekenhuis met uitstekende airconditioning. Door het raam zag ik het gras van het honkbalveld echter in rap tempo geel kleuren. Niet dat ik veel uit het raam keek. De gynaecoloog had net een prachtig jongetje uit mijn buik gesneden, en ik keek liever naar mijn kind dan naar het honkbalveld. 

 

Na vier dagen mochten het jongetje en ik naar huis. We woonden nog geen vijfhonderd meter bij het ziekenhuis vandaan, maar vanwege de buikwond kon ik toch echt beter met de auto. Buiten sloeg augustus me met verzengende hitte om de oren. Maar de auto had ook airco, en thuis deden de zonneschermen hun werk. Onze slaapkamer lag op het noorden. Het was er prima uit te houden.


Zo veranderde ik in een bewuste moeder

“Zou je niet eens naar buiten willen?” vroeg de kraamverzorgende na drie dagen. Ik wilde best naar buiten. Mijn zusje had in Guatemala een prachtige authentieke draagzak voor me gekocht. Met mijn verse baby dicht tegen me aan en met de kraamverzorgende aan mijn zijde schuifelde ik een rondje om het bejaardenhuis achter onze flat. Halverwege moest ik even gaan zitten. Het was nog altijd tropisch warm buiten, maar gelukkig stond er een bankje in de schaduw van de bomen. Mijn zoon maakte het allemaal niets uit, die sliep overal doorheen. 

 

Toen mijn zoon twee weken oud was, reden we met mijn man mee naar het grote winkelcentrum. Ik droeg mijn baby in een rekbare draagdoek. Dat was warm, maar het hinderde me niet echt. Ik was vooral ontzettend trots op het feit dat ik twee weken na de keizersnede al met mijn pasgeborene boodschappen kon doen. Natuurlijk was ik na een half uur compleet gesloopt, maar hey, ik had het toch maar mooi gedaan.

 

Ondertussen had ik op internet een gemeenschap ontdekt waar meer moeders rondhingen die liever draagdoeken gebruikten dan wandelwagens. Ik leerde dat een geweven draagdoek bij hoge temperaturen prettiger is dan een tricot doek. Dus kocht ik een tweedehands geweven doek. En toen ik zag dat een paar van die draagdoekmoeders zouden picknicken in het park, nam ik ook de bus naar het park. Mijn zoon was op dat moment zeven weken oud. 

 

De draagdoekmoeders waren vreselijk leuk. Ik sprak vaker met ze af. Ze leerden me nieuwe manieren om doeken te knopen, en we hadden het over gezond eten, over milieubewust leven, over geweldloze communicatie. Af en toe werd er een kind aan de borst gelegd. Ze waren relaxed. Heel anders in elk geval dan het toch ietwat hysterische consultatiebureau, waar mijn kind per se x gram in y tijd moest aankomen. Heel anders ook dan de opvoedboeken, die strakke regelmaat en een Spartaans regime voorschreven. Ik leerde vertrouwen op mijn intuïtie in plaats van op het advies van derden. En zo veranderde ik van een moeder in een bewuste moeder. Het paste me.

 

De baby van 2009 is inmiddels vijf geworden, zijn pleegzusje woont alweer bijna twee jaar bij ons. Ik gebruik nog steeds draagdoeken, maar mijn meisje loopt tegenwoordig liever zelf. Nog even en ik kan alle doeken verkopen. Het bewuste ouderschap houd ik. Ik heb het er gratis bijgekregen, en ik ben er dankbaar voor. Gezond, milieubewust, geweldloos. Dat geef ik graag aan mijn kinderen door.

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Denk jij als ouder ook aan jezelf?

Denk jij als ouder ook aan jezelf?

Tien jaar geleden nam ik tijdens een vakantie het besluit om voortaan beter voor mijzelf te gaan zorgen. In die tijd had ik een gezin met een dreumes, een peuter en een kleuter. Mijn man zou met de jongens op het strand een zandkasteel gaan bouwen. Hij wenste mij toe...

Column: Verschillende fases

Column: Verschillende fases

Niet ieder kind maakt dezelfde fases door. Al zijn veel fases een bron van herkenning. Sommigen zijn zo vluchtig dat je ze vergeet totdat je er ineens weer op gewezen wordt. Mijn oud-kamergenootje heeft een dochtertje gekregen en ik ben op kraambezoek geweest om dit...

Een helend verhaal maken doe je zo

Een helend verhaal maken doe je zo

Mijn broer gaat trouwen in een statige borg. We lopen over het bruggetje naar de ingang. Ik kijk opzij naar het water. Dat wordt oppassen geblazen met onze jongste ondernemende tweejarige zoon, gaat er door me heen. Als we weer buiten komen, houden mijn man en ik om...

Clusteren op zijn hippies: make milk not war

Clusteren op zijn hippies: make milk not war

Clusteren: je baby die urenlang non stop aan jou geplakt zit om te drinken. Nuttig, zo schrijft Femke van Roozendaal eerder voor ons. Vermoeiend, maar ook om echt van te genieten, zo stelt Chantala Blinker in haar column. Clusteren kun je ook helemaal hippie...

Column: De middagdut in Laos

Column: De middagdut in Laos

Mijn collega verschijnt op het werk met wallen onder haar ogen.  Zo moe is ze,  ze was graag vroeg naar bed gegaan gister. Maar ja, haar kinderen waren weer eens niet voor half 11 in bed te krijgen. Ze hebben zoveel energie die kleuters,  ze rennen maar rond. ...

Langvoeden – gek of gewoon?

Langvoeden – gek of gewoon?

Ik ben op een verjaardagsfeest en de woonkamer zit vol gasten. Mijn zoon van 14 maanden is moe en klimt op mijn schoot. Ik weet wat er gaat komen en nog voordat hij een duik in mijn shirt kan nemen, probeer ik hem af te leiden. Dat lukt niet. Hij probeert toch een...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0