Column: Gratis bij een draagdoek

door Anita Borst

Augustus 2009 begon bloedheet. Niet dat ik daar veel van merkte, ik lag in een ziekenhuis met uitstekende airconditioning. Door het raam zag ik het gras van het honkbalveld echter in rap tempo geel kleuren. Niet dat ik veel uit het raam keek. De gynaecoloog had net een prachtig jongetje uit mijn buik gesneden, en ik keek liever naar mijn kind dan naar het honkbalveld. 

 

Na vier dagen mochten het jongetje en ik naar huis. We woonden nog geen vijfhonderd meter bij het ziekenhuis vandaan, maar vanwege de buikwond kon ik toch echt beter met de auto. Buiten sloeg augustus me met verzengende hitte om de oren. Maar de auto had ook airco, en thuis deden de zonneschermen hun werk. Onze slaapkamer lag op het noorden. Het was er prima uit te houden.


Zo veranderde ik in een bewuste moeder

“Zou je niet eens naar buiten willen?” vroeg de kraamverzorgende na drie dagen. Ik wilde best naar buiten. Mijn zusje had in Guatemala een prachtige authentieke draagzak voor me gekocht. Met mijn verse baby dicht tegen me aan en met de kraamverzorgende aan mijn zijde schuifelde ik een rondje om het bejaardenhuis achter onze flat. Halverwege moest ik even gaan zitten. Het was nog altijd tropisch warm buiten, maar gelukkig stond er een bankje in de schaduw van de bomen. Mijn zoon maakte het allemaal niets uit, die sliep overal doorheen. 

 

Toen mijn zoon twee weken oud was, reden we met mijn man mee naar het grote winkelcentrum. Ik droeg mijn baby in een rekbare draagdoek. Dat was warm, maar het hinderde me niet echt. Ik was vooral ontzettend trots op het feit dat ik twee weken na de keizersnede al met mijn pasgeborene boodschappen kon doen. Natuurlijk was ik na een half uur compleet gesloopt, maar hey, ik had het toch maar mooi gedaan.

 

Ondertussen had ik op internet een gemeenschap ontdekt waar meer moeders rondhingen die liever draagdoeken gebruikten dan wandelwagens. Ik leerde dat een geweven draagdoek bij hoge temperaturen prettiger is dan een tricot doek. Dus kocht ik een tweedehands geweven doek. En toen ik zag dat een paar van die draagdoekmoeders zouden picknicken in het park, nam ik ook de bus naar het park. Mijn zoon was op dat moment zeven weken oud. 

 

De draagdoekmoeders waren vreselijk leuk. Ik sprak vaker met ze af. Ze leerden me nieuwe manieren om doeken te knopen, en we hadden het over gezond eten, over milieubewust leven, over geweldloze communicatie. Af en toe werd er een kind aan de borst gelegd. Ze waren relaxed. Heel anders in elk geval dan het toch ietwat hysterische consultatiebureau, waar mijn kind per se x gram in y tijd moest aankomen. Heel anders ook dan de opvoedboeken, die strakke regelmaat en een Spartaans regime voorschreven. Ik leerde vertrouwen op mijn intuïtie in plaats van op het advies van derden. En zo veranderde ik van een moeder in een bewuste moeder. Het paste me.

 

De baby van 2009 is inmiddels vijf geworden, zijn pleegzusje woont alweer bijna twee jaar bij ons. Ik gebruik nog steeds draagdoeken, maar mijn meisje loopt tegenwoordig liever zelf. Nog even en ik kan alle doeken verkopen. Het bewuste ouderschap houd ik. Ik heb het er gratis bijgekregen, en ik ben er dankbaar voor. Gezond, milieubewust, geweldloos. Dat geef ik graag aan mijn kinderen door.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Halsoverkop

Column: Halsoverkop

“Mam, ik wil graag met Sam afspreken!” Mijn zoon rent met blozende wangen op me af, zijn klasgenoot in zijn kielzog. “Oh, dat lijkt me heel gezellig. En wil je dan bij Sam spelen, of komt Sam bij ons?” “Sam bij ons!” “Vind jij dat ook een goed idee, Sam?” “Ja!” “En...

Column: De angst komt op zodra je kinderen krijgt

Column: De angst komt op zodra je kinderen krijgt

Je kunt nog zo'n dapper hart hebben, soms wordt het ineens vreemd blootgelegd en blijkt het huiverig en bevreesd. Dit jaar gingen we een week kamperen met mijn familie. Leuk, maar ondanks mijn man naast me en zes broers en zussen in tentjes om ons heen, word ik 's...

Column: Vier jaar worden

Column: Vier jaar worden

Eigenlijk werden we er met zijn geboorte al mee geconfronteerd. Ooit zou de dag aanbreken dat zoonlief vier jaar wordt. Vier jaar is een hele sprong. Het baby’tje van toen is een heus mini knulletje nu. Het voelt alsof hij nog maar net uit de luiers is en...

Nieuwe baby? ‘Let your monkey do it!’

Nieuwe baby? ‘Let your monkey do it!’

'Let your monkey do it,' adviseerde mijn doula* me, als voorbereiding op mijn bevalling. Laat je innerlijke aapje de oerkrachten aanwenden, en vergeet alles wat er in je mensenbrein zit. Je gedachten, je logica, je ratio, ze zullen je tot last zijn wanneer je een kind...

Column: Eenvoudig leven

Column: Eenvoudig leven

Zes jaar geleden vertrokken hij en ik naar het Duitse Osnabrück. Hij danste in het theater, ik tikte vanuit smoezelige cafeetjes verhalen. Na wat omzwervingen langs Duitse theaters en twee kinderen rijker, vertrokken we een jaar geleden met z’n vieren naar de...

Column: Je ouders zijn je wortels

Column: Je ouders zijn je wortels

Vandaag is een vierdagje voor mij. Dit is de negende verjaardag van mijn vader die ik zonder hem meemaak. Hij is in het rijtje voorouders gaan staan, in plaats van een levend mens te zijn. De herinneringen blijven, cliché als het is. De vrienden die al zijn verhalen...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0