Ongeveer acht jaar geleden zag ik op televisie een documentaire over Attachment Parenting. Ik was net bevallen en kon mezelf helemaal vinden in de gedachtegang van de ouders in de documentaire. Samen slapen, borstvoeding geven en je kind dragen waren dingen die ik zeker ook deed. Wat me wel een beetje verbaasde was dat er kinderen in de documentaire waren die op hun vierde nog borstvoeding kregen. Ik vond het niet schokkend om te zien maar kon mezelf eigenlijk niet voorstellen dat ik zelf zo lang door zou gaan met voeden.
Mijn oudste dochter stopte met veertien maanden met drinken. Ik was zwanger van de tweede en ze taalde er niet meer naar. Mijn tweede dochter voedde ik tweeënhalf jaar. Toen ik het eigenlijk zat was vroeg ik haar of het niet eens tijd was om gewoon water te drinken en dat vond ze prima. ‘Oké mama’, zei ze als antwoord op de vraag. Vervolgens heeft ze nooit meer om mijn borst gevraagd.
Toen ik mijn zoon kreeg dacht ik dat hij rond de tweeënhalf ook wel zou stoppen als ik het hem zou vragen. Maar nee hoor, deze gast kijkt me met een grote grijns aan en zegt: ‘NEE!’
Oké joh, dan niet! Als ik weer ongesteld moet worden is het niet zo fijn, dan wil ik wel eens rigoureus stoppen. Maar het is echt niet zo dat hij de hele dag aan de borst hangt. Hij drinkt eigenlijk alleen als hij gevallen of heel erg moe is. ‘s Avonds is het echt een uitkomst. Als ik met hem in bed ga liggen en hij drinkt even, dan is hij in vijf minuten vertrokken. Niks geen gezeur. Heerlijk!
Best grappig, een groot kind aan de borst
In januari wordt hij alweer vier. En wat ik niet verwachtte, is toch gebeurd. Ik heb gewoon een groot kind dat nog drinkt. Wat voor anderen misschien heel raar is, blijkt voor mij heel normaal. Ik ben er gewoon in meegegaan. Gelukkig heb ik een geweldige man die mij overal in steunt. Dat maakt ook zeker dat ik zo lang door ben gegaan. Ik denk dat mijn kleine gast vanzelf een keer stopt.
Nu kan ik een heel betoog gaan houden over hoe gezond het allemaal is en dat het heel natuurlijk is en zo. Maar dat ga ik niet doen, want die redenen hebben we al zo vaak gehoord. Mensen kunnen zich er in vinden of vinden het maar raar. Ik kan me er niet druk om maken.
Wat ik wel kan vertellen is hoe grappig het eigenlijk is, zo’n groot kind aan de borst. Ik bedoel, ze vragen op de meest lollige manieren om wat te drinken.
‘Mama, ik heb dorst en ik wil geen water!’
‘Yo mama! Doe mij wat te drinken!’ (En als hij klaar is met drinken een boks op mijn borst)
Dat soort onzin. Ik vind het lollig! Ik lig vaak in een deuk om hem. Het is ook een schooier om te zien, met zijn koele petje, lange haren en vieze handjes. Eigenlijk is het geen gezicht.
Maar ach, ik ben ook wel een beetje raar.
