Als je me vijf jaar geleden had gezegd dat ik op een dag bewust zou kiezen voor een gentle sectio had ik je vragend aangekeken. Ik…? Een wat…? Maar afgelopen voorjaar was het zover. En ik ben heel blij en trots dat onze dochter op deze bijzondere manier ter wereld is gekomen.
Meer zachtheid vind je in editie ZACHT van Kiind
De reden dat mijn vriend en ik tijdens een zogenoemd preconceptioneel consult voor een gentle sectio kozen is een verdrietige. Een jaar eerder waren we namelijk op een intense manier voor het eerst ouders geworden. Toen eindigde de thuisbevalling van onze oudste dochter Nova Mae na meer dan 30 uur in het ziekenhuis met een spoedkeizersnede. Helaas bleek daar al snel dat haar longen niet goed werkten. Ze overleed vier dagen later in onze armen.
Een gentle sectio voelde als de perfecte optie
Dat we ooit na dit gigantische verlies opnieuw ouders wilden worden, daar was geen twijfel over. Maar de manier waarop dit kindje geboren zou worden, daar dachten we heel goed over na. Een natuurlijke geboorte heeft altijd mijn voorkeur gehad, maar nu was alles anders. Omdat we een groot trauma hadden meegemaakt, wilden we tijdens de bevalling voor zo min mogelijk onverwachte gebeurtenissen komen te staan. Zo kwamen we uiteindelijk bij een gentle sectio terecht. Dit voelde als de perfecte optie. Passend bij onze geschiedenis, zo natuurlijk mogelijk, veilig en liefdevol.
Op een warme dag in mei is onze tweede dochter Zaja Filipa ontspannen ter wereld gekomen in een operatiekamer die ondanks de felle lampen en groene pakken warm en veilig aanvoelde
In het door ons gekozen ziekenhuis waren ze gelukkig bekend met het principe van een zachte keizersnede. Ze vertelden ons tijdens een van de eerste afspraken dat eigenlijk alle keizersnedes die ze daar doen gentle zijn. Maar daar namen we geen genoegen mee. Want wat is er dan precies gentle? Hoe ziet de procedure eruit? We lieten het ons van begin tot eind uitleggen. Soms namen we een gesprek met de gyneacoloog op om het thuis nog eens rustig na te luisteren en heldere keuzes te maken. Wat willen wíj straks? Wat willen we vooral niet? En wat willen we misschien anders?
Langzaam maar zeker ontstond zo een beeld van een prachtige geboorte precies zoals wij het wensten; op een warm matrasje, met eigen muziek, waarbij de naam van onze dochter voorafgaand aan de operatie genoemd zou worden. We wilden dat er een positieve sfeer zou hangen en dat iedereen afgestemd zou zijn. En héél belangrijk; rust. We wilden dat er rust voelbaar zou zijn. Veiligheid uiteraard voorop, maar geen onnodige stress.
We trokken de regie naar ons toe
Tot het einde van de zwangerschap hebben we onze gynaecoloog aan dit beeld herinnerd. Het was daarbij de kunst om duidelijk te zijn, maar ook meewerkend. Scherp en vriendelijk tegelijk dus. Zachte kracht! Op die manier hebben we de regie volgens mij echt naar ons toe getrokken. Zo lieten we bijvoorbeeld filmpjes zien van andere gentle sectio’s ter inspiratie, bespraken we het geboorteplan van A tot Z en vroegen we of we de operatiekamer vooraf mochten bekijken. Tot onze blijdschap mocht dat.
Eerlijk is eerlijk, het heeft een hoop energie gekost om al die maanden zo bewust en betrokken te zijn, maar ik ben er tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Het heeft er namelijk voor gezorgd dat er tijdens de uiteindelijke geboorte een goede samenwerking mogelijk was tussen ons als ouders en het medisch personeel. En ook dat ik me bekrachtigd, gezien en gehoord voelde als vrouw en als moeder. Zo fijn en belangrijk!
De zon schijnt
Op een warme dag in mei is onze tweede dochter Zaja Filipa ontspannen ter wereld gekomen in een operatiekamer die ondanks de felle lampen en groene pakken warm en veilig aanvoelde. We konden de geboorte helemaal meekijken. Hoewel Zaja in stuit lag is ze rustig uit mijn buik gehaald. Vrijwel meteen werd ze op mijn borst gelegd om te drinken en daar heeft ze de hele tijd gelegen. Het personeel was in goede stemming, iedereen genoot van de muziek en er werden mooie foto’s gemaakt.
Toen we na de operatie naar onze kraamsuite werden gereden, viel er prachtig zonlicht op mijn bed. Dat kan ik me nog levendig herinneren. “Kijk, wat een lekker zonnetje”, zei de verpleegster. En terwijl ik naar het tevreden meisje keek dat ontspannen op mijn borst lag, voelde ik mijn hart gloeien: “Ja… de zon schijnt.”
Valentine Heuzinkveld
Beeld: Kristie Gloudemans
