Huiswerk in de corona-tijd? Laat ons met rust

Gisteren haalde mijn dochter die in groep 8 zit huiswerk van school op en ik mocht een pak werk ophalen voor mijn groep 3-kind.

Dinsdag: rekenen: les 1, blok 5, lezen: dag 4, zie leesmapje en instructie vind je online, schrijven: blz. 15 afmaken, computer: alles telt les 1, woordbouw: 1 bladzijde maken, lezen: 15 minuten in je biebboek, extra: basispoort; rekentuin, taalzee, mijn klas, nieuwsbegrip, squla. En zo nog wat dagen verder. Onderaan de weektaak staat nog dat het ook belangrijk is om buiten te spelen, binnen te spelen, te knutselen, tekenen en gezelschapsspelletjes te spelen. Later op de dag ontving ik een mail met een sportschema, want dat is ook belangrijk! Alles is belangrijk! En in de krant las ik over een basisschooldirecteur die gaat nabellen als kinderen hun huiswerk niet gedaan hebben.

Vooropgesteld: ik vind het supergoed dat juffen en meesters handelen vanuit hun verantwoordelijkheid. Kinderen stimuleren in hun cognitieve ontwikkeling is hun taak en zelfs nu ze geen fysiek les kunnen geven, staan ze klaar om kinderen te helpen. Maar een weektaak opgeven is geen helpen, dat is de druk opvoeren.

MAAR… MAG IK EVEN SAMENVATTEN WAT ER HIER AAN DE HAND IS?

De scholen zijn gesloten. De kinderen zitten thuis. Veel ouders zitten thuis. Veel werk loopt door vanuit huis. De meeste uitstapjes zijn onmogelijk. En niet zomaar, maar omdat er een virus is waar heel veel mensen ziek van worden en zelfs aan overlijden. Bovendien stond dit niet op de agenda, maar is dit een situatie die van de ene op de andere dag ontstaan is. 

Rustig aan, het komt wel goed met onze kinderen

We zitten opgesloten, raken niemand buiten de deur aan, en horen van buitenaf hoe ernstig het allemaal is. Er zijn mensen die hun baan kwijtraken, mensen die hun onderneming in zien storten en mensen met zieke dierbaren. Volwassenen zitten in de rats en kinderen zitten in hun energie. Kinderen mogen hun vriendjes, opa en oma en de juf niet in het echt zien en spelen vooral in het huis en in de tuin.

HALSOVERKOP THUISONDERWIJS GEVEN

Zondag, binnen een uur na de bekendmaking dat we binnen moeten blijven, zag ik al de eerste schema’s rondgaan waarop leertijd gepland stond. En ik lees van anderen dat ze daar onzeker van worden. Alles ligt op z’n kop en ineens moeten we van de ene op de andere dag thuisonderwijs gaan geven.

Het zou kunnen dat de scholen langer dan drie weken dichtgaan. Daarom vind ik het heel goed dat scholen nadenken over hoe dit verder moet. Maar dit komt veel te vroeg. Laat ons een week aanklooien alsjeblieft. Verstillen zonder druk. Dit is geen helpen meer, dit is de druk op ouders verhogen. En eerlijk? Ik sta stevig in mijn schoenen en voel dat ik dingen ook best kan laten zitten, maar ik weet hoe ontzettend veel ouders onzeker zijn, hun best doen en graag willen voldoen aan wat school zegt. 

HEB VERTROUWEN IN DE KINDEREN

In de zomervakantie groeien mijn kinderen altijd enorm. En dat komt niet per se door musea-bezoekjes. Dat komt doordat ze met rust gelaten worden en een stimulerende omgeving hebben. Een van mijn kinderen zal werkjes willen doen, maar daar hebben we geen huiswerk voor nodig. Online is zó belachelijk veel te vinden.

Een beetje voorspelbaarheid in de dag hebben is voor heel veel kinderen fijn. Maar moet dat nu per se anders dan in het weekend? Waarom dan eigenlijk? Als je werk vanuit huis gewoon doorloopt is het handig dat je een ritme maakt zodat iedereen weet wanneer ze waar aan toe zijn, maar het is echt niet nodig om van de ene op de andere dag een planning te hebben. 

LERAREN, VERTEL OUDERS HOE ZE HET LEUK HOUDEN THUIS

Als leraren willen helpen, help dan door ouders te vertellen hoe ze het leuk houden thuis, welke geinige projectjes ze kunnen doen, steek ze een hart onder de riem en vertel dat kinderen niet stuk gaan na drie weken een lesloos bestaan. Geef ze toffe spellen om te doen of fijn knutselmateriaal en tips voor uitdagende apps. Leg uit hoe je plantjes opkweekt, muziek maakt met glazen flesjes water, geef ze een speurplaat ‘vogels in de tuin’ of een recept voor koekjes.

En ach, die achterstanden? Zoals Marijke Sluijter, voormalig kleuterleerkracht, schooldirecteur en hoofdredacteur Educare, zegt: ‘Als je met zijn allen langzaam loopt, kom je toch tegelijk aan?’ Kinderen leren vanzelf wel.

Laat ze aanrommelen en wie weet wat daar uit komt. En verder: sta er even bij stil hoe ongelofelijk mega fantástisch het is dat we schermpjes hebben. Deze hele situatie zou zo pijnlijk stil en eenzaam zijn geweest in onze eigen jeugd. Dus: dit is niet de tijd voor optimale didactische ontwikkeling: gooi dat scherm lekker aan en leg de lat laag.

Tot slot: vertrouw op de natuurlijke ontwikkeling van je kind. Zoals onderwijscriticaster Peter Gray zegt: 

‘Een veilige plek voor kinderen betekent onder meer een plek waarin ze vrij kunnen spelen, zonder dat ze het idee hebben dat ze daar in beperkt worden. Voor sommige (oudere) kinderen is een computerspel de enige plek waar ze die ruimte krijgen. Hoe groter de kinderen, hoe meer vrijheid, mentaal en fysiek, ze nodig hebben. Logisch. Maar probeer ook kleine kinderen zelf te laten ontdekken waar de grenzen liggen.’

En mijn collega en thuisonderwijzer Christel Rengers:

‘Ik merk ook dat ouders het moeilijk vinden omdat hun kind het lesgeven niet van ze aan wil nemen. Ouders stuiten op weerstand en hoe dan verder? Kinderen die normaal naar school gaan zijn dit ook helemaal niet gewend van hun ouders. En ouders zijn niet gewend om in die rol te zitten. We spreken binnen het thuisonderwijs niet voor niets vaak over deschoolen. En dan bedoelen we de ouders. Die zitten zelf nog zo vast in hoe het hoort. Maar thuisonderwijs is geen schooltje spelen, ook niet met huiswerk van school. Voor mij staat de relatie met je kind echt voorop. Je wil dat ze hier straks op terugkijken met een geborgen gevoel, iets wat je samen hebt doorstaan en niet als een nare tijd waarin heel veel moest, er veel stress was en ruzie in huis. Op elkaars lip zitten is al intens genoeg.’

Leraren lijken in versnelling 6 te staan, maar ik mis empathie naar ouders

HET IS EEN PANIEKREACTIE

Ik begrijp de leraren wel. Je wilt iets kunnen doen en je doet waar je goed in bent. Als we de situatie niet onder controle hebben, gaan we aan de slag met waar we wél controle op kunnen uitoefenen. Daarom schieten veel online ondernemers zoals ik nu in de creatieve modus en gaan leraren weekschema’s maken. Leraren lijken in versnelling 6 te staan, maar ik mis empathie naar ouders. Volgens mij is het een paniekreactie. We zijn allemaal wat in paniek. Maar rustig aan. Het komt wel goed met onze kinderen. Ze kunnen zeker wel een week of drie zonder schema vol taken. Heb vertrouwen. 

Wat ik wél een enorm goeie zet vind is dat de juffen gaan videobellen met de kinderen. Ja, dat hebben ze nodig! Er zijn ook leraren die de kinderen allemaal elke week even opbellen. Yes! Dat is fijn voor de kinderen. En ik wil nog even benadrukken dat ik alle initiatieven van online lessen programmeren, muziekles en gym geweldig vind. Het is vrijblijvend en het daagt kinderen uit.

Deze editie van Kiind magazine staat vol tips om het thuis gezelliger te maken en een paar fijne cocoonweken te hebben.

LATEN WE HET GEWOON EEN BEETJE FIJN HEBBEN

Maar dat huiswerk aan kinderen onder de 12 jaar? Alsjeblieft. Laat het vrijblijvend zijn en geef ouders mee dat je aan ze denkt. Laten we er samen voor zorgen dat onze kinderen deze periode doorkomen zonder angstige gevoelens. Laten we het gewoon een beetje fijn hebben met elkaar. Laat ons met rust.

Wij willen je deze weken steunen, daarom hebben we een superfijne cursus ‘Wekenlang cocoonen met je kind‘ gemaakt van drie weken.

Sandii Zachte,
Hoofdredacteur Kiind

Beeld: Jana Boekholt