Column: De jaarringen in mijn stam

door Tirza van Schie

Heb je weleens met je vinger geprobeerd om de jaarringen van een boomstam te tellen? Zodat je, voor-ieder-jaar-een-ring, weet hoe oud de boom is? Dat is bijna niet te doen. Of ik raak zelf gewoon snel de tel kwijt, dat kan ook. Sommige ringen zijn héél dun, zodat je echt goed moet kijken waar de een stopt en de volgende begint. Andere ringen zijn lekker dik, want tijdens goede jaren groeit een boom als kool. Of eigenlijk als Spar, of als Beuk ofzo. Een keer in de 11 jaar wordt zo’n jaarring extra dik, namelijk tijdens het hoogtepunt van de zonnecyclus. Maximale zonnekracht is maximale groei.
Als ik een boom was, zouden mensen zich vast verbazen over mijn jaarringen. Héle magere zouden er tussen zitten. Smalle ringetjes waarin ik soms een verdrietig kind was, door omstandigheden die niemand zag aankomen. Schrale ringen, waarin ik een onhandige puber was, waarin ik niet boven de rest uit wilde steken. Jaren waarin ik bang was om te veel wind te vangen. Ook zouden ze dunne flutringetjes ontdekken, vol vervelende ervaringen, waarin ik niet lief voor mezelf was.
“Oef”, zouden ze misschien wel zeggen, of “tsjonge jonge, wat een waaibomenhout!” Maar dan zouden ze met hun vinger ineens op dikke, vette ringen stoten en alsnog hun mening bij moeten stellen… Ze zouden zeggen: “Tsjeeee!! Die is tóch wel uit het juiste hout gesneden!” En zich verbazen over het feit dat dunne ringen niks voorspellen over toekomstige dikke.

Zeker, er waren jaren waarin ik me kleiner maakte dan ooit, om mijn tijd in de kou en het donkere landschap om me heen uit te zitten en te wachten op zonnekracht. Maar de zon kwam. De zon komt uiteindelijk altijd.

Ik kan wel heel dapper zeggen dat die zon natuurlijk gewoon, al die tijd, al in mezelf zat, maar soms is het ene jaar ook echt liever dan het andere. Kom je nét diegene tegen, vind je nét die baan, zit het allemaal nét weer wat meer mee. Maar ja, dan moet je als boom, tijdens zo’n zonnige periode, natuurlijk wel als een zot, nee als een Seqúoia, gaan groeien. Een lekkere dikke ring aanleggen en de gelegenheid aangrijpen, want anders word je, gewoon alsnog, vanzelf pallethout.
Ik denk dat mijn jaarringen verrassend zijn. Dat er zelfs het hoogtepunt van een zonnecyclus in zit. Dikke vette ringen, waarin ik blij ben met mijn lief. En een paar héle vette jaarringen voor de periode waarin we nu zitten: ná de intensieve baby- en peuterjaren, vóór de woelige puberjaren.

Dunne ringen zeggen niks over toekomstige dikke. Andersom zal dat vast ook het geval zijn. Ik hoop er niet op. Ik hoop dat ik mijn dunne ringen wel zo’n beetje gehad heb. Maar niks is veranderlijker dan het weer en dus ook het leven.
Bang ben ik niet. Een boom, die al dunne ringen hééft, die hier en daar al een slecht jaar heeft gekend, maakt denk ik automatisch een dikkere bast aan. Zodat eventuele toekomstige droogte of, voor mijn part: een termietenaanval, beter op te vangen zal zijn.

Als iemand ooit mijn jaarringen telt, hoop ik dat dat is, omdat ik een oude boom ben. Dat ik uiteindelijk gewoon omgezakt ben, met wortel en al. Dat ze denken: “Potverdrie! Wat een gróót wortelstelsel! En wat was er eigenlijk een heleboel niet te zien… zo aan de oppervlakte.”


Als iemand ooit mijn jaarringen telt, hoop ik dat dat is, omdat ik een oude boom ben

En dat de een of andere lieverd dan op het idee komt om een mooi tafeltje van mij te maken, of een kapstok, als aandenken. Tijdens hun geknutsel aan mij, zouden ze alsnog verrast worden door het patroon in mijn stam. Door mijn ringen. Misschien dat ik daarom schrijf en, dag in dag uit, alle ervaringen, ieder mooi moment, vastleg in mijn dagboeken en foto’s. Voor toekomstige knutselaars.

En zou ik pech hebben, zou ik niet omvallen door ouderdom, maar door bijvoorbeeld een onverwachte flinke storm, dan zou ik daar ook nog vrede mee hebben. Niet alles kun je voorzien als boom zijnde.
Eén ding hoop ik dan wel: dat ik niet omval omdat iemand me geveld heeft. Vellen is een naar woord, het heeft iets gemeens. Ik denk niet dat ik te vellen ben. Ik hoop dat ik daar een te sterke boom voor ben. Met jaarringen in alle maten, maar een bast van tropisch hardhout. Niet te klieven, niet neer te krijgen en toch met takken die de wereld omármen.

Probeer maar eens om jaarringen met je vingers te tellen. De tel ben je zó kwijt. Maar ervaringen? Die raak je nooit kwijt. En die maken, uiteindelijk, dat een boom… bloeit.

Tirza van Schie vormt een huishouden met haar man, vier kinderen en haar tien jaar oudere, maar verstandelijk eeuwig zevenjarige zus. Ze publiceert versjes en blogjes op lentezoet.nl en heeft nu ook haar echte versjesboek in de winkels/onze webwinkel liggen!

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Praten over de dood

Column: Praten over de dood

Sofie en ik zaten samen na de lunch aan tafel. Ze keek dromerig naar buiten: de ezel van de kinderboerderij aan de overkant is er al een tijdje niet meer, maar het blijft voor haar een interessant onderwerp. ‘Wat gebeurt er met je als je dood bent?’ vroeg ze. Ik...

8 tips voor het geven van duurzame cadeautjes

8 tips voor het geven van duurzame cadeautjes

Het viel mij op dat het speelgoed van mijn dochtertje een eigen leven leidt. Jammer genoeg niet zoals in Toy Story, maar meer dat de stapel met speelgoed bijna net zo snel groeit als mijn kind. Cadeaus geven is leuk! Maar hoe winkel je nou voor cadeaus zonder al...

Wees eens wat minder beschikbaar voor je kinderen

Wees eens wat minder beschikbaar voor je kinderen

Opvoeden kost tijd. Zeven dagen per week ben je beschikbaar en bereikbaar. Jouw kinderen hebben je immers hard nodig om verder te komen, en dat gun je ze ook. Maar wat ook een gegeven is, is dat je niet constant tijd hebt voor je kinderen. Er zijn nog zoveel andere...

Je kind is baas over zijn eigen lijf, dus ook over zijn kusjes

Je kind is baas over zijn eigen lijf, dus ook over zijn kusjes

Praten over bloot, oh help! Gelukkig zijn kinderen hier heel onbevangen in en kunnen ze je zonder schaamte allerlei dingen vragen. Soms laten ze letterlijk alles zien. Hoe ga je hier als ouder mee om? Pedagoog-seksuoloog Judith van Duivenboden-Kreijne helpt ons een...

Lezerspost: Je oogst wat je zaait

Lezerspost: Je oogst wat je zaait

In de opvoeding van je kind, laat je je leiden door je eigen overtuigingen, wat wil jij je kind mee geven voor de toekomst, wat geeft je je kind mee op de weg naar zelfstandigheid de weg naar volwassenheid, de weg naar een gelukkig leven.Ook ik heb mijn eigen...

Column: De angst komt op zodra je kinderen krijgt

Column: De angst komt op zodra je kinderen krijgt

Je kunt nog zo'n dapper hart hebben, soms wordt het ineens vreemd blootgelegd en blijkt het huiverig en bevreesd. Dit jaar gingen we een week kamperen met mijn familie. Leuk, maar ondanks mijn man naast me en zes broers en zussen in tentjes om ons heen, word ik 's...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0