Column: De jaarringen in mijn stam

door Tirza van Schie

Heb je weleens met je vinger geprobeerd om de jaarringen van een boomstam te tellen? Zodat je, voor-ieder-jaar-een-ring, weet hoe oud de boom is? Dat is bijna niet te doen. Of ik raak zelf gewoon snel de tel kwijt, dat kan ook. Sommige ringen zijn héél dun, zodat je echt goed moet kijken waar de een stopt en de volgende begint. Andere ringen zijn lekker dik, want tijdens goede jaren groeit een boom als kool. Of eigenlijk als Spar, of als Beuk ofzo. Een keer in de 11 jaar wordt zo’n jaarring extra dik, namelijk tijdens het hoogtepunt van de zonnecyclus. Maximale zonnekracht is maximale groei.
Als ik een boom was, zouden mensen zich vast verbazen over mijn jaarringen. Héle magere zouden er tussen zitten. Smalle ringetjes waarin ik soms een verdrietig kind was, door omstandigheden die niemand zag aankomen. Schrale ringen, waarin ik een onhandige puber was, waarin ik niet boven de rest uit wilde steken. Jaren waarin ik bang was om te veel wind te vangen. Ook zouden ze dunne flutringetjes ontdekken, vol vervelende ervaringen, waarin ik niet lief voor mezelf was.
“Oef”, zouden ze misschien wel zeggen, of “tsjonge jonge, wat een waaibomenhout!” Maar dan zouden ze met hun vinger ineens op dikke, vette ringen stoten en alsnog hun mening bij moeten stellen… Ze zouden zeggen: “Tsjeeee!! Die is tóch wel uit het juiste hout gesneden!” En zich verbazen over het feit dat dunne ringen niks voorspellen over toekomstige dikke.

Zeker, er waren jaren waarin ik me kleiner maakte dan ooit, om mijn tijd in de kou en het donkere landschap om me heen uit te zitten en te wachten op zonnekracht. Maar de zon kwam. De zon komt uiteindelijk altijd.

Ik kan wel heel dapper zeggen dat die zon natuurlijk gewoon, al die tijd, al in mezelf zat, maar soms is het ene jaar ook echt liever dan het andere. Kom je nét diegene tegen, vind je nét die baan, zit het allemaal nét weer wat meer mee. Maar ja, dan moet je als boom, tijdens zo’n zonnige periode, natuurlijk wel als een zot, nee als een Seqúoia, gaan groeien. Een lekkere dikke ring aanleggen en de gelegenheid aangrijpen, want anders word je, gewoon alsnog, vanzelf pallethout.
Ik denk dat mijn jaarringen verrassend zijn. Dat er zelfs het hoogtepunt van een zonnecyclus in zit. Dikke vette ringen, waarin ik blij ben met mijn lief. En een paar héle vette jaarringen voor de periode waarin we nu zitten: ná de intensieve baby- en peuterjaren, vóór de woelige puberjaren.

Dunne ringen zeggen niks over toekomstige dikke. Andersom zal dat vast ook het geval zijn. Ik hoop er niet op. Ik hoop dat ik mijn dunne ringen wel zo’n beetje gehad heb. Maar niks is veranderlijker dan het weer en dus ook het leven.
Bang ben ik niet. Een boom, die al dunne ringen hééft, die hier en daar al een slecht jaar heeft gekend, maakt denk ik automatisch een dikkere bast aan. Zodat eventuele toekomstige droogte of, voor mijn part: een termietenaanval, beter op te vangen zal zijn.

Als iemand ooit mijn jaarringen telt, hoop ik dat dat is, omdat ik een oude boom ben. Dat ik uiteindelijk gewoon omgezakt ben, met wortel en al. Dat ze denken: “Potverdrie! Wat een gróót wortelstelsel! En wat was er eigenlijk een heleboel niet te zien… zo aan de oppervlakte.”


Als iemand ooit mijn jaarringen telt, hoop ik dat dat is, omdat ik een oude boom ben

En dat de een of andere lieverd dan op het idee komt om een mooi tafeltje van mij te maken, of een kapstok, als aandenken. Tijdens hun geknutsel aan mij, zouden ze alsnog verrast worden door het patroon in mijn stam. Door mijn ringen. Misschien dat ik daarom schrijf en, dag in dag uit, alle ervaringen, ieder mooi moment, vastleg in mijn dagboeken en foto’s. Voor toekomstige knutselaars.

En zou ik pech hebben, zou ik niet omvallen door ouderdom, maar door bijvoorbeeld een onverwachte flinke storm, dan zou ik daar ook nog vrede mee hebben. Niet alles kun je voorzien als boom zijnde.
Eén ding hoop ik dan wel: dat ik niet omval omdat iemand me geveld heeft. Vellen is een naar woord, het heeft iets gemeens. Ik denk niet dat ik te vellen ben. Ik hoop dat ik daar een te sterke boom voor ben. Met jaarringen in alle maten, maar een bast van tropisch hardhout. Niet te klieven, niet neer te krijgen en toch met takken die de wereld omármen.

Probeer maar eens om jaarringen met je vingers te tellen. De tel ben je zó kwijt. Maar ervaringen? Die raak je nooit kwijt. En die maken, uiteindelijk, dat een boom… bloeit.

Tirza van Schie vormt een huishouden met haar man, vier kinderen en haar tien jaar oudere, maar verstandelijk eeuwig zevenjarige zus. Ze publiceert versjes en blogjes op lentezoet.nl en heeft nu ook haar echte versjesboek in de winkels/onze webwinkel liggen!

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Wees een hangmatouder en geef je kind de ruimte

Wees een hangmatouder en geef je kind de ruimte

'Mam, wil je me even helpen? Ik kan er niet bij!', schreeuwt mijn zoon van tien ongeduldig. Hij kan niet bij de glazen op de bovenste plank van de kast. Snel schuif ik een glas naar voren, zodat mijn dorstige zoon er een kan pakken. Ondertussen heeft hij al een kruk...

Column: Weer een kaarsje op de taart

Column: Weer een kaarsje op de taart

De laatste maand van zoonlief als vierjarige is alweer aangebroken. En dan betekent dat het niet lang meer duurt voordat hij officieel leerplichtig wordt. Geen vakanties buiten de vakantieperioden om, geen smokkeldaagjes, gewoon dagelijks verplicht naar school.Wat is...

Opvoedtips van Eva: ‘Mijn kind speelt nooit alleen’

Opvoedtips van Eva: ‘Mijn kind speelt nooit alleen’

Hi Eva Mijn kind kan niet alleen spelen. Zolang ik me met hem bezighoud, is het het gezelligste kind van de wereld. Samen knutselen, samen bouwen, samen kleuren, samen wandelen, fietsen of wat dan ook, het maakt eigenlijk niet uit wat we doen als we het maar samen...

Column: Op zoek naar groei in hectiek

Column: Op zoek naar groei in hectiek

Iedereen met kinderen weet: alles is anders dan ervoor. En als je net zoals ik bent, probeer je ook de eerste jaren je ‘oude’ leven in stand te houden. Terwijl je tegelijkertijd van baan wisselt, een eigen bedrijf start, een huis koopt en een poging doet om uit te...

Plek voor vaders

Plek voor vaders

Luiers verschonen, de kinderwagen voortduwen of met de baby in een draagzak lopen, de moderne man draait er zijn hand natuurlijk allang niet meer voor om. Maar gek genoeg merken we nog niet zoveel van de nieuwe rolverdeling tussen mannen en vrouwen in onze publieke...

Hoe kan ik samen slapen met twee kleintjes?

Hoe kan ik samen slapen met twee kleintjes?

Je slaapt graag samen met je kinderen. Omdat het goed is voor de hechting, of omdat het gewoon heel praktisch is, en jouw nachten er minder vaak door onderbroken worden. Maar als er een tweede kind komt, hoe pak je dat nu praktisch aan? Veilig slapen met twee...

0