Column: De jaarringen in mijn stam

door Tirza van Schie

Heb je weleens met je vinger geprobeerd om de jaarringen van een boomstam te tellen? Zodat je, voor-ieder-jaar-een-ring, weet hoe oud de boom is? Dat is bijna niet te doen. Of ik raak zelf gewoon snel de tel kwijt, dat kan ook. Sommige ringen zijn héél dun, zodat je echt goed moet kijken waar de een stopt en de volgende begint. Andere ringen zijn lekker dik, want tijdens goede jaren groeit een boom als kool. Of eigenlijk als Spar, of als Beuk ofzo. Een keer in de 11 jaar wordt zo’n jaarring extra dik, namelijk tijdens het hoogtepunt van de zonnecyclus. Maximale zonnekracht is maximale groei.
Als ik een boom was, zouden mensen zich vast verbazen over mijn jaarringen. Héle magere zouden er tussen zitten. Smalle ringetjes waarin ik soms een verdrietig kind was, door omstandigheden die niemand zag aankomen. Schrale ringen, waarin ik een onhandige puber was, waarin ik niet boven de rest uit wilde steken. Jaren waarin ik bang was om te veel wind te vangen. Ook zouden ze dunne flutringetjes ontdekken, vol vervelende ervaringen, waarin ik niet lief voor mezelf was.
“Oef”, zouden ze misschien wel zeggen, of “tsjonge jonge, wat een waaibomenhout!” Maar dan zouden ze met hun vinger ineens op dikke, vette ringen stoten en alsnog hun mening bij moeten stellen… Ze zouden zeggen: “Tsjeeee!! Die is tóch wel uit het juiste hout gesneden!” En zich verbazen over het feit dat dunne ringen niks voorspellen over toekomstige dikke.

Zeker, er waren jaren waarin ik me kleiner maakte dan ooit, om mijn tijd in de kou en het donkere landschap om me heen uit te zitten en te wachten op zonnekracht. Maar de zon kwam. De zon komt uiteindelijk altijd.

Ik kan wel heel dapper zeggen dat die zon natuurlijk gewoon, al die tijd, al in mezelf zat, maar soms is het ene jaar ook echt liever dan het andere. Kom je nét diegene tegen, vind je nét die baan, zit het allemaal nét weer wat meer mee. Maar ja, dan moet je als boom, tijdens zo’n zonnige periode, natuurlijk wel als een zot, nee als een Seqúoia, gaan groeien. Een lekkere dikke ring aanleggen en de gelegenheid aangrijpen, want anders word je, gewoon alsnog, vanzelf pallethout.
Ik denk dat mijn jaarringen verrassend zijn. Dat er zelfs het hoogtepunt van een zonnecyclus in zit. Dikke vette ringen, waarin ik blij ben met mijn lief. En een paar héle vette jaarringen voor de periode waarin we nu zitten: ná de intensieve baby- en peuterjaren, vóór de woelige puberjaren.

Dunne ringen zeggen niks over toekomstige dikke. Andersom zal dat vast ook het geval zijn. Ik hoop er niet op. Ik hoop dat ik mijn dunne ringen wel zo’n beetje gehad heb. Maar niks is veranderlijker dan het weer en dus ook het leven.
Bang ben ik niet. Een boom, die al dunne ringen hééft, die hier en daar al een slecht jaar heeft gekend, maakt denk ik automatisch een dikkere bast aan. Zodat eventuele toekomstige droogte of, voor mijn part: een termietenaanval, beter op te vangen zal zijn.

Als iemand ooit mijn jaarringen telt, hoop ik dat dat is, omdat ik een oude boom ben. Dat ik uiteindelijk gewoon omgezakt ben, met wortel en al. Dat ze denken: “Potverdrie! Wat een gróót wortelstelsel! En wat was er eigenlijk een heleboel niet te zien… zo aan de oppervlakte.”


Als iemand ooit mijn jaarringen telt, hoop ik dat dat is, omdat ik een oude boom ben

En dat de een of andere lieverd dan op het idee komt om een mooi tafeltje van mij te maken, of een kapstok, als aandenken. Tijdens hun geknutsel aan mij, zouden ze alsnog verrast worden door het patroon in mijn stam. Door mijn ringen. Misschien dat ik daarom schrijf en, dag in dag uit, alle ervaringen, ieder mooi moment, vastleg in mijn dagboeken en foto’s. Voor toekomstige knutselaars.

En zou ik pech hebben, zou ik niet omvallen door ouderdom, maar door bijvoorbeeld een onverwachte flinke storm, dan zou ik daar ook nog vrede mee hebben. Niet alles kun je voorzien als boom zijnde.
Eén ding hoop ik dan wel: dat ik niet omval omdat iemand me geveld heeft. Vellen is een naar woord, het heeft iets gemeens. Ik denk niet dat ik te vellen ben. Ik hoop dat ik daar een te sterke boom voor ben. Met jaarringen in alle maten, maar een bast van tropisch hardhout. Niet te klieven, niet neer te krijgen en toch met takken die de wereld omármen.

Probeer maar eens om jaarringen met je vingers te tellen. De tel ben je zó kwijt. Maar ervaringen? Die raak je nooit kwijt. En die maken, uiteindelijk, dat een boom… bloeit.

Tirza van Schie vormt een huishouden met haar man, vier kinderen en haar tien jaar oudere, maar verstandelijk eeuwig zevenjarige zus. Ze publiceert versjes en blogjes op lentezoet.nl en heeft nu ook haar echte versjesboek in de winkels/onze webwinkel liggen!

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Een lome zondagmorgen

Column: Een lome zondagmorgen

Het is zondagochtend. Te vroeg om op te staan. Zoonlief denkt daar anders over. Nadat zijn papa hem al enkele uurtjes bezig heeft gehouden met het spelen van spelletjes, is hij toe aan een ander speelmaatje. Zachtjes gaat de slaapkamerdeur open en sluipt hij...

Zelfconnectie, ja maar hoe dan?

Zelfconnectie, ja maar hoe dan?

Kinderen die je slaan, over je grenzen gaan, die van die ongezellige schietspelletjes spelen, stiekem doen en liegen, ik heb over al deze ingewikkelde kwesties geschreven. En steeds weer kom ik terug op zelfconnectie. Maar wat is dat dan? Hoe pak je zoiets aan? In dit...

Column: Uit je comfort-zone

Column: Uit je comfort-zone

Thijn zit aan het ontbijt met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Zaterdag gaan we voor de vlog van Bart een challenge doen in de stad.’ Thijn legt uit dat hij met twee vrienden de stad in gaat in en dat ze alledrie in een bepaalde tijd zoveel mogelijk foto’s moeten...

Met humor in de opvoeding kom je verder

Met humor in de opvoeding kom je verder

Meer humor tijdens het opvoeden is best een aanrader. Opvoeden - dat moesten we maar wat minder serieus nemen. Nee echt. We doen het namelijk toch wel fout. Je kunt best heel serieus werk maken van het opvoeden, maar wist je dat het effect van je opvoed-vaardigheden...

Meerdere kinderen naar bed brengen? Zo doe je dat

Meerdere kinderen naar bed brengen? Zo doe je dat

’Vertel eens, wat is jouw ultieme tip wanneer je meerdere kinderen naar bed brengt?’ vroegen we jullie op Facebook. Al snel stroomden de tips binnen en bleek maar weer eens dat geen kind en ouder hetzelfde is. Beste tip: samen slapen Een veelgehoorde tip was ‘samen...

Samen slapen: Je komt er nooit meer vanaf

Samen slapen: Je komt er nooit meer vanaf

‘Je komt er nooit meer vanaf!’ Dit is een veelgehoorde angst als het gaat om samen slapen. Je kind moet vanaf de prille babytijd leren om zelf in slaap te vallen, zo is de heersende mening. Waarom? Niet omdat het per definitie beter is voor de ontwikkeling van je...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0