Column: Leg je je kind je eigen principes op?

door Christel Rengers

Als mens en als moeder heb ik allerlei toffe ideeën over wat belangrijk en goed is in het leven. Je ontwikkelt in de loop van de tijd een visie die je steeds verder aanscherpt en indien nodig hier en daar herziet. Daar vloeien weer principes en overtuigingen uit voort die belangrijk voor je zijn. Ze staan symbool voor wie je bent en geven misschien ook wel wat houvast in de chaos van het leven.

Onze zoon groeit op in de creatie die wij van ons leven hebben gemaakt

Zo vind ik het belangrijk om goed voor de aarde te zorgen. Binnen mijn mogelijkheden en met behoud van mijn levensvreugde doe ik daar mijn best voor. Gezond eten vind ik ook belangrijk, mits het ook lekker is. Met hier en daar iets vies verantwoord (visolie) omdat het zo goed voor je is. Verder heb ik zo mijn ideeën over hoe je met elkaar omgaat, communiceert en waar het nu eigenlijk om draait in het leven.

Kinderen hebben niets te kiezen

Voor mij valt dit allemaal onder mijn way of life. Hoe ik sta in het leven en wat ik wil in het leven. En in die eerste zin zit een heel belangrijk woord. Namelijk het woordje ‘mijn’. Want dat is precies wat het is, van mij en van mij alleen. Natuurlijk deelt mijn partner grotendeels mijn visie. Dat maakt dat we zo buitengewoon goed bij elkaar passen. In de basis hebben we dezelfde ideeën. Daar hebben we elkaar op uitgekozen.

Onze zoon hebben we echter samen gemaakt. Die had niets te kiezen. Hij groeit op in de creatie die wij van ons leven hebben gemaakt. En omdat een visie en principes zo persoonlijk en belangrijk zijn geef je er wat van mee. Soms door er iets over te vertellen, maar vaker nog door het voor te leven.

Voorleven in plaats van opleggen

Dat het welzijn van de aarde voor mij belangrijk is wil niet zeggen dat dit ook geldt voor mijn kind. Dat ik verantwoord houten speelgoed een goed idee vindt, wil niet zeggen dat mijn kind niet kan vallen voor dat schreeuwerige plastic autootje. En ik kan snoepen nog zo ongezond vinden, veel kinderen vinden het lekker. En, durf ik het te zeggen… Je geloofsovertuiging is wat mij betreft ook iets persoonlijks wat je een kind een beetje kunt voorleven, maar niet kunt opleggen. Hoe kan een kind hierin anders een eigen keuze maken? Hoe weet je wat er links is als je altijd naar rechts wordt geleid?

 Op zijn pad strooi ik dingen waarvan ik denk dat hij het mooi, interessant en fijn vindt

Ieder kind heeft het recht om een eigen visie te creëren. Een eigen geloofssysteem, principes, waarden en normen. Dat lukt maar moeilijk wanneer je alles bepaalt, voorkauwt en invult. Is het verleidelijk om dit wel te doen? Natuurlijk! Je bent niet voor niets ergens van overtuigd. Maar ik-ben-ik en hij-is-hij. Ik leg uit waarom iets belangrijk voor mij is en laat het daarbij. Op zijn pad strooi ik dingen waarvan ik denk dat hij het mooi, interessant en fijn vindt. Dingen waarvan ik hoop dat hij er de waarde van ziet of die hem aan het denken zetten. Verder is het aan hem.

Geven en nemen

In de praktijk lees ik dus soms tenenkrommende boeken voor met hetzelfde enthousiasme als boeken die ik beschouw als literaire juweeltjes. Kijk ik mee met programma’s die ik zelf nooit gekozen zou hebben. Steun ik hem in zijn keuze om geen vlees meer te eten, terwijl ik dit zelf wel belangrijk vind. Bekijk ik met interesse eindeloos veel trein- race- en legobanen. Lees ik boeken voor over de atomen en elementen en laat hem mij uitleggen op welk punt ze veranderen in gas. Luister ik naar hem wanneer hij zijn keuzes onderbouwt en respecteer ik ze. Want wanneer hij ergens gepassioneerd over is, wie ben ik dan om dat af te kraken of weg te redeneren? Daarmee kraak ik af wie hij in essentie is en waar hij voor staat. De boodschap wordt dan dat hij niet goed is zoals hij is. Dat hij alleen binnen mijn paden mag wandelen en niet daarbuiten.

Misschien leest hij later helemaal nooit meer een boek

Misschien koopt hij later een regendouche waar hij uren onder gaat staan, eet hij elke dag fastfood voor de televisie en leest hij boeken die ik pulp zou noemen. Of, oh gruwel, leest hij helemaal nooit meer een boek. Het is in ieder geval zijn eigen keuze, waar hij zonder zich te schamen van mag genieten. Waarbij hij hopelijk voelt en weet dat hij goed is zoals hij is.

Ik leer ook nog bij

Ondertussen leer ik zelf een hoop bij wanneer hij zijn visie met mij deelt, met zijn oplossingen en voorstellen komt en me laat nadenken over mezelf. Ik ben er van overtuigd (pun intended) dat ruimte geven aan het zelf ontwikkelen van een visie en een vrije geest het mooiste cadeau is wat je je kinderen en jezelf kunt geven. En dat is precies wat het is, een cadeau. Hij bepaalt zelf of hij het uitpakt, mooi vindt en al dan niet bewaart.

Lees meer over vrijheid in ons themanummer VRIJ. Neem nu een abonnement voor slechts 35 euro per jaar en hoor de zomereditie rond 7 juni op je mat ploffen!

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Rouwen in de kraamtijd

Rouwen in de kraamtijd

Rouwen in de kraamtijd - daar moet je niet aan denken. Een beginnend en een eindigend leven in dezelfde periode, dat doet iets met je. Het overkwam Joos Hooimeijer en haar vriend. Midden in de zomer werd er bij mijn vader longkanker met uitzaaiingen geconstateerd. Van...

Een kleuter is geen leerling

Een kleuter is geen leerling

Het lijkt wel een epidemie: de druk op ons leven lijkt jaar na jaar toe te nemen. Druk op het werk, druk in ons gezin, druk in ons hoofd. En dan zijn er ook nog allerlei verleidingen uit de digitale hoek. Toch is dit niet iets van de laatste tijd. Ook jaren geleden...

Column: Zelf geld verdienen voor een ijsje

Column: Zelf geld verdienen voor een ijsje

Mam, mag ik een ijsje kopen?' 'Nee’, zeg ik tegen mijn jongste dochter. 'We gaan zo eten en je hebt gisteren ook al een ijsje gehad. Dan daarbij groeit het geld me niet op de rug!'   'Nou dan ga ik toch lekker zelf geld verdienen!' Heerlijk eigenwijs pakt ze haar...

Column: Do not touch – Nynke in Laos

Column: Do not touch – Nynke in Laos

'Falang!! Falang noi!' Kleine witte mensen. Het wordt ons te pas en te onpas nageroepen op straat. Er wordt gewezen,  gelachen, vertederd gekeken. En dat is prima, het went om een uitzondering te zijn. Bovendien ben ik apetrots op mijn drie blonde snoetjes, die mogen...

Column: Verhuizen

Column: Verhuizen

'Ik wil helemaal niet naar een ander huis. Helemaal niet', moppert mijn driejarige zoon. 'Eén mama moet hier blijven met mij.' Voor hem hoeft het niet, de verhuizing, en dat snap ik best. Hij is erg gesteld op zijn vertrouwde omgeving. Ons huis met het groene hek,...

Je geniet meer van je kraamtijd als je het samen doet

Je geniet meer van je kraamtijd als je het samen doet

‘Geniet ervan!’ Hoe vaak heb ik dat gehoord in de kraamtijd? Vriendinnen net zo goed als wildvreemden op straat wensten me dat ik met volle teugen genoot van dat kleine wondertje. En dat deed ik ook, heus. Tussen de vele voedingen, gebroken nachten, en alle...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0