Oei! Opschieten! Ik zie op de klok dat ik de illusie van zeeën van tijd op de voorochtend van de peutergym moet gaan opgeven. Laatste slok koffie en gauw de douche in. Zoonlief van net een jaar heeft andere plannen. Jammerend volgt hij me overal en het jammeren gaat over in brullen wanneer ik hem in mijn haast nauwelijks wat meer aandacht geef dan steeds een automatisch ‘Wat is er nou, mannetje?’. Wanneer ik ook mijn peuter van drie, die natuurlijk ook ineens onder de plas zat, en mijn inmiddels behoorlijk chagrijnige dreumes in de kleren gehesen en beneden heb, besluit ik ze voor de televisie een boterham te geven. Even bijkomen van het gestress en het constante gejengel. Ik ben ook maar een mens.
Even snel
Ineens zie ik de mogelijkheid om ‘nog even snel’ die belangrijke mail te beantwoorden. Waardoor ik dan vervolgens weer word opgeslokt, wat de laatste minuten thuis er alles behalve gezelliger op maakt. ‘Kom op, hup schoenen aan.’ Zucht. ‘Werk nou eens mee.’ Kreun. ‘Waarom doen jullie altijd zo lastig als ik haast heb?’ Pfff. En dan net iets te hard en te boos tegen mijn kleine dreumes die protesteert als hij in zijn autostoeltje wordt gezet: ‘Hou op!’ Twee grote blauwe en misschien wel angstige ogen kijken me aan. In één klap word ik gedwongen om te stoppen met het volgen van mijn eigen behoeftes en emoties en me te realiseren dat ik de situatie niet help door blind te zijn voor de behoeftes van mijn kinderen.
Door het indrukwekkende boek ‘Boeddhisme voor Moeders‘ van Sarah Naptali dat ik net heb gelezen, heb ik geleerd dat het nuttig kan zijn om mijn eigen emoties onder de loep te nemen wanneer ze zich aandienen en er niet naar te handelen. Dit omdat, zoals het bovenstaande illustreert, je laten leiden door je emoties vooral leidt tot egoïstisch gedrag. Hoewel de situatie naar mijn mening al volledig uit de hand is gelopen, is het nooit te laat om je te realiseren wat er mis is gegaan. Met subtiele veranderingen had ik de hele situatie compleet anders kunnen laten verlopen.
Tijd
Ik vond dat ik het na een gebroken nacht verdiende om even lekker lang van mijn geliefde cappuccino te genieten. Dit leidde ertoe dat we juist te weinig tijd hadden om ontspannen klaar te geraken voor ons uitje. Als ik even de tijd had genomen stil te staan bij wat er gebeurde, had ik gemerkt dat ik oppervlakkiger was gaan ademen. Wat er toe leidde dat ik gestrest raakte, me daardoor liet meeslepen en totaal blind werd voor wat er werkelijk speelde met de kinderen. Die ik vervolgens als lastig en storend ging ervaren.
Compassie
Als ik meer tijd had genomen door vroeger op te staan dan had ik ook tot me kunnen laten doordringen dat mijn jongste zoon wel erg vroeg zijn laatste slokje had genomen, vannacht ook al extra behoefte had aan de borst en me misschien daarom wel al verdrietig vertellend volgde van kamer naar kamer. Ook was ik door mijn luiigheid veel later toe aan het klaarmaken van de boterhammen dan normaal en dus was het helemaal niet gek dat de kleine jongen gewoon enorme trek had! En zelfs al was er geen duidelijke reden aan te wijzen waarom hij slecht gehumeurd was, dan nog helpt het mij om te bedenken dat mijn kinderen dat niet doen om mij te plagen. Ook voor ‘algehele malaise gewoon omdat ik me zo voel’ is compassie en acceptatie op z’n plaats.
Aandacht
In plaats van te douchen omdat dat mij zo handig leek, had ik ook snel mijn kleren kunnen aantrekken en met de jongens kunnen gaan ontbijten aan de keukentafel. Niemand gaat dood van een keertje douchen op een ander moment van de dag of ja, ik zeg het gewoon, een keertje niet douchen. In plaats van die mail te beantwoorden om mijn eigen gemoedsrust te sussen, hadden we gezellig kunnen keuvelen over de peutergym, kijken of we alle namen van de kindjes konden opnoemen en raden wat voor leuke dingen er vandaag op het programma zouden staan. Ik had mijn jongste nog even lekker tegen me aan kunnen nemen voor de borst om zo echt even tot rust te komen en gewoon in het hier en nu te zijn.
Vergaat de wereld als we te laat komen?
Inmiddels in de auto met natte ogen en een brok in mijn keel zie ik in mijn spiegel dat mijn peuter uit het raam staart. Hij rept met geen woord over de gym waar hij anders zo enthousiast over is. Als ik hem vraag of hij zin heeft, krijg ik een sociaal wenselijke ‘ja’. Mijn dreumes is direct in slaap gevallen want, realiseer ik me nu, hij was natuurlijk óók erg moe van die gebroken nacht.
Onder ogen
Ik neem in de stilte mijn kans om onder ogen zien wat de echte bron van mijn stress en irritatie is. Vergaat de wereld als we te laat komen? Waar was ik in vredesnaam mee bezig geweest? Of moet ik zeggen ‘in oorlogsnaam’ want daar leek het meer op. De oorzaak is te vinden in de onderliggende angst die ik voel als ik de kans loop om te laat te komen. Doemscenario’s van geen parkeerplek vinden, boze gezichten en een teleurgesteld kind dat zich misschien wel bezwaard voelt als hij als laatste binnenkomt. Allemaal dingen die helemaal geen plaats hebben in de werkelijkheid. En daar had ik de ochtend door laten verpesten!
Wanneer we aankomen vind ik namelijk gewoon een plekje voor de deur, is er geen krater geslagen op de plaats waar het gebouw van de peutergym stond en worden we zoals altijd vrolijk begroet door de juffen en de andere ouders. Bij mij is – als ik dieper graaf – mijn gehechtheid aan ‘wat anderen ervan zullen vinden’ en angst voor een confrontatie een grote bron van allerlei vervelende gevoelens. Tijdens mijn spirituele zoektocht word ik keer op keer geconfronteerd met het feit dat de goedkeuring of afkeuring van anderen er werkelijk niets toe doet. Dat echt in iedere situatie voelen, kost echter tijd en behoeft ook die altijd belangrijke meditatie, die ik onder de knie probeer te krijgen.
Volle aandacht
Ik ga geen energie verspillen door mezelf een trut te vinden en me voor mijn kop te slaan omdat ik me deze keer heb laten meeslepen door, nou ja… mezelf. Het enige wat ik kan doen is proberen de volgende keer werkelijk eerder te stoppen en me te realiseren wat ik voel en daardoor doe. En terwijl ik dat doe ben ik met mijn aandacht waar ik hoor te zijn en blijf ik vooral rustig doorademen.
Wanneer ik dan met volle aandacht mijn oudste zoon snel zijn schoenen help uit te doen en ik een glimlach op zijn gezicht zie verschijnen, is mijn les compleet. Hij rent vrolijk door de open deur van de zaal. Hij is blij verrast dat hij deze keer niet hoeft te wachten tot zijn groepje aan de beurt is! Nu is ook mijn glimlach, die ik de hele morgen kwijt was, vanzelfsprekend.
Lees ook Nadines snelcursus ‘Hier en nu voor ouders’:
