Gingen we in ooit nog dapper kamperen met twee baby’s, een peuter én onze oudste, nu waren we moe. Doodmoe. Ik weet niet meer precies waarom, maar de zorg was veranderd in sleur en nou ja… is er eigenlijk een reden nodig om moe te zijn, als je eenmaal kinderen hebt?
Bij het woord vakantie konden we nu maar aan één ding denken en dat was slapen en verzorgd worden. Dus vlogen we rechtstreeks naar Turkije voor een all-inclusive vakantie. Alles wat ze zeggen over all-inclusive vakanties klopt. Het is duur. Het draait vooral om het eten. Er is bijna immoreel veel keuze en já, mensen laden hun bordjes veel te vol, om vervolgens de helft niet op te eten. Het draait níet om het contact met je kinderen, want die plemp je de hele week in een kidsclub waar ze blije dansjes leren op dreunerige muziek (wóóóhóóó hoky-poky, wóóóhóóó hoky-poky). De overige hotelgasten looien hun bruine huid nóg donkerder en de stadjes bieden winkel-na-winkel dezelfde nep-gucci/versace/burberry-shirts aan. We vonden het er…. heerlijk.
We stonden laat op, plonsden in het zwembad, hielden een siësta, zwommen nog een rondje en gingen dan omkleden voor het buffet. ‘s Avonds dansten de kinderen nog een hoky-poky, waarna we als een blok in slaap vielen. De volgende dag herhaalden we het programma. Nét toen het enigszins saai dreigde te worden, vlogen we alweer naar huis. Uitgeruster dan we in lange tijd geweest waren.
En toen… had ik nog een periode voor de boeg van vijf weken . Vakantie mét de kinderen en zónder man, want die was weer werken.
Ik hoor wel eens om me heen van andere moeders, dat ze niet van die vakanties houden met de kinderen thuis. Maar vooral nu ze wat groter zijn, komen we de tijd wel door. Ik duw loslopende kinderen gewoon een stofzuigerstang in hun handen en als we klaar zijn gaan we iets leuks doen.
Maar van uitgerust-zijn door Turkije ga je gekke dingen doen, want na drie weken thuis, kreeg ik plotseling zin om te kamperen. Het was stabiel weer en ik vond een spotgoedkope en zeer rustige camping op 20 minuten afstand. Ik gooide de tent in de auto en vertrok.
Op de camping veegde ik de tent schoon, leerde ik de middelste eitjes te bakken en deed ik de afwas in de schaduw van een boom. Terwijl de kinderen speelden, waste ik de kopjes en de bordjes om ze daarna op een handdoek te laten drogen. Ik had geen haast, ik hoefde niks te zien. Thuis heb ik een hekel aan de vaatwasser in- en uitruimen, maar daar in het gras onder de boom werd het met de hand afwassen in het warme schuim een moment waarbij mijn hoofd zo mogelijk nóg leger raakte dan in Turkije.
Op het heetst van de dag sliep ik met de kinderen onder de boom en als ze vies waren van het spelen, vulde ik een grote tobbe met warm water en sleepte die naast de tent. Voor de privacy had ik een waslijn gespannen, met een groot doek eraan geknoopt. Achter dat doek, in de warme avond zon, zeepte ik één voor één hun gebruinde gladde lijfjes en spoelde ze met het warme water. Ik borstelde hun haren, vlocht ze: pakte de zorg liefdevoller op dan ik in lange tijd gekund had.
Turkije gaf me rust, maar inspiratie om weer gemotiveerd thuis te komen kreeg ik op de camping. Daar voelde ik hoe zorgen weer in liefdevol vérzorgen kan veranderen. En uiteindelijk is dat denk ik de enige manier om weer blij te worden als de zorg die ik zo graag bied, stiekem in sleur is veranderd.
Doe mee met het vakantieprogramma en ervaar minder stress en meer plezier.
Tirza van Schie vormt een huishouden met haar man, vier kinderen en haar tien jaar oudere, maar verstandelijk eeuwig zevenjarige zus. Ze publiceert versjes en blogjes op lentezoet.nl en heeft nu ook haar echte versjesboeken in de winkels/onze webwinkel liggen!
