Column: Likjes en kleffe kusjes

door Anita Borst

Ze slaapt. Haar mond open, haar benen onder haar lijf gevouwen, haar bipsje in de lucht. Ik strijk met een vinger voorzichtig door haar plakkerige haar. Als ik haar neusje aanraak, trekt ze een gezicht. Heel zachtjes kus ik haar warme wang. Dan sluip ik de slaapkamer uit. Onze wervelwind is eindelijk gaan liggen.

De kleuter is natuurlijk nog lang niet moe, maar als ik hem op schoot neem om een boek voor te lezen, legt hij zijn hoofd al tegen mijn schouder. “Ik wil niet tandenpoetsen, mama,” zegt hij gelijk. “Weet ik, jongen. Je wilt ook niet slapen hè.” “Nee,” geeuwt hij. Twintig minuten later ligt hij zachtjes te snurken naast zijn pleegzusje. Ze houden elkaars hand vast.

Zeven jaar geleden dachten mijn man en ik nog dat we nooit kinderen zouden krijgen. Na jarenlang vruchteloos proberen, lieten we ons onderzoeken in het ziekenhuis. En van alle denkbare uitslagen kregen wij de allerslechtste: Het gaat niet lukken. Nou ja, de één na slechtste misschien. Want ik leek prima in staat kinderen te baren. Alleen niet van mijn man. Dat was uitgesloten.

In de hectiek van het dagelijks leven vergeet ik wel eens hoeveel moeilijke beslissingen we hebben moeten nemen om uiteindelijk tot ons gezin van vier te komen. Hoeveel verlies, rouw, verdriet eraan vooraf is gegaan. Zeven jaar is een lange tijd. En als ik een hevig protesterende kleuter in zijn jas probeer te wurmen voor een rondje boodschappen terwijl de ondernemende dreumes nog gauw even een kamerplant omgooit dan loop ik heus niet over van dankbaarheid en geluk. Dan ben ik, net als iedere andere moeder, geïrriteerd.


Een klef kusje: dat was alles wat ik wilde, zeven jaar geleden

De woonkamer is een puinhoop, de badkamer moet echt, echt, echt een keer schoongemaakt worden, ik heb nog geen idee wat we vanavond moeten eten, ik heb wéér geen tijd gehad om Simone de Beauvoir te lezen, ik verwaarloos mijn vriendinnen, ik heb het hele jaar nog geen mascara opgedaan en geloof me, soms loop ik tegen de muren op van frustratie omdat ik zo tussen het naar school fietsen, het boodschappen doen, het opruimen, het op bed leggen, het billen afvegen, het voorlezen en de eeuwige berg wasgoed nauwelijks tijd overhoud voor de dingen die ik vroeger zo graag deed. Maar dan slaat de kleuter zijn armen om me heen en zegt hij: “Ik houd van je, mama.” En dan geeft de dreumes me een klef kusje. En ik smelt. Dat was alles wat ik wilde, zeven jaar geleden.

En dan komt mijn man thuis, en twee stralende kindertjes roepen: “Papa!” en ze springen hem in de armen nog voordat hij zijn jas heeft kunnen ophangen. En de kleuter geeft likjes in plaats van kusjes en de dreumes deelt een onhandige kopstoot uit en ze trekt voor de goede orde nog even een glas water uit de vensterbank. En dan ben ik zo verliefd op die mensen die samen met mij een gezin vormen. Een beetje een gek gezin misschien, met een krijgertje en een tweedehandsje, maar wel óns gezin.

Column: Vijf capibara’s in een groen t-shirt

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

‘Wat willen we als generatie doorgeven?’

‘Wat willen we als generatie doorgeven?’

‘Het onderwijs draagt bij aan een economisch gedreven toekomst en dat maakt onze scholen een verarmende, in plaats van verrijkende omgeving waarin goedbedoelende, door idealen gedreven leerkrachten misschien wel net zo vaak vastlopen als leerlingen.’ Aldus (vrij...

Van ‘ik kan het niet’ naar groeimindset

Van ‘ik kan het niet’ naar groeimindset

Hoe komt het dat het ene kind zich graag vastbijt in iets nieuws en het andere kind nieuwe dingen leren vermijdt ('Ik kan het toch niet')? Veel is terug te leiden tot de vaste mindset. Wat is het? En hoe ga je van een vaste mindset naar een groeimindset? Als je een...

De mooie kanten van Down

De mooie kanten van Down

Over de risico’s van het Downsyndroom hoor je genoeg. Maar een kind met Down is en blijft vooral een kind om van te houden - met iets extra’s. Echte aanrader: De upside van Down Anders? We bezochten het gezin van Linda en Boy, die twee dochters hebben. (In de nieuwe...

Roze mag ook! Queer- en genderinclusief opvoeden doe je zo

Roze mag ook! Queer- en genderinclusief opvoeden doe je zo

Wie gaan onze kinderen later worden? Wie zijn ze nu al? Er is zoveel meer dan jongen of meisje, hetero of niet. Hoe je je diep van binnen voelt, ontdek je alleen als je daarvoor de ruimte krijgt. Een 'queer inclusieve' opvoeding viert alle kleuren van de regenboog....

Laat ze zelf spelen!

Laat ze zelf spelen!

Bij ons in de buurt staat een klimrek. Op twee meter hoogte is zo’n horizontaal laddertje waarin je kunt hangen, en jezelf in het zand laten ploffen. Mijn kind klimt zo nu en dan omhoog, staat een poosje te aarzelen in de hoogte,...

Astara over opvoeden: Schietspelletjes

Astara over opvoeden: Schietspelletjes

Kinderen voelen zich van nature aangetrokken tot moreel gedrag, en hebben hierin veel minder sturing nodig dan wij vaak denken. Voorleven is vaak genoeg. Dus doe je je uiterste best om geweldloosheid en empathie voor te leven en ga je zorgzaam met ze om. Je laat ze...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0