Het is inmiddels 16 maanden geleden, en ik moest van mezelf toch eens gaan schrijven over die kraamweek. Ik had er eentje vol geluk en vol tranen. Een lekkere mengelmoes van emoties, precies zoals dat blijkbaar gaat. Daarbij, het was onze eerste keer! Alles is nieuw, werkelijk álles. Je kunt je nóg zo goed voorbereiden, want dat had ik gedaan, maar toch… alles overkwam me.
Lichamelijk ongemak x 4
Baby Fiep was geboren. We waren in het ziekenhuis. Het begint al direct na de bevalling: de kraamweek. De verpleegkundige hielp me van het bed af en daar begon het eerste ongemak: het leek alsof mijn hele romp naar beneden zakte. Alsof mijn ‘alles’ eruit zou vallen. Gelukkig bleek dit een normaal gevoel te zijn, er was immers een kind langs alles gekomen, dus je bekkenbodem enzo zijn een beetje aan de kant geduwd. Gelukkig ging dit gevoel na een paar dagen weg, en kon ik snel weer traplopen zonder het gevoel te hebben dat ik in elkaar zou storten.
Naast dat gevoel van geen bekkenbodem meer te hebben, ben je natuurlijk ook nog eens een paar weken (!) in de weer met mega tena ladies. Of hoe je ze ook maar wilt noemen. Kraamverband is geen pretje. Maar goed, je hele bed steeds onder de bloedvlekken ook niet. Dus je moet ermee leren leven. En ja, het komt écht allemaal goed. Ik had gelukkig niet heel veel pijn, maar dit kan ook heel anders verlopen heb ik gehoord.
Zweet. Hele nachten zweten. Ja, dit was wel aan mij besteedt. Die laatste weken was ik een opgehoopt vochtmonster, en dat kwam er allemaal uit in mijn eerste nachten. Gelukkig kon ik dus wel gewoon lopen en staan, dus zodra de kraamverzorgende aanbelde, stond ik onder de douche.
Al je extra vet. Nou ja, mijn extra vet. Ik heb laatst een onderzoekje gedaan op Instagram en lang niet iedereen had wat ik had: dertig kilo extra goodness aan het einde van mijn zwangerschap. Nou gaat er heus een goede tien kilo de deur uit wanneer je bevalt, maar die extra twintig zaten er bij mij nog wel aan. Dus, je bent bevallen, je hebt een prachtkind, helemaal ready om weer je oude zelf te zien in de spiegel en dan.. Aiaiaiai. Ik was er nog niet! Ik herkende mezelf niet. Blij dat ik niet meer misselijk was, maar ook geschrokken door het eindresultaat. Accepteren was mijn struggle, tot die tijd probeerde ik het een beetje te negeren.
Managen van bezoek
Mijn zus en moeder waren kort na de geboorte van Fiep al komen kijken. Ik vond dat toen heel fijn en stelde het zelf voor. Ik had overigens van te voren niet bedacht hoe ik het ging aanpakken qua bezoek, dat liet ik aan het moment over. Dat kostte me achteraf wel eens een extra huilbuitje. En héél veel liefde, want dat had iedereen in overvloed. Fiep was de eerste baby van de vriendengroep. Iedereen had enorm meegeleefd en was benieuwd hoe het met ons ging. Ik dacht: gezellig. Iedereen mag komen. Maar omdat we best veel vrienden (en familie) hebben, kwam het erop neer dat we drie keer per dag bezoek hadden. En ik was niet geheel in staat om steeds te zeggen dat je na een halfuur weer weg moest gaan (want dat moet je, wist ik ook niet hoor), dus dat kostte bakken energie. Ik trok vooral in de eerste dagen andere kleine kids niet zo goed, ik was echt overprikkeld en vooral bezig met mijn eigen kleine meisje. Ook juist heel goedbedoelde acties zoals ‘even komen koken en samen eten’ was veel te veel gevraagd. Maar daar ‘nee’ tegen zeggen is ook heel lastig, want het is echt een perfect idee. Zelfs iets wat ik een uur van te voren nog zag zitten, maar een kwartier later van kon huilen. Ook heb ik akkefietjes gehad met m’n liefste vrienden omdat ze er juist zo graag voor míj wouden zijn (hoe lief!), maar dat ik dat helemaal niet trok. Ik had vooral familie nodig, en meer nog, mijn man en baby. Een kraamvrouw zoekt haar eigen support, maar blijf het vooral aanbieden. Wees alleen echt niet teleurgesteld met een nee. Jouw tijd komt nog wel!
Een volgende keer zou ik het anders aanpakken:
- Alleen de aller-aaaaller-dichtbijste vrienden. Zonder (niet mega bekende) aanhang, want ook al willen ze de baby nog zo graag zien, dit is niet het moment.
- Maximaal een halfuur bezoek per keer, ook al is het wel reuze gezellig! Dan blijft het ook gezellig.
- Als je het niet meer trekt: een signaal afspreken met je vriend/man/zus/moeder/kraamverzorgende/wie er dan ook maar altijd dichtbij is zodat zij het van je overnemen en het bezoek liefdevol de deur kunnen wijzen.
- Kleine kids in overleg meenemen, inclusief tablet met afleidingsmateriaal.
- Eten laten meenemen, maar niet blijven om het samen op te eten (serieus echt een leuk idee, maar dan gaat je baby huilen en dan wil je man niet meer weg en dan gaan ze gezellig buiten staan roken ofzo en dan zit je daar met je lauwe bord spaghetti en een poepende-hongerige-baby).
- Goede afspraken maken met je partner, zodat je geen dubbele afspraken maakt. Of vragen (in mijn geval) of hij de planning maakt, want mijn adhd-hoofd overzag het gewoon niet.
- Het fijne van moeders en zussen: zij mogen altijd komen. Zij helpen je als het goed is uit de brand, doen hun eigen afwas en komen met de mooiste (extra, want je was zo verdrietig) cadeautjes. Dank aan jullie!
De kraamverzorgende
Pffff. De kraamzorg. Ik vond het een ding hoor. Wij kregen een hele fijne doorgewinterde vrouw. Van te voren hadden we al eens kennis gemaakt. Ik zag het helemaal zitten en zij ook. En ja, ze heeft ons ontzettend veel geleerd. Derko heeft alle kneepjes van het vak van haar overgenomen. Ze oordeelde niet over onze bedoelingen en structuurtjes, ze deed precies (en nog meer) wat er van haar verwacht en gevraagd werd. Maar wat hebben we gebotst! We maakten elkaar soms onzeker. En logisch ook, want die borstvoeding (een feit: dat ís gewoon helemaal kut in het begin) is ook moeilijk en bij iedereen gaat dat anders. Maar ik had het gevoel dat ze zelf soms ook niet goed wist wat ze ermee moest. En dat gevoel maakt een nieuwe mama heel onzeker, dus dat was niet altijd een gouden combinatie. Er is zelfs wel eens in lichte paniek gebeld naar de verloskundige omdat Fiep heel rood was. Zo rood dat ze soms zelfs een beetje paars leek. Dit klinkt gek maar achteraf bleek ze gewoon een enorm hoog ijzergehalte te hebben, waarschijnlijk onder andere door het (tip!) helemaal uitlaten kloppen van de navelstreng. Helemaal niet erg dus, maar het zag er soms wat raar uit. Die paniekreactie trok ik helemaal niet, ik stond in de gang te huilen (terwijl er bezoek was in de kamer, inclusief een ietwat onbekend familielid). Erg charmante situatie.. Not.
Nou moet ik direct toegeven dat ik een heel emotioneel iemand ben. Ik ervaar snel geluk, maar ook snel onrust en verdriet. Dus was juist wel de beste kraamverzorgende voor andere vrouwen. Bij mij doe je het ook niet snel goed denk ik. Ik zou niet mijn kraamverzorgende willen zijn, haha.
Slaapgebrek
OH MY GOODNESS. Slaaptekort. Ik had een redelijk goede bevalling, dat lees je hier terug. Maar ik had toch echt een nachtje overgeslagen. Nu brengt adrenaline (krijg je lekker veel van na de bevalling) je een heel eind op weg, maar dat ik oprecht de eerste twee nachten dacht dat ik wel zónder slaap kon is natuurlijk een beetje overdreven. Maar toch, ik dacht het echt. Met name omdat ik de slaap niet kon vatten. Er lag ineens een minuscuul mensje naast me in bed, die gekke geluidjes maakte en zelfs de eerste twee nachten mega misselijk was. Ze maakte dus soms ook enge geluiden en ze sliep (omdat ze kon overgeven) op haar zij. Erg rustgevend. Derko was een stukje sneller moe en sliep dus steeds eerder dan ik. Good for him, maar ik dacht, die wordt dus niet wakker als er iets is. Dus ik waakte met een half oog open de hele nacht over mijn kersverse baby. Niet handig! Na twee nachten sprak ik af met Derko dat we in shifts voor haar gingen zorgen. Die pink in haar mond, dat kon hij ook. Het ging dus met name om de uurtjes tussen de voeding in. Die luiers (deed hij sowieso) waren voor hem, de voeding voor mij. Zo konden we toch allebei steeds 1 á 2 uur ‘slapen’. Ik draaide me letterlijk om, dan kon ik ook niet steeds ingrijpen of eerder zijn.
Die wolk van een baby
Het hebben van een baby. Dat is toch wel de grootste verandering. Wat ik heel bijzonder vond is het oerinstinct dat je meekrijgt. Het ‘enige wat je moet doen’ is je baby vasthouden, voeden en (laten) verschonen. Tegen haar praten, haar kusjes geven en zachtjes aaien. En dat deed ik. Urenlang. Soms mocht het bezoek haar even, maar als ik zag dat het haar teveel werd kreeg ik haar weer terug. En zo hoort het. Een week lang leefde ik voor honderd procent met al mijn energie voor haar. En daar kwam het moment dat Derko en ik op bed zaten, voor het eerst een avond alleen, met een stuk plaattaart of quiche, en we een film gingen kijken. Ik gaf Fiep aan Derko en hij zat met haar, we waren een gezinnetje. Ik ging helemaal op in de film, ik vond het heerlijk om de controle even los te laten. En genoot echt van het ‘normale leven’. En opeens schrok ik, want de film was bijna voorbij, en ik moest weer terug in die zorgbubbel. En ik schrok niet omdat het me niet leuk of fijn leek, maar gewoon omdat die zorg zo ontzettend groot en de verantwoordelijkheid zo enorm is. Alsof ik die even opzij had gezet. En het daarna weer begon. En zodra ze weer van zich liet horen ging de knop om, pakte ik haar, en leefden we verder met zijn drieën. Soms op de automatische piloot, soms met dikke tranen en vaak met een gelukzalige lach. We hebben een baby! En ze gaat noooooit meer weg!
Voorbereiden op je baby? Kom 13 april of 14 april naar ons Geboortefestival of Borstvoedingsfestival. Of gewoon naar allebei!
Mama Lotje vertelt zo eerlijk mogelijk.
