De laatste weken van de zwangerschap zijn aangebroken. Toen ik dacht dat mijn buik niet groter kon, werd hij nog véél groter. De onmenselijke omvang maakt me constant duidelijk dat er iets enorms staat te gebeuren. Iets waardoor mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik weet alleen niet wanneer en hoe. Het is echt een oefening in overgave om er op te vertrouwen dat het goed zal zijn zoals het gaat. Een oproep om te leven in het moment.
Ik ga haar zelf het leven geven
Ik keer steeds meer naar binnen. Langzaamaan krijg ik het gevoel dat ik er klaar voor ben. Dat het moment nadert waarop het contact met het kindje in mijn buik een hele nieuwe vorm gaat aannemen. We samen de eerste stap gaan zetten in het levenslange proces van loslaten. Zou ze weten dat deze fase, net als alle anderen, eindig is? Dat er een afscheid aankomt en dus ook een nieuw begin? Dat we op het punt staan om allebei aan een onbekende reis te beginnen? Naast haar vader wordt zij mijn andere grote liefde. Er zal een kracht in me geboren worden die ik nooit voor mogelijk had geacht.
Peter is niet naar z’n werk gegaan. Er hangt een wonderlijk rustige sfeer in huis. Om 3 uur ‘s nachts is het begonnen. Het bevalbad staat klaar in de woonkamer. We zitten knus bij de open haard. We laten maar over ons heen komen wat er allemaal staat te gebeuren. Peter maakt soep en gooit af en toe een keteltje heet water in het bad zodat het op temperatuur blijft. Voor mij om in te ontspannen als de weeën erg heftig worden. En voor ons kleintje om de overgang van buikhuis naar onze armen zo zacht mogelijk te maken. Het zijn onze laatste momenten zo samen. Mooier kan bijna niet. Ik wieg de baby in mijn buik. Al is het koud buiten, de zon schijnt. Ik voel de warmte op mijn gezicht. Een prachtige dag om geboren te worden.
Het is bijna twee dagen later, en ze is er nog steeds niet. De vroedvrouw vraagt zich af of ik het onbewust tegenhoud. Misschien ben ik bang voor wat de komst van de baby met Peter en mij zal doen. Mijn ouders gingen uit elkaar nadat ik was gekomen. Ze zet me onder de douche en probeert al mijn barrières te doorbreken. Ik huil, ik ril, ga dwars door mijn angst heen. De weeën worden alsmaar heftiger. De slotfase lijkt te zijn ingegaan. Ik wil heel graag het bevalbad in. Maar dan blijkt er ondanks de weeën nog helemaal niks te zijn gebeurd. Ik dacht bezig te zijn met de sprint voor de eindstreep, maar ik blijk nog te moeten beginnen. Even weet ik niet waar ik het vandaan moet halen. Maar de baby moet geboren worden. En dit schiet niet op. Ik slik mijn angst weg, schuif mijn vermoeidheid opzij, recht mijn rug en gooi de zo zorgvuldig klaargelegde en gestreken kleertjes in de eerste de beste tas die ik tegenkom. We gaan.
Ik lig aan twee infusen en een hartslagmeter en de baby heeft een draadje op haar hoofd. De weeën en bloeddruk worden gemeten. We zijn weer terug in het ziekenhuis. Ook bij dit laatste deel van de zwangerschap zal ik geholpen moeten worden. In die zin eindigt het zoals het is begonnen. Met lang volhouden en een nodige ingreep. De cirkel is rond. En ook nu zal ik de geboden hulp dankbaar omarmen. Maar wat wil ik dit laatste stuk graag zoveel mogelijk op eigen kracht doen. We bespreken tussen de weeën door wat voor ons belangrijk is. En ook al ben ik doodop, het wordt geen ruggenprik, en ook geen keizersnee. Ik ga haar zelf het leven geven.
Een oerkreet ontsnapt uit mijn keel. Ik ben nu in totaal 56 uur bezig. De dosis weeënopwekkers is zojuist nogmaals verhoogd. Ik zit op de grond en kan niet meer het bed opkruipen. Ze komt. Nu. Peter hijst me op een baarkruk, neemt achter me plaats en slaat zijn sterke armen om me heen. Zijn handen liggen op mijn buik om ons kindje bij de geboorte te ondersteunen. Ik schreeuw het uit. En dan is het stil. Muisstil. Het licht is gedimd. Niemand zegt iets. Dit is ons moment. Ik pak haar aan, wikkel haar in doeken en breng mijn gezicht bij dat van haar. Als een dier besnuffel ik haar, veeg ik haar schoon. Ze kijkt me met heldere ogen aan. Eindelijk zie ik haar gezicht.
Lisa Wade presenteert programma’s voor kinderen als Het Klokhuis en 13 in de oorlog. Ze kreeg drie stiefpubers en draagt een klein meisje op haar rug.
