Een dag voor mijn eerste bevalling gaf mijn zwangerschapsyoga-docente mij een kaartje. Ze wenste mij toe dat ik zou ‘opengaan als een bloem’. En open ging ik. Tijdens al mijn bevallingen ontkiemden er zaadjes en leefden herinneringen in mijn bekkenbodem op die ervoor hebben gezorgd dat ik vol vertrouwen kon opengaan. Nu, jaren later, terwijl ik mijn kinderen voorleef, ervaar ik op hoeveel momenten we als moeders een zaadje planten voor onze dochters, dat ooit ontkiemt als zij zelf gaan baren. Ik wil je even meenemen naar die momenten, wanneer je iets meegeeft aan je dochter over voelen of ont-voelen, vertrouwen of wantrouwen van je lijf.
Lees met je kind: het vrolijke vaginaboekje, dokter Corrie geeft antwoord en ik vind jou lief.
Zindelijk worden
Zindelijk worden is een van de eerste mijlpalen in het proces van voelen wat er tussen je benen gebeurt. Als ouder is het eerste signaal dat je hiervan meekrijgt dat je kind begint aan te geven, verbaal of non-verbaal, dat het moet plassen. Yeah! Maar dan, wanneer een plas wordt opgevangen door een luier? Mijn kinderen waren net een jaar toen ze mij lieten weten wanneer ze een plas hadden gedaan.
Zonder luier
Ondanks dat die luiers handige dingen zijn, zit er een nadeel aan. Je ont-voelt ervan. De plas wordt binnen enkele minuten geabsorbeerd door een luier. En met een eenjarige zonder luier je dagelijkse bezigheden handhaven is zacht uitgedrukt een uitdaging, maar wel een natuurlijk proces (en daarmee een zaadje op lange termijn). Dus ging de luier uit.
Overal waar ik ging, gingen ook droge broeken op voorraad mee. Ik werd ondergeplast vanuit de draagdoek, er werd gevoeld. Soms waren we dagenlang steeds te laat voor het potje. En dan ineens waren er dagen waarop de aandrang van een plas leidde tot het potje pakken, omdat blijven voelen verbindt met je lijf. Dat zet zindelijk worden in een iets andere context dan enkel leren wáár je je behoefte moet doen. Namelijk: vertrouwen op en luisteren naar het signaal dat je lijf je geeft. Een lijf dat het best weet, hoe klein ook. De eerste herinnering die je dochter meedraagt in haar bekkenbodem is een feit.
Geef je lichaam de ruimte
Tussen de peuterjaren en de puberteit zitten de jaren waarin onze kinderen niet alleen van jou als ouder, maar ook van de buitenwereld een beeldvorming aangereikt krijgen. Een vriendinnetje van mijn dochter kleide tijdens de boetseerles op school een prachtige vrouw, voorzien van alle rondingen. Een kleien vrouw die overigens ongelooflijk wijdbeens zat. Toen de kleiwerken gedroogd waren en mee naar huis mochten, pakte de juf de wijdbeens zittende dame op. Terwijl ze deze aan het meisje gaf, benadrukte ze dat een dame niet zo wijdbeens hoort te zitten. Ze zette haar woorden kracht bij door de druk uit te oefenen om de benen naar elkaar te drukken. Haar benen braken… letterlijk.
Het was een pijnlijk moment en een pijnlijke boodschap die de juf daarmee gaf, maar ik begrijp uit welke generatie dit voorkomt. De generatie waarbij uitleg geen optie was, er werd je verteld wat wel en niet hoorde en daar had je je aan te houden. Een meisje hoort niet wijdbeens te zitten, punt uit. De juf maakte non-verbaal duidelijk dat zij heeft geleerd niet te praten over wat er tussen je benen zit, dat er misschien zelfs schaamte aan kleeft evenals onzedelijkheid. Gelukkig mogen wij nu op een zachtere, meer verbindende wijze onze dochters bewust maken van hun lijf. Dat hun vagina gevierd mag worden en een prachtig deel van onze lijven is dat we mogen liefhebben. Hoe ga je met bloot om, in welke kleding voel je je vrij en waarom vind je dat iets wel of niet kan?
Puberteit: het liefhebben van jezelf en de ander
En dan kicken ze in, die hormonen. Dit proces van ontwaken en bewustwording gaat plaatsvinden: verliefdheid, je eigen lijf liefkozen en ontdekken en uiteindelijk vrijen. Een puberlijf dat hunkert, gedachten die ontspruiten en een honger naar ervaring opdoen. Voor ons als ouder het hoogtepunt van onze seksuele opvoeding – als we durven – in alle openheid en kwetsbaarheid.
De lijfelijke, seksuele ervaringen die hopelijk verrukkelijk zijn komen op de memory card van de bekkenbodem te staan. Zo ook de menstruatie.
Vier de vruchtbaarheid
Mijn dochters en ik hebben hun eerste menstruaties gevierd met taart; lang leve de vruchtbaarheid. Maar menstrueren is meer dan dat, het werpt je even terug op jezelf. Zowel lijfelijk als emotioneel en het is waardevol om daar even bij stil te staan. Mijn dochters associeerden hun menstruatie vaak met futloosheid, ongemak en kramp.
Nu ze geleerd hebben met hun vrouwelijke ritmes om te gaan weten ze beter hoe ze naar hun lijf kunnen luisteren, lief te zijn voor zichzelf en signalen op tijd op te pikken. Dat maakt hen zelfverzekerd, want je bekkenbodemgebied huisvest je basisveiligheid en vertrouwen.
Je bekkenbodemgebied huisvest je basisveiligheid en vertrouwen
Je bekkenbodem als schatkamer
Op de dag dat een vrouw gaat baren wordt elke herinnering die in haar bekkenbodem zit opgeslagen aangesproken. Elk onverwerkt trauma, iedere beeldvorming en herinnering wordt gewekt tijdens je bevalling, bewust of onbewust. Ik wens voor ons als moeders en voor onze dochters dat er zachte, krachtige en liefdevolle vibes zitten daar beneden. Dat de herinnering aan onze aangeboren kracht en kennis die in onze aanleg in elke cel zit opgeslagen vrijelijk mag stromen wanneer we bevallen. ‘Opengaan als een bloem’ hoor ik mijn yogadocente weer zeggen; dat was een waardevolle bijdrage. Want die bekkenbodem gaat nog een poosje mee en is letterlijk het fundament van ons vrouwzijn. Wees maar lief voor haar.
Lees met je kind: het vrolijke vaginaboekje, dokter Corrie geeft antwoord, ik vind jou lief.
Column: Seksuele voorlichting? Vertel je kind dat vrijen heerlijk is!
Je kind is baas over zijn eigen lijf, dus ook over zijn kusjes
