Column: In een jaar tijd werd ik moeder van vier

door Lisa Wade

In het voorjaar kreeg ik een klein meisje in mijn armen, de dag voor Kerst kwamen daar plotseling drie grote kinderen bij. In een jaar tijd werd ik moeder van vier.

 

 

Toen ik mijn grote liefde Peter ontmoette had hij al een heel gezin. Om het weekend legden we matrassen op de grond en stroomde mijn kleine huisje vol kinderen. Er kwam een televisie in mijn woonkamer en mijn smetteloos witte bank verfde ik na modderschoenen en hagelslag uiteindelijk maar grijs. In mijn kruidentheebestaan waren de liters cola niet aan te slepen. Er werden pannen vol kindvriendelijk eten gekookt, we deden avonden lang spelletjes en er stond een hele rij schoenen voor de open haard met Sinterklaas. Het waren chaotische dagen, vol rommel, gedoe en improvisatie. Maar ook lieve dagen van zingen en lachen en verhalen in het grote bed. Door ruimtegebrek lag Rinke naast ons. Eindeloos kon ik staren naar zijn slapende engelengezichtje. Ik hield mateloos veel van hen, maar toch altijd een beetje vanaf de zijlijn.

 

 

Als we ze weer naar hun moeder hadden teruggebracht kon je eindelijk je kont weer keren in huis, maar de vrijgekomen ruimte voelde toch ook altijd een beetje als een leegte. De schrijnende pijn van het steeds weer terugkerende afscheid was altijd te voelen. Altijd hing er iets van gemis rondom Peter. Ik hunkerde ernaar de pijn weg te nemen en echt bij ze te horen. We trouwden en er kwam een hond, die zo groot werd dat hij makkelijk in zijn eentje de hele bank bezette, en ons zo hielp de tegenstelling tussen de periodes van drukte en leegte in ons huis te overbruggen. Ik wilde geen leven meer waarbij ik los van iedereen kon doen en laten wat ik wilde, waarin ikzelf het centrum van mijn wereld was. Ik verlangde ernaar ergens totaal in op te gaan zoals Peter opging in de liefde voor zijn kinderen. En ook al was ons huisje inmiddels overvol, in mijn hart kwam er alleen maar ruimte bij.

 

 

De kinderen stonden om het bed. Ontroerd en enigszins gespannen of ze haar niet zouden laten vallen, hielden ze een voor een voor het eerst hun kleine zusje vast. Een meisje dat ons allemaal met elkaar verbond. Dat vreselijk veel op hen leek. Dat hun vinger vastpakte en niet meer losliet. Dat veilig in hun armen sliep. Nooit zal ik het gezicht van Rinke vergeten toen hij Simcha voor het eerst aankeek. Ineens had hij een nieuwe plek in het gezin gekregen. Hij was niet meer de jongste. Zittend op ons bed met zijn moeder aan zijn zij. Met een wit gezichtje: hij had zich zorgen gemaakt omdat het dagenlang had geduurd voordat Simcha werd geboren. Ik kon zien hoe hij zich voornam om haar nooit iets te laten overkomen, omdat hij er voor zijn zusje zou zijn. Er was niet alleen een baby geboren, maar ook een grote broer. Hij miste haar als hij niet bij ons was.


Ook al was ons huisje inmiddels overvol, in mijn hart kwam er alleen maar ruimte bij

Aan het einde van het jaar was ik nog steeds duizelig van de slaap en high van de hormonen. We hadden net de kerstboom opgetuigd toen de telefoon ging. Peter aan de lijn. Er was iets verschrikkelijks gebeurd. Peter ging Rinke halen. We hebben nooit overlegd over wat er moest gebeuren, het was geen vraag meer nu hun moeder er niet meer was. In een klap stond ik niet meer aan de zijlijn. Die week lagen er weer matrassen in de woonkamer. Bij het schijnsel van de lichtjes in de boom keken we naar de slapende kinderen en huilden om wat ze moesten doormaken. De hond lag de hele nacht met zijn kop op Rinke’s benen. Alle praktische bezwaren vielen weg. Ons huis werd hun thuis. We huurden een kamer bij de buren voor Peters kantoor. De schuur werd nu Rinkes domein. Ik zou geen eigen plek meer hebben, maar die had ik met de komst van ons dochtertje toch al niet meer. Ik kon me niet eens heugen wanneer ik voor het laatst alleen naar de wc was geweest.

 

 

Voordat onze kinderen in mijn leven kwamen kon ik me niet voorstellen dat je je eigen ruimte opgeeft, laat staan je eigen slaap. Ooit was het zo belangrijk om iemand te zijn, om een eigen plek te hebben, maar nu ik hun moeder ben, zijn zij mijn plek.

Lisa Wade presenteert programma’s voor kinderen als Het Klokhuis en 13 in de oorlog. Ze kreeg drie stiefpubers en draagt een klein meisje op haar rug.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Opvoeden in Nederland: Senita uit Bosnië

Opvoeden in Nederland: Senita uit Bosnië

Miranda Huibers interviewt in deze serie ouders die in het buitenland opgroeiden en in Nederland kun kinderen opvoeden. Lijken we allemaal op elkaar? Of zijn de verschillen enorm? Deze maand: De Bosnische Senita (52) die op haar 24e naar Nederland kwam voor Roland (nu...

Deze opvoedhacks maken het gezinsleven gemoedelijk

Deze opvoedhacks maken het gezinsleven gemoedelijk

Hacks zijn een hit; tips die het leven veel handiger maken. Wij zullen niet snel zeggen: ‘Je Deed Het Je Hele Leven Al Verkeerd’, maar we hebben wel tips voor meer relaxed opvoeden! Ook zonder een babywinkel leeg te kopen (zúlke handige spullen allemaal!) kun je het...

Reageren op gedrag zonder straf: Logisch of natuurlijk gevolg

Reageren op gedrag zonder straf: Logisch of natuurlijk gevolg

Hoe ga je om met een peuter die iets doet wat je echt niet wilt? Wat is een gepaste en zinvolle reactie op ongewenst gedrag? Moet je straffen? Het blijft een lastig thema. Hoe kun je zorgen voor een positieve situatie waarin logische gevolgen op gedrag worden gegeven?...

Het breken van de weerbarstige kinderwil: Straffen en belonen

‘Kinderen moet je kort houden anders lopen ze over je heen’ ‘Kinderen moeten weten wie de baas is’ ‘Kinderen hebben nu eenmaal grenzen nodig’ Via deze negatieve stellingen over kinderen worden jonge ouders aan alle kanten gewaarschuwd. Verschillende ‘deskundigen’...

‘En wat zeg je dan?’

‘En wat zeg je dan?’

Opvoeden volgens je eigen waarden klinkt zo logisch en helder, maar in de praktijk moet je nog best stevig staan om jouw ideeën door te voeren. Ken je dat? Je komt met je kind bij de kassa. Een ballon / snoepje / koekje* komt richting je dreumes / peuter / kleuter*....

Onvoorwaardelijk opvoeden is niet grenzeloos

Onvoorwaardelijk opvoeden is niet grenzeloos

Het komt steeds weer terug in de media: ‘Ouders van tegenwoordig’ zouden steeds vaker met de handen in het haar zitten, omdat ze niet meer weten hoe ze moeten opvoeden. Dit komt volgens de deskundigen en broodschrijvers omdat kinderen zich niet meer hoeven te...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0