Column: In een jaar tijd werd ik moeder van vier

door Lisa Wade

In het voorjaar kreeg ik een klein meisje in mijn armen, de dag voor Kerst kwamen daar plotseling drie grote kinderen bij. In een jaar tijd werd ik moeder van vier.

 

 

Toen ik mijn grote liefde Peter ontmoette had hij al een heel gezin. Om het weekend legden we matrassen op de grond en stroomde mijn kleine huisje vol kinderen. Er kwam een televisie in mijn woonkamer en mijn smetteloos witte bank verfde ik na modderschoenen en hagelslag uiteindelijk maar grijs. In mijn kruidentheebestaan waren de liters cola niet aan te slepen. Er werden pannen vol kindvriendelijk eten gekookt, we deden avonden lang spelletjes en er stond een hele rij schoenen voor de open haard met Sinterklaas. Het waren chaotische dagen, vol rommel, gedoe en improvisatie. Maar ook lieve dagen van zingen en lachen en verhalen in het grote bed. Door ruimtegebrek lag Rinke naast ons. Eindeloos kon ik staren naar zijn slapende engelengezichtje. Ik hield mateloos veel van hen, maar toch altijd een beetje vanaf de zijlijn.

 

 

Als we ze weer naar hun moeder hadden teruggebracht kon je eindelijk je kont weer keren in huis, maar de vrijgekomen ruimte voelde toch ook altijd een beetje als een leegte. De schrijnende pijn van het steeds weer terugkerende afscheid was altijd te voelen. Altijd hing er iets van gemis rondom Peter. Ik hunkerde ernaar de pijn weg te nemen en echt bij ze te horen. We trouwden en er kwam een hond, die zo groot werd dat hij makkelijk in zijn eentje de hele bank bezette, en ons zo hielp de tegenstelling tussen de periodes van drukte en leegte in ons huis te overbruggen. Ik wilde geen leven meer waarbij ik los van iedereen kon doen en laten wat ik wilde, waarin ikzelf het centrum van mijn wereld was. Ik verlangde ernaar ergens totaal in op te gaan zoals Peter opging in de liefde voor zijn kinderen. En ook al was ons huisje inmiddels overvol, in mijn hart kwam er alleen maar ruimte bij.

 

 

De kinderen stonden om het bed. Ontroerd en enigszins gespannen of ze haar niet zouden laten vallen, hielden ze een voor een voor het eerst hun kleine zusje vast. Een meisje dat ons allemaal met elkaar verbond. Dat vreselijk veel op hen leek. Dat hun vinger vastpakte en niet meer losliet. Dat veilig in hun armen sliep. Nooit zal ik het gezicht van Rinke vergeten toen hij Simcha voor het eerst aankeek. Ineens had hij een nieuwe plek in het gezin gekregen. Hij was niet meer de jongste. Zittend op ons bed met zijn moeder aan zijn zij. Met een wit gezichtje: hij had zich zorgen gemaakt omdat het dagenlang had geduurd voordat Simcha werd geboren. Ik kon zien hoe hij zich voornam om haar nooit iets te laten overkomen, omdat hij er voor zijn zusje zou zijn. Er was niet alleen een baby geboren, maar ook een grote broer. Hij miste haar als hij niet bij ons was.


Ook al was ons huisje inmiddels overvol, in mijn hart kwam er alleen maar ruimte bij

Aan het einde van het jaar was ik nog steeds duizelig van de slaap en high van de hormonen. We hadden net de kerstboom opgetuigd toen de telefoon ging. Peter aan de lijn. Er was iets verschrikkelijks gebeurd. Peter ging Rinke halen. We hebben nooit overlegd over wat er moest gebeuren, het was geen vraag meer nu hun moeder er niet meer was. In een klap stond ik niet meer aan de zijlijn. Die week lagen er weer matrassen in de woonkamer. Bij het schijnsel van de lichtjes in de boom keken we naar de slapende kinderen en huilden om wat ze moesten doormaken. De hond lag de hele nacht met zijn kop op Rinke’s benen. Alle praktische bezwaren vielen weg. Ons huis werd hun thuis. We huurden een kamer bij de buren voor Peters kantoor. De schuur werd nu Rinkes domein. Ik zou geen eigen plek meer hebben, maar die had ik met de komst van ons dochtertje toch al niet meer. Ik kon me niet eens heugen wanneer ik voor het laatst alleen naar de wc was geweest.

 

 

Voordat onze kinderen in mijn leven kwamen kon ik me niet voorstellen dat je je eigen ruimte opgeeft, laat staan je eigen slaap. Ooit was het zo belangrijk om iemand te zijn, om een eigen plek te hebben, maar nu ik hun moeder ben, zijn zij mijn plek.

Lisa Wade presenteert programma’s voor kinderen als Het Klokhuis en 13 in de oorlog. Ze kreeg drie stiefpubers en draagt een klein meisje op haar rug.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Alle dagen feest

Column: Alle dagen feest

Het is weer zo laat. Ik zit weer huilend op de bank met een koud geworden kop thee naast me. Ik verwijt mijn lief weer dat hij er nooit voor me is, dat hij het lekker makkelijk heeft met zijn baan buiten de deur terwijl mijn bestaan een eindeloos sloven is, altijd ten...

Wandelende Boom (en het kind in jezelf)

Wandelende Boom (en het kind in jezelf)

Opperhoofd Wandelende Boom was de groot en bezielend leider van een kleine clan. Een man die wist waar hij vandaan kwam en waar hij naartoe ging. In een visioen werd hem zijn naam gegeven. Hij zou zijn als een wandelende boom. In zijn schaduw kon men verkoeling...

Bewust opvoeden, dus ook zonder racisme

Bewust opvoeden, dus ook zonder racisme

De meeste mensen zijn niet racistisch. Zullen we daar mee beginnen? Want racisme, poeh. Een meer dan gevoelig onderwerp waar we vaak stilletjes omheen lopen. Niet omdat het ons niet interesseert, maar veel eerder omdat we niet weten wat we ermee moeten. Juist vanwege...

‘Je hoeft niet altijd consequent te zijn, grenzen veranderen’

‘Je hoeft niet altijd consequent te zijn, grenzen veranderen’

Kiindspeeltuinhost Yara interviewde niemand minder dan kinderpsycholoog en opvoedkundige Tischa Neve. Tischa vertelde de Kiindspeeltuiners alles rondom opvoeden zonder straffen en belonen en er werden vragen gesteld (en beantwoord!) die zeker voor andere ouders ook...

Over Liedloff: Op zoek naar het verloren geluk

Over Liedloff: Op zoek naar het verloren geluk

Veel ouders die Jean Liedloffs boek “Op zoek naar het verloren geluk” hebben gelezen, voelen hun hart sneller gaan kloppen. Zó wil ik mijn kinderen ook gaan opvoeden, nemen we ons zelf voor. Kan het, in onze cultuur opvoeden zoals ze dat in de jungle doen? En wat is...

Verbindend Gezag: oplossen in contact

Verbindend Gezag: oplossen in contact

‘Ik ben hier! Ik ben je ouder en ik blijf je ouder! Ik geef niet toe en ik geef je niet op!’ Haim Omer,  psycholoog en hoogleraar aan de Universiteit van Tel Aviv, liet zich inspireren door Gandhi en ontwikkelde een methodiek om agressief en destructief gedrag binnen...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0