Column: In een jaar tijd werd ik moeder van vier

door Lisa Wade

In het voorjaar kreeg ik een klein meisje in mijn armen, de dag voor Kerst kwamen daar plotseling drie grote kinderen bij. In een jaar tijd werd ik moeder van vier.

 

 

Toen ik mijn grote liefde Peter ontmoette had hij al een heel gezin. Om het weekend legden we matrassen op de grond en stroomde mijn kleine huisje vol kinderen. Er kwam een televisie in mijn woonkamer en mijn smetteloos witte bank verfde ik na modderschoenen en hagelslag uiteindelijk maar grijs. In mijn kruidentheebestaan waren de liters cola niet aan te slepen. Er werden pannen vol kindvriendelijk eten gekookt, we deden avonden lang spelletjes en er stond een hele rij schoenen voor de open haard met Sinterklaas. Het waren chaotische dagen, vol rommel, gedoe en improvisatie. Maar ook lieve dagen van zingen en lachen en verhalen in het grote bed. Door ruimtegebrek lag Rinke naast ons. Eindeloos kon ik staren naar zijn slapende engelengezichtje. Ik hield mateloos veel van hen, maar toch altijd een beetje vanaf de zijlijn.

 

 

Als we ze weer naar hun moeder hadden teruggebracht kon je eindelijk je kont weer keren in huis, maar de vrijgekomen ruimte voelde toch ook altijd een beetje als een leegte. De schrijnende pijn van het steeds weer terugkerende afscheid was altijd te voelen. Altijd hing er iets van gemis rondom Peter. Ik hunkerde ernaar de pijn weg te nemen en echt bij ze te horen. We trouwden en er kwam een hond, die zo groot werd dat hij makkelijk in zijn eentje de hele bank bezette, en ons zo hielp de tegenstelling tussen de periodes van drukte en leegte in ons huis te overbruggen. Ik wilde geen leven meer waarbij ik los van iedereen kon doen en laten wat ik wilde, waarin ikzelf het centrum van mijn wereld was. Ik verlangde ernaar ergens totaal in op te gaan zoals Peter opging in de liefde voor zijn kinderen. En ook al was ons huisje inmiddels overvol, in mijn hart kwam er alleen maar ruimte bij.

 

 

De kinderen stonden om het bed. Ontroerd en enigszins gespannen of ze haar niet zouden laten vallen, hielden ze een voor een voor het eerst hun kleine zusje vast. Een meisje dat ons allemaal met elkaar verbond. Dat vreselijk veel op hen leek. Dat hun vinger vastpakte en niet meer losliet. Dat veilig in hun armen sliep. Nooit zal ik het gezicht van Rinke vergeten toen hij Simcha voor het eerst aankeek. Ineens had hij een nieuwe plek in het gezin gekregen. Hij was niet meer de jongste. Zittend op ons bed met zijn moeder aan zijn zij. Met een wit gezichtje: hij had zich zorgen gemaakt omdat het dagenlang had geduurd voordat Simcha werd geboren. Ik kon zien hoe hij zich voornam om haar nooit iets te laten overkomen, omdat hij er voor zijn zusje zou zijn. Er was niet alleen een baby geboren, maar ook een grote broer. Hij miste haar als hij niet bij ons was.


Ook al was ons huisje inmiddels overvol, in mijn hart kwam er alleen maar ruimte bij

Aan het einde van het jaar was ik nog steeds duizelig van de slaap en high van de hormonen. We hadden net de kerstboom opgetuigd toen de telefoon ging. Peter aan de lijn. Er was iets verschrikkelijks gebeurd. Peter ging Rinke halen. We hebben nooit overlegd over wat er moest gebeuren, het was geen vraag meer nu hun moeder er niet meer was. In een klap stond ik niet meer aan de zijlijn. Die week lagen er weer matrassen in de woonkamer. Bij het schijnsel van de lichtjes in de boom keken we naar de slapende kinderen en huilden om wat ze moesten doormaken. De hond lag de hele nacht met zijn kop op Rinke’s benen. Alle praktische bezwaren vielen weg. Ons huis werd hun thuis. We huurden een kamer bij de buren voor Peters kantoor. De schuur werd nu Rinkes domein. Ik zou geen eigen plek meer hebben, maar die had ik met de komst van ons dochtertje toch al niet meer. Ik kon me niet eens heugen wanneer ik voor het laatst alleen naar de wc was geweest.

 

 

Voordat onze kinderen in mijn leven kwamen kon ik me niet voorstellen dat je je eigen ruimte opgeeft, laat staan je eigen slaap. Ooit was het zo belangrijk om iemand te zijn, om een eigen plek te hebben, maar nu ik hun moeder ben, zijn zij mijn plek.

Lisa Wade presenteert programma’s voor kinderen als Het Klokhuis en 13 in de oorlog. Ze kreeg drie stiefpubers en draagt een klein meisje op haar rug.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Het breken van de weerbarstige kinderwil: Straffen en belonen

Het breken van de weerbarstige kinderwil: Straffen en belonen

‘Kinderen moet je kort houden anders lopen ze over je heen’ ‘Kinderen moeten weten wie de baas is’ ‘Kinderen hebben nu eenmaal grenzen nodig’ Via deze negatieve stellingen over kinderen worden jonge ouders aan alle kanten gewaarschuwd. Verschillende ‘deskundigen’...

Wat is genderneutraal opvoeden nou weer?

Wat is genderneutraal opvoeden nou weer?

Als je zwanger bent, is de eerste vraag vaak: 'Weet je al wat het wordt?' Het geslacht van je kind lijkt in onze cultuur het belangrijkste onderdeel van het mensje in wording. Nogal beperkend. Genderneutraal is een term die je nu steeds vaker hoort. Er wordt...

Buiten de lijntjes opvoeden is ook opvoeden

Buiten de lijntjes opvoeden is ook opvoeden

Buiten de lijntjes is het interessanter. Ook in de opvoeding. Opvoeden – we hebben er als ouders allemaal mee te maken. Maar wat is opvoeden nu helemaal? Hoe noodzakelijk is het? Soms maken we ons wel erg druk om Hoe Het Hoort. Binnen en buiten de lijntjes Nog voor je...

Hoe breng je lichtheid in zwaar nieuws?

Hoe breng je lichtheid in zwaar nieuws?

Zwaar nieuws. Niet echt iets waar je je kinderen mee wil confronteren. Kinderen hebben van nature een lichtheid over zich, die je als ouder wilt koesteren. Hoe kun je met lichtheid omgaan met zware onderwerpen uit het nieuws? Eva Bronsveld zet wat overwegingen op een...

Van regel naar ritueel

Van regel naar ritueel

‘Kom nou aan tafel!’‘Neehee, ik ben nog bezig!’‘Schoenen aan, jas aan – NU!’ Terugkerende strijd over de dagelijkse afspraken in huis kennen we allemaal wel. Je kinderen luisteren vaker niet dan wel. Hoe maak je zulke kleine maar oh zo irritante momenten nou fijn?...

Stop en realiseer: neem je emoties onder de loep

Stop en realiseer: neem je emoties onder de loep

Oei! Opschieten! Ik zie op de klok dat ik de illusie van zeeën van tijd op de voorochtend van de peutergym moet gaan opgeven. Laatste slok koffie en gauw de douche in. Zoonlief van net een jaar heeft andere plannen. Jammerend volgt hij me overal en het jammeren gaat...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0