Voor mijn zwangerschap vond ik mijn lichaam best oké. Maar ik stond er niet bij stil hoe mooi mijn lichaam eigenlijk was. Meestal zie je dat pas achteraf, weet ik nu.
Na een periode die mij veel te lang duurde werd ik zwanger. In het begin vroeg ik regelmatig aan mijn man: ”Wat denk jij, zal ik ook zo’n mooie, dikke buik krijgen?” Want daar keek ik zo naar uit. Eindelijk zou ook ik die zo begeerde mooie, dikke buik krijgen.
En dik werd mijn buik zeker. Je moet weten dat ik niet zo groot ben, slank en alles van voren droeg. Mensen vroegen mij regelmatig of het er niet stiekem twee waren. Ik ben zelfs een keertje voorover gevallen toen ik op mijn hurken zat! Ik was vreselijk trots op mijn mooie moederlijf in spé.
Maar met het groeien van de buik kwam helaas ook de striae. Daar viel niet tegenop te smeren. Als kers op de taart kreeg ik er een duidelijke zwangerschapsstreep bij om de striae nog wat op te sieren. Ook begonnen na verloop van tijd mijn voeten (voor zover ik die nog kon zien), benen, handen en gezicht op te zwellen. Het was een vreemde gewaarwording om mezelf zo te zien. Maar nog steeds was ik bovenal trots op mijn lijf.
Na de bevalling bleef er van mijn buik een uitgezakte, dikke pudding over. Af en toe vroeg ik me bezorgd af of dat ooit nog goed zou komen. Ik besefte me toen pas hoe mooi en vooral hoe strak ik voor de zwangerschap in mijn vel zat. Voor mijn zwangerschap kregen met name die delen waar ik niet tevreden over was de meeste aandacht. Maar gelukkig verdween al het vocht binnen enkele dagen en mijn bolle toet daarmee ook, dat scheelde al een stuk.
De striae en zwangerschapsstreep bleef je echter zien. Ook was ik erg moe en dat was van mijn gezicht af te lezen. Al met al vond ik dat ik er best goed uitzag voor iemand die net via een spoedkeizersnede was bevallen. Daar dachten anderen toch echt anders over. Men grapte of er nog eentje in zat, vertelden verhalen van moeders die na de bevalling weer snel in maatje 34 pasten en vroegen zich openlijk af of mijn buik wel weer ‘normaal’ zou worden.
Met een licht ongemakkelijk gevoel vanwege dit commentaar droeg ik nog steeds mijn zwangerschapsbroeken. De buik slonk gelukkig langzaam maar zeker. Mijn borsten werden echter alleen maar groter. Hierdoor kon ik verschillende kledingstukken niet meer aan, want knoopjes konden niet dicht en shirtjes zaten te strak. Dit zag ik echter als een goede gelegenheid om weer eens wat nieuws te kopen. Na de opgeblazen borsten kwamen daar nog onflatteuze tepelkloofjes bij. Gelukkig ging ook dat over.
Langzaam maar zeker keerde mijn lijf redelijk terug in oude staat. Maar het was niet meer mijn vertrouwde ‘meisjeslichaam’ van weleer. Ik moest er echt even aan wennen dat het was getransformeerd in een moederlichaam, dat er overigens best mag wezen. En ondanks dat ik nog steeds de borst geef zien ook mijn ‘meisjes’ er weer prima uit. De zwangerschapsstreep verdween na negen maanden en de striae is bijna niet meer zichtbaar. En zolang ik er niet te zakkig bij zit, zie je helemaal niet dat mijn buik nog een klein beetje wat weg heeft van een schattig, klein puddinkje. Maar wat wil je ook na een buik maat skippybal!
Ik merk dat ik inmiddels trots ben op mijn lijf en op wat het toch maar mooi voor elkaar heeft gekregen. Namelijk; het heeft een prachtige, gezonde zoon negen maanden lang gedragen en gevoed, het zorgt al twee jaar voor heerlijke mamamelk en het functioneert over het algemeen zeer goed. Ik vind het daarom jammer om te zien dat er in de media zo vaak de nadruk wordt gelegd op moeders die er al snel weer uit zien alsof ze nooit een kind hebben gekregen. Het is natuurlijk heerlijk als dat van nature zo verloopt, maar het is geen standaard waaraan de gemiddelde moeder kan voldoen.
En waarom zou dat ook moeten? Je bént zwanger geweest, je hébt een kind gebaard en je hébt misschien ook borstvoeding gegeven. Waarom vieren we niet de enorme prestatie die het moederlichaam heeft geleverd? Waarom zijn we niet wat liever voor ons lichaam en dat van onze medemoeders? Ik ben niet de enige die er zo over denkt. Sterker nog; er is een dappere moeder die er een prachtige website aan heeft gewijd. Ben je (nog) niet tevreden over je nieuw verworven moederlichaam neem hier dan eens een kijkje en zie dat je niet de enige bent.
In het lentenummer 2017 van Kiind gaat de redactie uit de kleren om het echte #moederlijf te vieren! Compleet met blubberbuiken en striae. Wil je alles zien? Neem nu een abonnement.
