Column: Niet meer uitslapen, wel gezellig ontbijten

door Jeroen de Jong

Eén van de beste gezinsbeslissingen van vorig jaar was om de kinderen in het weekend niet meer ’s ochtends televisie te laten kijken. De iPod Touch en Nintendo DS zijn dan ook taboe. Kortom, er mag in het weekend niet meer worden gebeeldschermd ’s ochtends. We waren daar ooit wel mee begonnen om onszelf vooral op zondag wat extra uitslaaptijd te gunnen. Zodat in ieder geval één keer per week de dag in ons ritme start. En als we wel wakker waren, bleven we toch liggen. Zo kwamen we wat meer aan elkaar toe. Iedereen blij.

Nou, niet helemaal. Want er zat een grote keerzijde aan de combinatie beeldscherm/uitslapen. Als we dan eindelijk wel uit bed kwamen en wilden gaan ontbijten, was het vaak een groot drama om de televisie of DS uit te zetten. Want er was altijd net een nieuwe aflevering van Mega Mindy begonnen of een nieuwe race gestart in Mario Kart. En ook als die waren afgelopen, was het vaak nog niet genoeg. Want ‘vorige keer mochten we veel langer tv kijken’ of ‘er is nog helemaal niets leuks geweest vanochtend.’

Het zondagse ontbijt kende daardoor vaak een valse start. Ondanks beloften van alle kanten om de volgende keer niet boos te worden als wij aankondigden dat het tijd was om langzamerhand achter de tv vandaan te komen. En er moesten heel wat met liefde gekookte eitjes, vers gezette thee en geroosterde boterhammen doorheen om die sfeer weer goed te krijgen.

Dus gaven we ons uitslapen op en besloten we – zonder verder overleg – het beeldschermen te stoppen in het weekend. Gek genoeg ging dat zonder veel morren en tegensputteren. Het eerstvolgende weekend gaf Noek aan dat hij het heel fijn vond om zo rustig de dag te beginnen. Hij wordt nu eerst langzaam wakker en gaat uit bed als het goed voelt. In plaats van om 7 uur uit bed te rennen naar de televisie. Nu gaat hij samen met Roos rustig spelen, tekenen of knutselen. Onze oudste, Thijn, blijft langer in zijn bed liggen, om Donald Ducks te lezen, en gaat daarna ook naar beneden om mee te doen met de andere twee. Ik was stomverbaasd hoe goed dit ging. Je kunt beeldschermtijd blijkbaar wel zonder problemen terugdraaien.


We gaven het uitslapen op en besloten het beeldschermen te stoppen

Het gaat niet eindeloos goed natuurlijk. Als ze met z’n drieën beneden zijn, kan het gebeuren dat het geduld een keer op is en er toch kleurpotloden of Lego wordt afgepakt. Waar dan weer met geschreeuw op gereageerd wordt. Dat is voor mij het teken om het ontbijt klaar te gaan zetten. Net iets eerder dan ik graag zou willen. Maar ik heb het er graag voor over. Onze zondagen starten nu veel relaxter. En pas was het toch tien uur ’s ochtends toen ik voor het eerst mijn ogen open deed. De kinderen hadden al meer dan twee uur samen zitten spelen. Heerlijk! Al vond ik het ook wel een beetje jammer dat er al zo’n groot deel van de ochtend en dus de vrije zondag voorbij was.

Ik ben tevreden over mijn privéstrijd tegen het almaar oprukkende beeldscherm. Ik ben tegen iPad-scholen, heb geen videoschermen achter in mijn auto en al helemaal geen tv in een slaapkamer van wie dan ook. De beeldschermtijd bij ons thuis is nu beperkt tot een dagelijks uurtje tussen 5 en 6. Tenzij we een keer een film kijken, er een werkstuk gedaan moet worden op de laptop of er op Marktplaats wordt geshopt.

Maar soms vraag ik me af of we de kinderen geen tekort doen. Of we ze geen dingen onthouden, waardoor ze niet mee kunnen praten op het schoolplein. We kijken niet naar ‘The Voice’ of ‘So You Think You Can Dance’. Terwijl ikzelf warme herinneringen heb aan familietelevisieavonden met Ted de Braak of Willem Ruis. Met een bakje chips op de bank en laat opblijven.

Maar ja, ik hoor niemand klagen. Of het moet zijn omdat ik voor het slapen na een heel hoofdstuk Harry Potter of de Kleine Kapitein al weer ophoud met voorlezen. Dat worden hun warme herinneringen, hoop ik dan maar.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Borstvoeding in Laos

Column: Borstvoeding in Laos

Overal waar we komen worden ons dezelfde vragen gesteld: 'Welk kind komt uit welke buik? Keizersnee gehad? Is het een jongen of een meisje? Hoeveel maanden is die dikke baby? En waar is de vader toch?' Ik houd er een bijzondere Lao woordenschat aan over. Nog een...

Chemische stoffen doen meer kwaad dan gedacht

Chemische stoffen doen meer kwaad dan gedacht

Bestrijdingsmiddelen, hormoonverstoorders, vlamvertragers en perfluorverbindingen. Ze vliegen daadwerkelijk overal om ons heen schrijft Reporter Radio van Radio 1 in een artikel over chemische stoffen. En dat is geen goed nieuws. ADHD en autisme Reporter Radio...

Column: Spinnen en andere monsters

Column: Spinnen en andere monsters

 “Aaah,” klinkt een ijselijke gil ergens op één van onze trappen, “papa, kom snel, kom snel.” Trappelvoetjes klinken vol ongeduld. “Een spin, een spin!” In gedachten zie ik zijn wijzende vingertje voor me. Ik...

Column: Moederschap in Roemenië

Column: Moederschap in Roemenië

Ruim zeven maanden geleden beviel ik van het, in mijn bescheiden optiek, liefste jongetje ter wereld. Hij is simpelweg het allerleukste en het allermooiste wat mij ooit is overkomen. En dat zou ik het liefste iedere dag aan zoveel mogelijk mensen vertellen. Maar aan...

Column: Do not touch – Nynke in Laos

Column: Do not touch – Nynke in Laos

'Falang!! Falang noi!' Kleine witte mensen. Het wordt ons te pas en te onpas nageroepen op straat. Er wordt gewezen,  gelachen, vertederd gekeken. En dat is prima, het went om een uitzondering te zijn. Bovendien ben ik apetrots op mijn drie blonde snoetjes, die mogen...

Column: De radslag

Column: De radslag

Op de kleuterschool was ik geloof ik nog niet zo bezig met later als ik groot ben. Ik herinner me er eerlijk gezegd niet zo heel veel meer van, behalve dat ik juf Juultje erg lief vond. Maar toen ik eenmaal had leren schrijven, was me al snel duidelijk dat ik...

0