Column: Nog één keer samen slapen

door Jeroen de Jong

‘Papa, mag ik vanavond bij jou in bed slapen?’ Roos kijkt me vragend aan. Wendy is een nachtje weg en dat betekent dat er een plek vrij is in ons tweepersoonsbed. En die moet opgevuld worden natuurlijk.

Anderhalf jaar geleden stond ik op nieuwjaarsdag niet alleen de kerstboom op te stoken in de tuin, maar ook de restanten van ons oude, trouwe familiebed. De kinderen waren inmiddels alle drie vertrokken naar hun eigen kamer en ik wilde wel weer in een gewoon bed slapen. Op mezelf. Aan dertien jaar samen slapen in een bed van drieëneenhalve meter breed kwam een ritueel einde met metershoge vlammen van kurkdroog vurenhout.

En dat was even wennen. Het was heerlijk om gewoon samen met Wendy een bed te delen en in het weekend niet om zeven uur wakker gemaakt te worden. Maar ook stil. En ergens miste ik die knieën en ellebogen in mijn rug wel. Ik heb altijd geloofd dat kinderen op hun eigen moment in hun eigen bed zouden gaan slapen. Ruim voor hun zestiende. En dat pakte goed uit. Roos was pas zeven toen ze naar haar eigen kamer verhuisde. De vrijheid kwam vroeg. Iets te vroeg voor mij misschien.

Aan dertien jaar samen slapen in een bed van drieëneenhalve meter breed kwam een ritueel einde

‘Natuurlijk mag je bij mij in bed slapen’, zeg ik. Roos lacht. Maar Noek kijkt somber. ‘Dat wilde ik ook’, zegt hij. ‘Maar dan kom jij er toch ook bij.’ En zo gaat het. Om elf uur ’s avonds wurm ik me in het donker tussen twee warme kinderlijven in. Want dat was de deal: papa moet in het midden. Noek wordt wakker als ik hem wat onhandig opzij schuif om toch in ieder geval een halve meter ruimte te creëren voor mezelf. Maar dan lig ik goed. Dit voelt goed en vertrouwd. En ik val als een blok in slaap.

’s Ochtends word ik stijf wakker. Met een knie van Roos in mijn rug en Noeks lange haar in mijn gezicht. Maar ook met een brede glimlach op mijn gezicht. Ik voel mijn kinderen wakker worden, ik zie hoe ze met hun ogen knipperen, ik geniet van het op een kluitje liggen. Dit was waarom ik ooit aan samen slapen ben begonnen. Misschien moeten we het weer vaker doen. Maar Noek helpt me uit die droom. Zuchtend wordt hij wakker. ‘Pfff, vanavond slaap ik weer in mijn eigen bed. Ik heb echt veel meer ruimte nodig.’

https://kiind.nl/article600/

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Word lid van onze community

Verder lezen

Goed onderwijs: een sterke school met een eigen cultuur

Mijn kinderen zitten net als de meeste kinderen op school. Daar hebben we bewust voor gekozen. Ik zou mijn kinderen niet de hele dag, week in, week uit, zelf bezig kunnen houden. Daarbij geloof ik dat we in de samenleving het participeren in een grotere groep...

Column: Groter kijken

Kiind mag zich tegenwoordig een heuse dreumes noemen en is dus net als mijn zoontje de babyfase aan het ontgroeien. Een mijlpaal. Natuurlijk, wat vinden we het jammer dat het allemaal zo snel gaat, maar wat worden baby’s ineens leuk als ze echt een eigen...

Column: Ik zie je

Eén van de fijne onverwachte pleziertjes van groter wordende kinderen is dat je leukere films gaat kijken. Exit Bob de Bouwer en Nijntje. Enter Star Wars en de Hobbit. Met Thijn en Noek keken we pas naar Avatar. De jongens hadden plezier en verdwenen in het sprookje...

Van nature goed: waarom we in de mens geloven

Is een kind van nature goed, of juist tot slechtheid ‘geprogrammeerd’? Is het onze taak om onze kinderen in het gareel te houden, of zijn ze al beschaafd? De Correspondent publiceerde een heerlijk stuk over wat er gebeurt als je gewone kinderen in de wildernis...

Column: Wit is ook een kleur in de kleuterklas

'Hier zijn veel witte mensen', merkte mijn kleuter-dochter op. Na een jaar in Laos vertoefd te hebben valt het aandeel witte mensen aan dit toeristische Thaise strand inderdaad behoorlijk op. Toch was ik enigszins verbaasd dat mijn dochter überhaupt 'kleur' ziet....

Column: Lekker in balans

Soms heb ik veel ideeën en die voer ik dan het liefst allemaal meteen uit. Dit door een totaal gebrek aan zelfbeheersing en vooral omdat ik op dat moment uit elkaar knal van de zin. Want soms zit ik daar gewoon propvol van. Persoonlijk vind ik het de normaalste zaak...