‘Papa, mag ik vanavond bij jou in bed slapen?’ Roos kijkt me vragend aan. Wendy is een nachtje weg en dat betekent dat er een plek vrij is in ons tweepersoonsbed. En die moet opgevuld worden natuurlijk.
Anderhalf jaar geleden stond ik op nieuwjaarsdag niet alleen de kerstboom op te stoken in de tuin, maar ook de restanten van ons oude, trouwe familiebed. De kinderen waren inmiddels alle drie vertrokken naar hun eigen kamer en ik wilde wel weer in een gewoon bed slapen. Op mezelf. Aan dertien jaar samen slapen in een bed van drieëneenhalve meter breed kwam een ritueel einde met metershoge vlammen van kurkdroog vurenhout.
En dat was even wennen. Het was heerlijk om gewoon samen met Wendy een bed te delen en in het weekend niet om zeven uur wakker gemaakt te worden. Maar ook stil. En ergens miste ik die knieën en ellebogen in mijn rug wel. Ik heb altijd geloofd dat kinderen op hun eigen moment in hun eigen bed zouden gaan slapen. Ruim voor hun zestiende. En dat pakte goed uit. Roos was pas zeven toen ze naar haar eigen kamer verhuisde. De vrijheid kwam vroeg. Iets te vroeg voor mij misschien.
Aan dertien jaar samen slapen in een bed van drieëneenhalve meter breed kwam een ritueel einde
‘Natuurlijk mag je bij mij in bed slapen’, zeg ik. Roos lacht. Maar Noek kijkt somber. ‘Dat wilde ik ook’, zegt hij. ‘Maar dan kom jij er toch ook bij.’ En zo gaat het. Om elf uur ‘s avonds wurm ik me in het donker tussen twee warme kinderlijven in. Want dat was de deal: papa moet in het midden. Noek wordt wakker als ik hem wat onhandig opzij schuif om toch in ieder geval een halve meter ruimte te creëren voor mezelf. Maar dan lig ik goed. Dit voelt goed en vertrouwd. En ik val als een blok in slaap.
‘s Ochtends word ik stijf wakker. Met een knie van Roos in mijn rug en Noeks lange haar in mijn gezicht. Maar ook met een brede glimlach op mijn gezicht. Ik voel mijn kinderen wakker worden, ik zie hoe ze met hun ogen knipperen, ik geniet van het op een kluitje liggen. Dit was waarom ik ooit aan samen slapen ben begonnen. Misschien moeten we het weer vaker doen. Maar Noek helpt me uit die droom. Zuchtend wordt hij wakker. ‘Pfff, vanavond slaap ik weer in mijn eigen bed. Ik heb echt veel meer ruimte nodig.’
http://kiind.nl/article600/
