Laatste keer! Zeiden we in ons laatste kinderloze jaar tegen elkaar. Want met kleine kinderen ga je in een huisje in de Ardennen op vakantie, of kamperen in Zeeland of Frankrijk. Onze avonturen backpackend door Azië waren in ieder geval voorbij. Dachten we. Want toen ons kleine meisje een jaar was begon het toch te kriebelen. We waagden het erop.
Makkie met een baby
Ze mocht op schoot gratis mee het vliegtuig in, ze lag tussen ons in op de hotelkamer en zo reisden we met de baby in een doek als een levende backpack door Thailand. We reisden wat rustiger en genoten ervan hoeveel vriendelijke aandacht ons meisje kreeg. We smeerden liters zonnebrand op haar bolletje (check hier tips voor welke dan), we kochten bloemkool en pompoen op de markt en legden bij het fruitshake kraampje met handen en voeten uit dat ze een groenteprakje zonder pepers of condensed milk wilde eten, we droegen haar slapend door de grote dierentuin waar je met je handjes door de spijlen een leeuw of beer zou kunnen aaien als je wakker was. Een verre reis met kind: het kon, het kon makkelijk!
Voordeel van reis met kinderen
Inmiddels zijn we met z’n vijven en wisselen we kampeer-/huisjesvakanties af met verre reizen. Zo zijn we deze zomer een maand door Laos en Thailand getrokken met onze kinderen van 3, 5 en 7 jaar. Het mooie van reizen met kinderen is dat ik het land op een andere manier kan ervaren. Het begint al bij aankomst. Na een redelijk vermoeiende nachtvlucht (waarin de kinderen na een paar uur filmpjes kijken uren hebben geslapen op mijn afgestorven schoot) stuiten we op het vliegveld van Bangkok op de mierenhoop die paspoortcontrole heet.
Er is een speciale balie voor jonge gezinnen
Nog voor we ons zuchtend achteraan in de rij kunnen voegen loodst een vriendelijke medewerker ons naar een speciale balie voor jonge gezinnen, zwangeren, ouderen en gehandicapten. Op deze manier zullen we meerdere keren deze maand lange rijen voor toiletten en dergelijken mogen omzeilen. Welkom in Azië!
Alles kan langzamer
Reizen met kinderen betekent voor ons dat we niet meer van plek naar plek racen. In een dag door een stad met eeuwenoude tempels hollen en dan weer verder reizen zit er niet in. We kiezen van tevoren een plekken waar we ons een week kunnen vermaken en bouwen genoeg tijd in om ons ook te kunnen vervelen. Omdat we langer op dezelfde plek blijven leren we ieder dorpje beter kennen. We bouwen routine op; komen vaker in dezelfde winkeltjes, tempels en restaurantjes waardoor we herkend worden en af en toe eens een praatje kunnen maken.
Achter het kippenhok is de hurk-wc
Bij een restaurantje zo klein dat je praktisch zowat in de woonkamer van de kok zit te eten zou het bij mij niet opkomen naar de wc gaan. Dat kan best wachten. De peuter kan niet wachten. De kleuter is gewoon wel in voor avontuur en wil mee. Zo komen we niet alleen in de woonkamer van de kok, we wandelen door oma’s slaapkamer en daar achter het kippenhok is de badkamer met hurk-wc en regenton-douche. Daar wil de peuter de eerste dagen niet op poepen maar de kleuter is tevreden over het hoge avontuurgehalte.
Avontuur in de nacht
De kleuter kan z’n lol op want we hebben best een avontuurlijke vakantie gepland. Nachtbus met tweepersoons-bedsteetjes (van een bij anderhalf – waar je ook knus naast een wildvreemde kan liggen. Ik ben blij mijn bedgenootjes te kennen) waar we om 4 uur ‘s nachts wakker geroepen worden. De bus heeft lekker doorgereden dus we zijn eerder dan gepland op plaats van bestemming.. Zo vroeg kunnen we natuurlijk niet bij een guesthouse aankomen. Op een tochtig busstation zien we de zon opkomen en tegelijk met de vroege monniken vervolgen we onze reis.
Gekke bus
Ook de bus overdag is een aardig avontuur. Op het busstation zien we aardig hippe bussen staan met ruime stoelen en karaoke pictos. Maar dat is niet onze bus. Die ene bus, die ene grauwe bus met bruine ramen van het stof en de modder, die bus met scheve kapotte stoelen, die bus waar mensen kippen op schoot hebben zitten, waar het gangpad al vol ligt met 50 kilo zakken suiker en rijst, die bus waar de plastic krukjes al klaar staan om in het gangpad te zetten straks als de bus voller dan vol is. Die bus waar nu iedereen weer uit moet omdat de versnellingspook klem zit. Dat is onze bus.
We vertrekken na reparatie van de pook maar stoppen om de hoek alweer. Er moeten pakketjes mee. Aangezien er geen postbezorgsysteem bestaat in Laos gaan pakketten met de bus mee. Kleine pakketten in de bus, grote pakketten op het dak. Dat duurt even. De volgende stop is er een om dames met gebraden kip en gefrituurde kakkerlakken de bus binnen te laten dringen. De verkoopsters rijden mee tot het volgende dorp. Een van de verkoopsters is een jaar of 8. Zij en mijn dochter van 7 kijken lang naar elkaar. We zitten een uur of zes in de plakkerige bus, gered door de luisterboek-app met de verhalen van Abeltje.
Na de busritten en 24 uur treinen is de terugvlucht een makkie. Twee keer 6 uur met entertainment, voedsel, airco en dekentjes. Eindeloos lang staan we na de landing met drie kinderen op de arm in een stilstaande rij voor paspoortcontrole. Naast ons zoeven de fitte snelle grote mensen door de automatische paspoortscanner. Geen gezinsbalie in Nederland. We staan weer met beiden voeten op Westerse bodem.
Nynke is leerkracht speciaal onderwijs, kinderyogadocent en auteur van Verstoppertje in de tempel. En moeder van drie maffe dondersteentjes.
Fotografie: Floris Scheplitz
