Column: Op zoek naar groei in hectiek

Iedereen met kinderen weet: alles is anders dan ervoor. En als je net zoals ik bent, probeer je ook de eerste jaren je ‘oude’ leven in stand te houden. Terwijl je tegelijkertijd van baan wisselt, een eigen bedrijf start, een huis koopt en een poging doet om uit te vogelen hoe het toch komt dat je jezelf niet meer herkent.

In ons gezin is het dus druk. We zijn graag en veel samen. Maar we hebben ook persoonlijke wensen en ambities. En, oh ja, ook een sociaal leven, al zijn we dat soms bijna vergeten. Het komt zelfs wel eens voor dat we bij het ontbijt ontdekken dat we ’s avonds allebei een afspraak hebben en nog geen oppas.

In De Seizoener (tijdschrift voor Vrije Scholen) las ik over Nepal: ’Vroeger, toen ons land nog niet was blootgesteld aan de buitenwereld, leerden de kinderen van de natuur. Mensen hadden open harten en deelden alles liefdevol met elkaar. Maar Nepal verandert snel, de modernisering en globalisering bedreigen onze identiteit.’

Tja, dat verlangen naar die oorspronkelijke beleving van natuurlijk samenzijn herken ik. Terwijl de realiteit van mijn dagelijkse leven vol drukte er ook is. Dus waar, vraag ik mij af, ligt dan dat gewenste optimale snijpunt van die twee werelden? En hoe kom ik daar?

Ik ontdek de minder gemakkelijke kanten van mijzelf

Gelukkig, zo ontdekte ik, zit er een mooie kant aan hectiek: ik leer er ontzettend veel van. Ik word namelijk erg creatief in het bedenken van oplossingen, leef meer in het moment, en kan sneller dan ooit kiezen.

En nog belangrijker: ik ontdek de minder gemakkelijke kanten van mijzelf. Die onder de pers van tijd, persoonlijke wensen, maatschappelijke verwachtingen en aandacht voor gezin en huis zichtbaar worden in onhandig gedrag en lastige emoties. Zonder die drukte en het daaruit voortvloeiende gebrek aan comfortzone was dit nooit zichtbaar geworden.

Brengt dit inzicht mij dichter bij dat oude Nepal? Iets diep van binnen roept: Ja! Als ik me van mijn eigenaardigheden bewust ben dan kan het samenzijn middenin alle hectiek ook weer de ruimte krijgen.

En terwijl ik dit allemaal op zaterdagochtend – nog ongedoucht en in mijn kamerjas  – opschrijf, haalt Simon houtskool uit de (afgekoelde) houtkachel, stampt vervolgens de opgedroogde modder van zijn laarzen, vraagt Sofie al zes keer om een filmpje, terwijl ze om aandacht vragend op mijn voet timmert en staat de ontbijtboel nog op tafel.

Dus druk? Ja! Maar gek genoeg: het went. En ik weet: Het oude Nepal in mij nadert.

Robert Tannemaat is naast vader van Simon (1,5) en Sofie (4) en natuurliefhebber ook trainer in groei en gelijkwaardige samenwerking. 

Zin in meer druk? Neem een abonnement en ontvang in de lente de allereerste gedrukte Kiind op de mat!