Fede wilde graag een natuurlijke bevalling, in het ziekenhuis. Daarop bereidde ze zich voor. Dat ze per ongeluk thuis bevallen zou, daar had ze niet op gerekend.
Ik ben de jongste dochter in een gezin van zeven kinderen. Inmiddels is het huis voor mijn ouders alleen te groot, dus nu woon ik er weer, maar dan met mijn partner. ‘Binnenkort komt er nog een huisgenoot bij,’ zo vertelde ik mijn ouders het nieuws toen ik erachter kwam dat ik zwanger was.
Pijnbestrijding en bijwerkingen
Ik was aanvankelijk super bang voor de bevalling, voor de pijn, voor het scheuren en het knippen en alle drama die ik tot nu toe had gehoord over bevallen. ‘Ik ga bevallen in het ziekenhuis met een ruggenprik!’, nam ik me voor. Vervolgens ben ik me gaan verdiepen in de pijnbestrijdingsmiddelen. Deze waren niet zonder bijwerkingen, dus ben ik verder gaan kijken en zo kwam ik bij Hypnobirthing terecht. Mijn partner, een zeer nuchtere Hollandse man, zag het echter niet zitten om 2,5 uur per sessie te ‘mediteren’, dus vroeg ik mijn zus om mij daarin te vergezellen. De instructeur van Hypnobirthing was geweldig. Ik kreeg steeds meer vertrouwen dat ik de geboorte samen met mijn baby voor elkaar zou krijgen. Ik stelde mijn geboorteplan bij, naar een natuurlijke bevalling in bad in het plaatselijke ziekenhuis.
Waar zijn de vrouwen?
Het was maandagavond en ik had net gedineerd met mijn partner en vader. Ik ben 39 weken en 2 dagen zwanger (volgens de berekeningen). Als ik opsta om naar het toilet te gaan merk ik opeens iets: ik ben te laat! Het vocht bleef maar lopen. Mijn vliezen zijn spontaan geopend. Mijn vader gaat uit paniek zoeken op internet en vraagt de meest cliché vragen als: ben je wel over de 37 weken? Is de baby al ingedaald?
‘Jááá pa!’ Ik vraag mijn partner om een nieuwe onderbroek en een inlegverband en hij komt aan met een hemd. Help! Waar zijn de vrouwen?
Zussen
Gelukkig heb ik drie zussen, want mijn doula-zus is deze avond aan het werk! Mijn oudste zus komt met haar gezin langs en dan is de rust wedergekeerd. Ik voel dat de hormonen zijn werk gaan doen en mijn lichaam zich voorbereid op de geboorte van onze dochter. Lichte golvingen en harde buiken starten het proces. Ik weet dat het nog lang kan duren, dus zet ik samen met mijn partner een film op en al liggend op de bank kijken we die. Ondanks de zenuwen die we hebben om voor het eerst ouders te worden, zijn we redelijk ontspannen.
In de tussentijd is mijn moeder gearriveerd en komt de verloskundige kijken. Het geboorteproces is zeker gestart, maar verder is er geen ontsluiting en ik ervaar ook nog geen heftige golvingen.
Om elf uur ’s avonds proberen we nog wat nachtrust te pakken, maar met hevigere en kort opeenvolgende golvingen lukt me dat niet. Half twaalf bel ik met mijn doula-zus. Het doet zeer! ‘Als dit echt nog maar het beginnetje is, dan neem ik in het ziekenhuis toch gewoon een prik!’, denk ik. Mijn zus besluit dan te komen om mij te ondersteunen en samen zetten we een luchtbed op. Ondertussen probeer ik in verschillende houdingen naar mijn buik te ademen.
Perswee?
Rond half drie wordt het buikademen een hele opgave… We timen de weeën. Ze duren zeker een minuut, met meestal twee minuten ertussen. Net als we willen stoppen met timen, slaak ik een gilletje. Dit voelt als een perswee. Mijn zus is geheel verrast door deze happening, ik ving de weeën immers zo goed op volgens haar en zo snel zou het toch niet kunnen bij een eerste?
Mijn partner (en mijn ouders) zijn meteen klaarwakker en ik kruip naar mijn bed, wetende dat het nu echt gaat gebeuren. De verloskundige is binnen tien minuten gearriveerd. De persweeën heb ik op de een of andere manier ondertussen laten gebeuren. Mijn zus en partner wisselen elkaar af met over mijn rug wrijven. De verloskundige heeft alle handen nodig, omdat er niks klaarstond voor een thuisbevalling. Lang leve het kraampakket dat onder ons bed in een plastic bak gestald was.
Met de zwaartekracht mee
Ik vind het weeën opvangen het lekkerst naar voren hangend. Op het bed kom ik als vanzelf op handen en knieën. Tussen de persweeën geef ik aan waar de spullen lagen die de verloskundige nodig heeft. De verloskundige is op de hoogte van mijn wensen voor een natuurlijke bevalling en moedigt mij aan door te zeggen: ‘Volg je lichaam!’ Ik neem de tijd om onze baby geboren te laten worden. Door mijn houding is er veel ruimte voor haar en werkte de zwaartekracht mee. Ik duw zelf wel een beetje mee met de golvingen en opeens is ze er: onze prachtige dochter. De verloskundige geeft haar door, zodat ik haar in mijn armen kan nemen. Geheel onder de indruk van alle spontane gebeurtenissen en onze prestatie, kijk ik naar het mooie zachte wezentje in mijn armen. Ze is het mooiste wat ik ooit heb gezien!
Verder lezen
Hypnobirthing, Helianthe Rusken
De doula, Saskia Bruyn
Borstvoeding, Stefan Kleintjes
