Rouwen in de kraamtijd – daar moet je niet aan denken. Een beginnend en een eindigend leven in dezelfde periode, dat doet iets met je. Het overkwam Joos Hooimeijer en haar vriend.
Midden in de zomer werd er bij mijn vader longkanker met uitzaaiingen geconstateerd. Van de één op andere dag veranderden de levens van ons allemaal en was de onbezorgdheid weg. Genezing was niet mogelijk en het was de vraag hoeveel tijd hij nog zou hebben.
Een periode van onderzoeken en de bijkomende stress en onzekerheid brak aan. Al snel werd duidelijk dat mijn vader geluk had in een ongelukkige situatie. Zijn tumor bleek grootcellig (trage groei). Er waren diverse medicijnen die hij kon proberen. Het eerste medicijn sloeg meteen aan en de tumor werd zelfs kleiner. Langzaam aan kwam er een perspectief terug en hervatten we het ‘gewone’ leven.
Kinderwens
Mijn vriend en ik hadden al langer plannen om een gezin te stichten en omdat de medicijnen aansloegen van mijn vader waren we er nu aan toe. We besloten de pilstrip weg te gooien en we zouden zien wat er zou gebeuren. Twee weken later was het al raak! Dolgelukkig waren we en we vertelden mijn vader en moeder het blije nieuws.
De maanden vlogen voorbij waarbij we met elkaar hadden afgesproken zoveel mogelijke leuke dingen te doen. Als er geen tijd aan het leven toegevoegd kon worden dan moest er leven aan de tijd worden gevoegd. Vele uitstapjes werden gemaakt, mooie gesprekken, lekker eten, heel veel genieten en zelfs een vakantie naar Bonaire met elkaar volgde.
Geboorte
Toen mijn uitgerekende datum in de buurt begon te komen begon mijn vader dubbel te zien en had hij hoofdpijn. In eerste instantie werd er gedacht aan spanning en nekklachten. De longarts deed er vrij luchtig over, maar wilde voor mijn vaders gemoedsrust best een scan laten maken.
Een paar dagen na mijn uitgerekende datum ging mijn bloeddruk omhoog. De tijd was aangebroken dat mijn zoontje geboren moest worden. Tijdens de inleiding en de bevalling in het ziekenhuis waren mijn vriend, moeder en zusje aanwezig. Mijn vader was thuis en werd constant ge-update. Om 4:07 werd ons zoontje Sam geboren.
Het allermooiste wat me ooit is overkomen! Intens gelukkig en meteen al op een roze wolk lag ik trots met mijn kersverse zoon in mijn armen in het ziekenhuis. Tegelijk voelde ik ergens diep van binnen de onzekerheid knagen rond de gezondheid van mijn vader.
Uitzaaiingen
Vijf dagen na mijn bevalling kwam de uitslag van de scan. De tumor was verder uitgezaaid en er waren tumorcellen in het hersenvocht te zien van mijn vader. Dit verklaarde de hoofdpijn en het dubbelzien. Het was één van de meest intense dagen die ik me kan herinneren. Herstellend van de bevalling, het overweldigende gevoel van het moederschap tegelijk met het enorme verdriet dat het kleine perspectief wat er in de maanden ervoor was ontstaan in één klap kapot werd gemaakt. Huilend had ik mijn vader aan de telefoon, hij huilde met mij mee. Zijn vaderhart was zo groot en de liefde voor mij zo diep dat hij het zo vreselijk voor mij vond dat de mooiste tijd van mijn leven nu zo gecompliceerd werd. Daarnaast worstelde hij met het feit dat hij niet alleen opa wilde worden maar ook opa wilde zijn.
Een dag na de vreselijke uitslag van de scan kwam hij langs en hield hij Sam in zijn armen. Tot de dag van vandaag heeft Sam niet zo intens diep en lang in iemands ogen gekeken. De onvoorwaardelijke liefde was een feit.
Zet de tijd stil
De weken die volgden ging ik veel naar mijn vader samen met Sam. Urenlang lagen ze samen te slapen of te rusten op de bank terwijl Sammie op mijn vaders borst lag.
Vanwege mijn verlof had ik alle vrijheid regelmatig langs te komen en kon ik voor beiden zorgen. Na ongeveer een maand na mijn bevalling werd mijn vader steeds zieker. Hij kreeg een gezichtsverlamming door de hersen meta’s waardoor hij moeilijker kon eten en praten. Ik besloot met Sam bij mijn ouders in te trekken om zo een stukje mantelzorg op me te nemen. Ook mijn zusje kwam weer inwonen en ons kerngezin van vier was weer compleet.
Melk met tranen
Sam was 24 uur per dag bij me en we waren volledig één met elkaar. Alles verliep heel natuurlijk en diep van binnen voelde ik dat het zo moest zijn. In mijn zwangerschap heb ik veel mooie inspirerende boeken gelezen over het moederschap en de ontwikkeling van een baby. Ik verkoos een draagdoek boven een kinderwagen, liet Sam naast mij slapen en gaf borstvoeding. Ik ben wel eens bang geweest dat mijn melk mijn tranen zou bevatten en ik vroeg me af of ik hem niet beter flesvoeding kon geven. Gelukkig heeft een lieve lactatiekundige dit voor mij ontkracht, volgens haar gaf ik hem ook heel veel liefde mee, ook de liefde die ik voelde voor mijn vader.
Verdriet en harmonie
Natuurlijk waren er verdrietige momenten, maar er was vooral heel veel harmonie en eenheid. We deden het met elkaar en zorgden volledig voor elkaar. We vormden een soort stam met elkaar waarbij er veel mooie verhalen en wijsheden aan de volgende generatie werd meegegeven.
Toen Sam 4 maanden was, in nabijheid van ons allen, is mijn vader overleden. Sam is overal bij geweest. Tijdens de ziekte, het overlijden en de begrafenis. Vele uren heb ik met hem gepraat. Hem uitgelegd dat ik verdrietig ben, omdat ik zijn opa mis maar dat mijn verdriet niets met hem te maken heeft. Dat hij het beste en mooiste geschenk is dat ik ooit heb mogen dromen. Dat het leven soms bikkelhard is en dat pijn en verdriet onvermijdelijk is. Het enige dat we kunnen doen als een ander lijdt is om diegene heen staan, er voor diegene zijn en onderdompelen in liefde.
Oneindig veel liefde
Mijn vader heeft mooie geschenken nagelaten aan Sam, foto’s, filmpjes en ook een prachtige brief waarin hij uitlegt wat werkelijk belangrijk is in het leven. Dat geluk in de kleine dingen zit en dat materie niet belangrijk is. Dat je in het leven je eigen weg mag gaan en je mag ontwikkelen in dat wat jou gelukkig maakt.
Nog iedere dag missen we hem en we zitten eigenlijk nog midden in het rouwproces. Eén van zijn laatste woorden aan ons was: ‘ik vind jullie oneindig lief’. We hebben oneindig veel liefde van hem gehad. Zoveel dat we daar nog jaren op kunnen teren.
Verder lezen
Ik had je nog zoveel willen zeggen, Martine van Nieuwenhuyzen
Een boom vol herinneringen, Britta Teckentrup
