Ik heb sabbelkinderen. En hoe handig dat ook was tijdens de eerste maanden borstvoeding, na een paar jaar mag het wel wat minder. Ik kan mij de eerste keer dat mijn dochter een speentje in haar mond had nog herinneren. Ze was een maand of twee en ze was aan het jengelen terwijl ik mijn avondeten op tafel zette. Het maakte niet uit hoe laat ik ging eten. Het moment dat ik mijn bord op tafel zette was voor haar het startsein om onbedaarlijk van zich te laten horen. En toen trad het speentje dapper naar voren. Haar gejammer stopte, ze sabbelde tevreden terwijl mijn borst en ik onze eigen gang konden gaan. Wat een uitvinding! Het speentje werd al gauw een onafscheidelijk slaapvriendje. Ik hoefde ‘s nachts slechts het duo zo’n zes keer met elkaar te herenigen.
Inmiddels heeft mijn dochter er een sabbelbroertje bij en begin ik mij zorgen te maken over hoe het sabbelen ooit een halt toe te roepen. Want hoeveel rust het ze ook geeft, het is niet goed voor de tanden en de spraak. Mijn dochter slist behoorlijk en dat gaat niet vanzelf over heb ik gemerkt.
Nu is er nog slechts een sabbelkindje over
Ze trapt niet in de eerste subtiele poging. Drie en half is ze als haar zusje wordt geboren. Misschien wil ze haar speen aan de baby geven? Nee. Dat wil ze absoluut niet en de baby wil het trouwens ook niet. Op haar vierde verjaardag zet ze resoluut haar flesje melk aan de kant, dat is alvast iets. Maar die speen… er komt maar geen goed moment voor. Net naar school, verhuizen naar Laos, nog een keer verhuizen. De vijfde verjaardag, dat wordt het. De dag komt angstvallig dichtbij. Ze vindt het spannend, is er van overtuigd niet te kunnen slapen zonder. Vlak voor De Dag gaan we op vakantie. Bij het uitpakken van de tas blijkt de speen er niet in te zitten. Dat is geweldig! Mijn dochter geeft geen kick en gaat gewoon slapen. De hele week. Ze is zo trots en opgelucht. En ik ook! Om het te vieren en er iets speciaals van te maken mag ze een treintje uitzoeken. Thomas de Trein is namelijk erg populair geworden bij alle drie de kinderen. Er is slechts één speelgoedwinkel in Pakse en die verkoopt niet veel, maar wel echte stevige Thomastreintjes. Op de markt is veel ander speelgoed te vinden, maar dat is na twee keer botsen stuk. Met de treintjes hebben ze uren lol. Onder leiding van de oudste wordt er een mamatrein aangewezen, een papatrein en een aantal kindertjes die naar school gebracht moeten worden. Ook is er een doktertrein, want als het aan de jongste twee ligt gebeuren er onderweg vele ongelukken.
Dan is er nog een ander sabbelprobleem. Mijn zoon is drie en heeft het zwaar. Hij mist ons vorige huis in Vientiane en wil altijd iets wat net niet kan. Een hele lange trein maken als hij naar bed moet bijvoorbeeld, een allerallerlaatste filmpje kijken na de allerlaatste, de lieverlingsjurk van een zus aan. Dat soort dingen. Als het antwoord begint met een N begint het gemopper. Dan een luide brom, gevolgd door: ‘Flesje melk. Ik wil een flesje melk!’ De oplossing voor alle problemen. Het loopt uit de hand, dat is duidelijk. We kunnen de deur niet meer uit zonder een literpak melk. Mijn vrouw en ik besluiten het melkinfuus dicht te draaien. Hij mag nog twee bekertjes melk per dag, met een rietje.
Nu is er nog slechts een sabbelkindje over. Ze kan maar geen afscheid nemen van de heerlijke moedermelk. Tussen haar stoere zelfstandige ondernemingen door zoekt ze toch nog het knusse voedingsmoment op. Dit slimme meisje wil geen fles en spuugt een speen weer uit. Wij runnen een speen- en flesloos huishouden, maar koesteren de laatste sabbelmomentjes nog zolang ze er zijn.
Nynke woont en werkt een jaar met haar gezin in Laos. In augustus opent zij, terug in Nederland, haar praktijk voor kindbegeleiding.
