Samen slapen – bij ons al jaren vanzelfsprekend. Ook met een groot kind. Al bijna 5 jaar ligt hij tussen ons in: de jongste. Het is zo fijn wakker worden naast mijn zoon. Eerlijk is eerlijk, naast hem is het zelfs leuker wakker worden dan naast mijn man. Vergis je niet hoor, deze man is best een leuk exemplaar, maar zijn bolle hoofd haalt het bij lange na niet bij het lieve snoetje van mijn zoon. En dus blijft hij voorlopig nog lekker liggen. Het is de laatste, en daar wil ik nog zo lang mogelijk van genieten. Tegen het hoofd van mijn man ga ik de rest van mijn leven nog aan kijken, dus die kan wel even wachten!
De laatste tijd begint snoetje wel wat te wiebelen in bed en hierom hebben we alvast een eigen bed voor hem klaar gemaakt. Zo kan hij, wanneer hij niet meer samen wil slapen, naar zijn super-de-luxe-bed-hut verhuizen.
Tegen het hoofd van mijn man ga ik de rest van mijn leven nog aan kijken, dus die kan wel even wachten
Met onze dochters ging het anders. Eenmaal drie en vier jaar oud werd het nogal krap in ons toch best grote bed, dus ze moesten er echt uit. Helaas bestaat ons huis uit alleen maar hele kleine kamertjes. Zo konden we geen bed naast dat van ons plaatsen. We stapten daarom in de auto en reden naar het blauw-met-gele-meubelwalhalla om een nieuw tweepersoonsbed te kopen. Onze meiden waren al gewend om samen naast elkaar te slapen. Een eigen tweepersoonsbed maakte het vast makkelijker om ons nest te verlaten. En inderdaad: iedere avond kropen ze samen in het nieuwe bed, en zaten mijn man of ik bij hen tot ze sliepen.
Op een gegeven moment zeiden ze: ’Jullie mogen wel naar beneden gaan hoor, we redden het wel samen.’ Kleine meisjes worden groot, dus tegenwoordig slapen ze ieder op hun eigen kamer. Bij ons in bed slapen is er zeker niet meer bij. Of het is te warm, of te wiebelig. Ook bij elkaar in bed kruipen is verleden tijd. Al slapen ze wel de hele zomer gezellig samen in een minitentje in de tuin.
Onze zoon blijft nog 13 jaar bij ons liggen. Voorlopig taalt hij niet naar zijn super-de-luxe-bed-hut. Hij zegt dat hij daar wel gaat slapen als hij achttien is. Het zou dus maar zo kunnen, dat op den duur, mijn man, met zijn bolle hoofd, verkast naar het bed dat omgetoverd is tot een hut. En ach ja, dan kruip ik er gewoon af en toe bij. Gordijntjes dicht, knuffels aan de kant, legopoppetje onder mijn kont vandaan, en… GO!