Column: Samen slapen – Nynke in Laos

door Nynke Bos

‘Kijk, hier slapen we allemaal!’ roept mijn oudste dochter trots als ze via Skype een rondleiding door het huis geeft. Het is waar. Daar slapen we. Allemaal. Het is een ruime slaapkamer, dat wel. Er ligt een groot mamabed op de grond en een net zo groot bed voor de oudste broer en zus. Dat bed onderscheidt zich in verschillende opzichten van het mamabed. Het ligt ten eerste boordevol gezellige knuffels, en wat minder gezellige kwijlvlekken. Bovendien hangt er een klamboe als een enorme stolp bovenop. Die klamboe is natuurlijk knalroze en binnen ons gezin beter bekend als ‘de tent’. Tussen deze grote bedden ligt een klein Kindergarten-matje. Daar zou in theorie de jongste van het stel kunnen slapen.

We slapen op deze manier geheel volgens Lao traditie. Laos is het woongebied van een groot aantal stammen die in kleine dorpjes wonen, ieder volgens hun eigen eeuwenoude tradities. De huizen bestaan uit een of twee vertrekken, een woongedeelte en een slaapgedeelte. Als een man trouwt, bouwt hij er een slaapvertrek bij voor zijn vrouw en toekomstige kinderen, of hij bouwt naast de woning een klein slaaphutje voor zichzelf.

Hoewel we niet vanuit een bepaalde samenslaapvisie voor deze constructie hebben gekozen zie ik zeker voordelen. Het naar bed brengen is bijvoorbeeld erg gezellig. Ik kruip in de tent tussen de oudste kinderen in en we lezen samen boekjes. Ondertussen drentelt de jongste nog wat rond. Ze verplaatst wat wasgoed, rommelt in de kledingkast en speelt kiekeboe voor de spiegel. Zodra de lamp uit is slaapt iedereen snel.

Nynke Bos samen slapen

De slaapconstructie door de ogen van de oudste dochter

Het nachtelijke gedrentel van de jongste doet mijn eigen nachtrust niet altijd goed. Nog nooit heeft zij een hele nacht op haar zachte matje doorgebracht. Op een bepaald moment belandt ze in het mamabed om daar lang en breed haar plek te waarborgen. Ze rekt en rolt alsof de gehele een meter tachtig haar toebehoort. Maar dat kan natuurlijk niet. Er zijn immers nog twee kinderen. Die kloppen ook nog wel eens aan bij het mamabed. De een met zijn armen vol knuffels, de ander vol verhalen over enge dromen en problemen met dekentjes, beertjes die zoek zijn en de benen van haar broertje die dwars over haar hoofd liggen. Niet elke nacht, maar vaak genoeg om blij te zijn dat ik dichtbij ze ben.

Maar dan wordt het ochtend. Of nee, dan denken de meisjes dat het ochtend wordt. Terwijl de mama’s en het broertje nog in diepe rust zijn voelen de meisjes dat ergens in een land hier niet ver vandaan, de zon opkomt. Ze richten hun hoofd op, kijken elkaar aan en gaan los. Het kleine zusje dribbelt achter de grote aan, de grote zus brabbelt het kleine zusje na. Dan barsten ze in lachen uit en rollen van plezier over de mama’s heen. Of het wat zachter kan? Daar zouden ze eens over nadenken. ‘Maar het is toch al bijna licht? De monniken zijn ook wakker, ik heb de trom al gehoord. En de haan.’ Goed, iets rustiger dan. De oudste heeft een goed idee, ze zal een boekje voorlezen aan haar kleine zusje. In het Lao, dat is wel zo leuk. Het begint ook best leuk. Ik draai me tegen beter weten in nog eens om. Na een paar bladzijdes is ze door haar Lao vocabulair heen en begint ze woorden te verzinnen die telkens grappiger worden als je ze steeds vaker en harder zegt. Het kleine zusje is intussen afgehaakt en op eigen houtje de natte was aan het afhalen.

Dan horen we de peppep. Elke ochtend rijdt de peppep-man door de straat met achterop zijn scooter een mand verse stokbroden. Peppep! Peppep! Hoog tijd om naar beneden te gaan, het is immers al half 7.

Nynke reist met partner en drie kleine kinderen naar Laos om daar minimaal een jaar als vrijwilliger les op een school te geven.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Column: Vaderen doe je samen

Column: Vaderen doe je samen

'Zo-hee, vette actie!. Ja, coole skills! Kom op, ga er op af!' Als ware voetbalsupporters stuiteren Noek en zijn logeer-vriendje op de bank. Maar we kijken niet naar Ajax-Feijenoord vanmiddag. Op de meest regenachtige dag van de zomervakantie hebben we de beamer te...

Column: De babywens van mijn dochter (en mezelf?)

Column: De babywens van mijn dochter (en mezelf?)

Roos is een levensgevaarlijk kind. Met een soort nonchalante en vrolijke vanzelfsprekendheid kondigt ze van alles aan wat ze graag wil doen of hebben. Een tablet. In de herfstvakantie naar Legoland in Denemarken. Een leuk vriendinnetje op de camping. Geld om een...

Lezerspost: Je oogst wat je zaait

Lezerspost: Je oogst wat je zaait

In de opvoeding van je kind, laat je je leiden door je eigen overtuigingen, wat wil jij je kind mee geven voor de toekomst, wat geeft je je kind mee op de weg naar zelfstandigheid de weg naar volwassenheid, de weg naar een gelukkig leven.Ook ik heb mijn eigen...

Energiebalans: Met welke voeding geef jij je lijf energie?

Energiebalans: Met welke voeding geef jij je lijf energie?

Een aantal jaar geleden kwam ik erachter dat ik mijn eten in twee groepen kan indelen: in voeding die mij energie geeft en in voeding die mij energie kost. En dan heb ik het niet over calorieën. Met energiegevende voeding bedoel ik dat ik mij vol energie voel na het...

Column: Halsoverkop

Column: Halsoverkop

“Mam, ik wil graag met Sam afspreken!” Mijn zoon rent met blozende wangen op me af, zijn klasgenoot in zijn kielzog. “Oh, dat lijkt me heel gezellig. En wil je dan bij Sam spelen, of komt Sam bij ons?” “Sam bij ons!” “Vind jij dat ook een goed idee, Sam?” “Ja!” “En...

Column: Peuterpuberteit. ‘KAK!’

Column: Peuterpuberteit. ‘KAK!’

'Alles is een fase' hoor ik sommige ouders wel eens troostend of ietwat wanhopig zeggen. Nou, wij zijn overduidelijk in een volgende fase in ons ouderlijk leven beland met een jongen van tweeënhalf. Het is, al vind ik het een stom woord: peuterpuberteit! Meer dan het...

0