Soms voel je: ik wil ánders leven. Hier lees je het verhaal van Tanja die vol voor haar droom gaat.
Jaren geleden had ik, Tanja (49 jaar, voormalig vroedvrouw, getrouwd met Eric, 4 kinderen, allemaal boven de 15 jaar en wonend in Zuid Spanje), een visioen, tijdens een Vipassana (10-daagse meditatie). Dat visioen was zo’n flits van een beeld, maar met alle bijbehorende informatie van dat beeld. Het beeld was dat ik in een landschap liep, bergachtig, mooi, veel bomen maar ook open plekken. De informatie was dat dit een soort dorpje was, waarin meerdere gezinnen leefden. Tussen alle mensen die er leefden was een soort vanzelfsprekende, haast continue, communicatie gaande. Een soort telepathie. Het gebeurde niet actief, maar het wás er gewoon. Ik ‘wist’ bijvoorbeeld dat er net een onbekend iemand aan was gekomen bij de ingang van het land en dat een van de mensen van het dorp diegene ontving. Als diegene hulp daarbij nodig zou hebben, zou er vanzelf een vraag in het groepsbewustzijn verschijnen en dan zou er hulp komen.
Er was een grote moestuin, waar een van de groep vaak droomde, omdat ze dat graag deed. Er was een grote gemeenschapsruimte waar ik ‘wist’ dat iemand aan het dansen was. Ik wist intuïtief dat mijn man bezig was met het bouwen van iets aan een huisje.
Ook interessant: the continuum concept van Jean Liedloff
Geen stress
In die ‘flits’ voelde ik me erg gelukkig en vanzelf. Er was geen stress, geen druk. Er was verbinding en toch ook individualiteit. Er was totale transparantie. Het leek alsof we allemaal onderdeel waren van een geheel. Zoals de maag een bepaalde functie heeft in het lichaam, net als de lever, de hersenen, etc. Het verliep – aldus – organisch, terwijl iedereen ook autonoom was.
Na de Vipassana, in het ‘gewone’ leven, kon ik dit maar moeilijk terughalen. Mijn mind vulde de gaten in en ik verloor uit het oog wat ik ooit, heel simpel, gezien en ervaren had. Het trok me enorm om ooit ‘echt’ in deze ervaring te belanden. Het vulde alles aan wat ik miste in mijn leven en het gaf me een zingeving die ik nog niet ervoer. Ik kon ook voelen dat het zo onbekend is in mijn eigen systeem, dat geen enkel deel van mij wist hoe daar te komen, hoe graag het daar ook wilde ‘zijn’.
Voor Eric is er altijd een soort vanzelfsprekend ‘steunen wat mijn pad is’. Hij zocht zelf naar zingeving vele jaren en kon zich goed vinden in zijn rol binnen zo’n dorp uit zo’n visioen. Zijn grote droom was altijd om zijn eigen huis te bouwen (met natuurlijke materialen; adobe in-situ, strobalen, of wat er ook op het land aanwezig is) en daarin zijn creativiteit en technisch inzicht kunnen gebruiken. Hij zag dit dus ook helemaal zitten.
Alles van Kiind lezen? Geef jezelf een abonnement cadeau en mis niets meer.
Op gevoel
Wat ik zo lastig heb gevonden aan dit visioen, is, dat ik dit niet kon ‘bereiken’ door het te willen bereiken. Het gebeurt in het moment, in elk moment, in elke keuze die ik maak en maakte. In alles wat ik actief gepoogd heb om dit te bereiken, stagneerde het.
Het gaat dus eigenlijk vanzelf, door te luisteren naar wat mijn gevoel me ingeeft in elk moment en vandaaruit iets te ‘doen’ of ‘niet te doen’. Om de een of andere reden begint het nu allemaal te lopen. Dit ‘dorpje’ wat ik toen voor me zag, begint zich stap voor stap te vormen, bijna 10 jaar later. Het is nog helemaal in een beginstadium, maar dat is al verder dan we er ooit in geweest zijn.
Hoe belandden wij hier?
We belanden via een aantal lange omwegen in ons leven (een emigratie naar Nieuw Zeeland, daarna naar Australië en vervolgens terug naar Nederland om na 5 jaar in Ecuador te gaan wonen) in Zuid Spanje. Wat eigenlijk heel vreemd is, omdat Spanje echt nog nooit op mijn ‘to-do’ lijstje heeft gestaan.
In Ecuador woonden wij van september 2017 tot september 2018. Wij leerden daar Franse mensen kennen (dat je daarvoor nou helemaal naar Ecuador moet?) die zeer goede vrienden werden. We begonnen gezamenlijke plannen te maken om een stuk land te kopen en daarop te gaan wonen met z’n allen. Dit liep niet ‘mee’ en kwam maar moeilijk van de grond, ondanks de hechte vriendschap en alle goede bedoelingen. Toen deze mensen Ecuador voor gezien hielden na driekwart jaar -en ook in Chili en Argentinië geen ‘dit-is-het’ gevoel kregen- gingen ze, hun gevoel volgend, naar Spanje.
Tegen die tijd liepen wij ook vast in Ecuador. We hadden een jaar rondgekeken en gevoeld en besloten ‘dit is het niet’. Onze vrienden belden ons rond die tijd en vroegen of we niet ook naar Spanje wilden komen. Zij waren beland in Granada en hadden het gevoel dat we in Spanje wel iets van de grond konden krijgen met onze twee gezinnen.
In september verkochten we dus weer onze volledige huisraad in Ecuador en vertrokken met onze koffers naar Spanje. Het was nog volop zomer en erg warm in Spanje. Na veel rondkijken en op verschillende plekken wonen tussen Granada en de kust vonden we – naast nieuwe fijne contacten met mensen – vele stukken land. Toch had elk land bepaalde pro’s en con’s en hadden we bij geen enkel stuk land het ‘dit is het’ gevoel. Totdat we het stuk land zagen waarover ik nu schrijf. Vanaf dat moment waren wij verliefd op een omgeving.
Wij voelden deze verliefdheid binnen ons gezin, maar helaas ervoeren onze goede vrienden dit niet. Na nog meer stukken land bekijken, werd duidelijk dat we het niet eens gingen worden over een land en dat wij ‘ons landje’ niet konden loslaten.
Vanaf dat moment besloten wij, met ons gezin, voor dit land te gaan. Zij gingen voor een ander stuk land.
Een blog die ik schreef over deze situatie, waarin ik zocht naar nieuwe mensen om samen mee te creëren, had direct resultaat. Renske en Dennis, vrienden van ons, besloten dat deze situatie voor hen precies op het juiste moment kwam en dat zij hier wilden wonen. Anna, ook een bekende, wenste mee te investeren. En zo begint het!
En nu?
Nu we in een beginstadium zijn aangeland:
- We hebben land gevonden in Zuid-Spanje, 20 minuten van de kust, wat heel mooi is, veel bomen heeft, een heerlijk klimaat en mogelijkheden tot uitbreiding. Er is toegang tot water, er is rust en stilte, er is een groene omgeving met prachtige uitzichten.
- We hebben de financiën met de twee gezinnen bij elkaar en een behoorlijke hoeveelheid erbij van een donateur, om dit land aan te betalen en te starten met de aanleg van de watervoorziening en onze eigen –eerst heel eenvoudige- leefplekken in te richten.
- Om financiën binnen te blijven krijgen, zullen we retraites organiseren en –ook los daarvan- accommodatie mogelijk maken. Ook zullen we een deel van onze producten van biologische teelt (zoals olijven, sinaasappels, etc) verkopen.Op dit moment kijken we naar het opzetten van zo’n onderneming, als een procesmatig iets. We hebben geen van allen een vooropgezet idee van hoe dat moet lopen en zullen dit van moment tot moment aangaan. Stap voor stap voor stap, dus.
Dat is natuurlijk al begonnen, dat proces. Een onderneming als deze triggert angsten en oude pijnen, naast creativiteit, blijdschap en hoop (en een hoop mind-gezwets). En met elke keuze die we maken, gaan we er zo open mogelijk in.
Wensen en hoop voor het dorpje
Het zou leuk zijn als er op een gegeven moment van alle leeftijdsgroepen mensen en kinderen zijn. Het zou fijn zijn als er meer land bij gaat horen, om iedereen voldoende ruimte te kunnen bieden voor zijn eigen stukje. Ik wens dat het een toevluchtsplek kan zijn voor mensen die vastlopen in het systeem (bekend voorbeeld; vrouwen die vastlopen met betrekking tot het autonoom kunnen bevallen). Het zou geweldig zijn als we met z’n allen iets kunnen creëren wat nog niet bestaat en wat de wereld een fijnere en meer leefbare plek maakt (verbeter de wereld, begin bij jezelf?).
Wat hebben we nodig?
- Als er mensen zijn die zich geroepen voelen om een financiële bijdrage (NL14 SNSB 0859 4786 88 LT Smeets en/of EJ Kemna) te doen voor bijvoorbeeld de aankoop van zonnepanelen en batterijen, of voor de aankoop van gereedschappen, dan is dit zeer welkom.
- Als er mensen zijn die op termijn willen komen helpen met het verloop van dit project, dan is dat ook zeer welkom. We zoeken mensen die hun technische kennis willen inzetten, mensen die hun theoretische kennis willen inzetten, mensen die hun spierkracht of handigheid willen inzetten, mensen –dus- die hun kwaliteiten willen inzetten.
- Er moet nagedacht en beslist worden over hoe alles het beste in te delen (wat komt waar), wat de meest duurzame wijze is om off grid te zijn, hoe iets het beste gebouwd kan worden, etc. We hebben al een hoop ideeën met z’n allen, maar het blijft natuurlijk veel leuker om mensen ter plekke te hebben met hun eigen ideeën en aanvullingen.Mocht je op enigerlei wijze willen bijdragen, laat het ons dan weten via email.
Kijk maar naar dit filmpje van het land.
