Column: Het territorium van mijn kinderen

door Anita Borst

Ik stap in het donker mijn bed uit. Schuifelend beweeg ik me richting de deur. Ik schop tegen een schoentje, glijd bijna uit over een memorykaartje, en in de badkamer moet ik eerst het opstapje opzij schuiven voor ik op de wc kan gaan zitten. 

’s Ochtends blijken al mijn sokken verplaatst te zijn naar het onderbroekenmandje. De ooit zo strakke eettafel vertoont talloze littekens van vorken en messen. Er zitten vlekken in de vloer die alleen de schuurmachine er nog uit krijgt. Wil je een lift? Dat kan, maar alleen als je minder dan dertig kilo weegt. Want de achterbank van de auto is permanent gevuld met kinderstoeltjes. Overal liggen spullen. Kleine spullen. Ons leven is overgenomen door twee kabouters.

Die van twee gilt. Dat is wat ze doet de laatste tijd, gillen. Als ze buiten kan spelen gaat het beter, maar ik heb niet altijd zin om met haar naar buiten te gaan. Vanuit de achtertuin sleept ze namelijk zandbakzand en stenen het huis in, en voor ons huis loopt een donkere vaart. De televisie biedt altijd soelaas, maar de keuze tussen een gillende peuter en de niet altijd even zuiver gezongen liedjes van Dora de Ontdekker is nog niet zo eenvoudig. Het maakt ook niet uit. Het is hoe dan ook geen stilte. 


Ze bezetten al snel je hele leven

Misschien is dit iets wat iedereen al wist, behalve ik. Het zou kunnen, ik kijk tenslotte nauwelijks tv en ik zie zelden een krant. Maar ik had het dus onderschat, merk ik. Ik had geen idee hoeveel tijd er zou gaan zitten in dat ouderschap. Hoe je hele huis in het teken gaat staan van die kinderen. En hoe al je denkruimte opgeslorpt wordt door luiers (Heb ik er nog genoeg in huis?), afspraken (Hoe laat zou ik mijn zoon ook alweer ophalen bij zijn vriend?), planning (Als ik hem nu vast vraag naar de wc te gaan, dan zijn we waarschijnlijk nog net op tijd op school.) en zorg (Gisteren aten we broccoli, wat zal ik vandaag eens verzinnen?). 

Ik snap best dat mensen zonder kinderen hun vrienden met kinderen soms vervelend vinden. Zodra je verantwoordelijk bent voor één of meer minimensen, blijft er in je hoofd verbijsterend weinig ruimte over voor andere dingen. En als je dag in dag uit alleen maar bezig bent met die kinderen, dan wordt het steeds lastiger om aan iets anders te denken. Ze bezetten al snel je hele leven. 

Begrijp me niet verkeerd, ik vind onze kabouters helemaal te gek. En als ik geen millimeter had willen inschikken, dan was ik er vast nooit aan begonnen. Maar het ouderschap, zo heb ik gemerkt, is een baan van zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag. Al het andere doe ik ernaast. Zelfs als ik een dag naar een festival ga, vind ik nog billendoekjes en rozijnendoosjes in mijn tas. En als mijn man en ik eens romantisch samen op de bank belanden, dan ligt er altijd wel een legoblokje in de weg. We leven in het territorium van onze kinderen. Gelukkig kunnen we goed met elkaar opschieten.

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Met humor in de opvoeding kom je verder

Met humor in de opvoeding kom je verder

Meer humor tijdens het opvoeden is best een aanrader. Opvoeden - dat moesten we maar wat minder serieus nemen. Nee echt. We doen het namelijk toch wel fout. Je kunt best heel serieus werk maken van het opvoeden, maar wist je dat het effect van je opvoed-vaardigheden...

Jana werkt als freelancer met haar kinderen om zich heen

Jana werkt als freelancer met haar kinderen om zich heen

Beeldmaker Jana Boekholt werkt vanuit huis. Welke keuzes maakte ze om haar kinderen zonder opvang op te voeden, en toch balans in werk en zorg te houden? Hoe is jouw balans in werk en zorg? Ik werk als stylist en fotograaf voor verschillende tijdschriften en merken....

Column: Even flink zijn

Column: Even flink zijn

Het is de tweede ochtend deze week dat ik Simon naar de Zonnestraaltjes breng en hij niet wilt dat ik wegga. ‘Bij jou blijven’ zegt hij huilend en klampt zich aan mij vast. Ik voel me vrij machteloos, maar wil dat niet laten zien. In plaats daarvan doe ik hard mijn...

Marie Kondo het strafstoeltje je huis uit

Een kind op een strafstoeltje zetten geeft het kinderbrein eenzelfde gevoel als fysieke pijn, blijkt uit onderzoek. Hoe zinvol is deze populaire opvoedmethode dan eigenlijk? ‘Bentley, kijk me aan’, zegt mijn vriendin tegen haar tweejarig zoontje. ‘Als je de tv nu niet...

Tweeling: altijd alles delen?

Tweeling: altijd alles delen?

Moet een tweeling altijd alles delen? Behalve dat het krijgen van een tweeling erg lollig is (tenminste dat vind ik, het is toch net alsof je lichaam een practical joke met je uithaalt), snijdt het ook af en toe door mijn hart: dat de tweeling een positie inneemt...

Waarom wasbare luiers best een optie zijn

Waarom wasbare luiers best een optie zijn

Je servies gooi je niet na ieder gebruik weg en je vieze onderbroeken ook niet. Dus waarom zou je zo’n tien luiers per etmaal wegwerpen? Wasbare luiers zijn vies? Vloeibare spuitpoep van je baby was je met gemak uit de luier: het verdwijnt in de afvoer, net zoals...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0