Column: Het territorium van mijn kinderen

door Anita Borst

Ik stap in het donker mijn bed uit. Schuifelend beweeg ik me richting de deur. Ik schop tegen een schoentje, glijd bijna uit over een memorykaartje, en in de badkamer moet ik eerst het opstapje opzij schuiven voor ik op de wc kan gaan zitten. 

’s Ochtends blijken al mijn sokken verplaatst te zijn naar het onderbroekenmandje. De ooit zo strakke eettafel vertoont talloze littekens van vorken en messen. Er zitten vlekken in de vloer die alleen de schuurmachine er nog uit krijgt. Wil je een lift? Dat kan, maar alleen als je minder dan dertig kilo weegt. Want de achterbank van de auto is permanent gevuld met kinderstoeltjes. Overal liggen spullen. Kleine spullen. Ons leven is overgenomen door twee kabouters.

Die van twee gilt. Dat is wat ze doet de laatste tijd, gillen. Als ze buiten kan spelen gaat het beter, maar ik heb niet altijd zin om met haar naar buiten te gaan. Vanuit de achtertuin sleept ze namelijk zandbakzand en stenen het huis in, en voor ons huis loopt een donkere vaart. De televisie biedt altijd soelaas, maar de keuze tussen een gillende peuter en de niet altijd even zuiver gezongen liedjes van Dora de Ontdekker is nog niet zo eenvoudig. Het maakt ook niet uit. Het is hoe dan ook geen stilte. 


Ze bezetten al snel je hele leven

Misschien is dit iets wat iedereen al wist, behalve ik. Het zou kunnen, ik kijk tenslotte nauwelijks tv en ik zie zelden een krant. Maar ik had het dus onderschat, merk ik. Ik had geen idee hoeveel tijd er zou gaan zitten in dat ouderschap. Hoe je hele huis in het teken gaat staan van die kinderen. En hoe al je denkruimte opgeslorpt wordt door luiers (Heb ik er nog genoeg in huis?), afspraken (Hoe laat zou ik mijn zoon ook alweer ophalen bij zijn vriend?), planning (Als ik hem nu vast vraag naar de wc te gaan, dan zijn we waarschijnlijk nog net op tijd op school.) en zorg (Gisteren aten we broccoli, wat zal ik vandaag eens verzinnen?). 

Ik snap best dat mensen zonder kinderen hun vrienden met kinderen soms vervelend vinden. Zodra je verantwoordelijk bent voor één of meer minimensen, blijft er in je hoofd verbijsterend weinig ruimte over voor andere dingen. En als je dag in dag uit alleen maar bezig bent met die kinderen, dan wordt het steeds lastiger om aan iets anders te denken. Ze bezetten al snel je hele leven. 

Begrijp me niet verkeerd, ik vind onze kabouters helemaal te gek. En als ik geen millimeter had willen inschikken, dan was ik er vast nooit aan begonnen. Maar het ouderschap, zo heb ik gemerkt, is een baan van zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag. Al het andere doe ik ernaast. Zelfs als ik een dag naar een festival ga, vind ik nog billendoekjes en rozijnendoosjes in mijn tas. En als mijn man en ik eens romantisch samen op de bank belanden, dan ligt er altijd wel een legoblokje in de weg. We leven in het territorium van onze kinderen. Gelukkig kunnen we goed met elkaar opschieten.

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Driftige peuter? Doe even niets

Driftige peuter? Doe even niets

Daar sta ik dan op een drukke weg met de autodeur open. Mijn krijsende zoontje van twee jaar dubbel te vouwen in zijn autostoeltje. Zijn hele lijf strekt hij uit. Zo krijg ik de gordel niet vast en ik moet door naar een volgende afspraak. 'Als je nou toch eens mee zou...

Handleiding: hoe krijg je de perfecte buikknoop?

Handleiding: hoe krijg je de perfecte buikknoop?

Wat is er nu fijner dan het dragen van je kindje? Dat warme lijfje tegen het jouwe, dat heerlijk ruikende hoofdje. Naast dat het zo fijn is, is dragen ook nog eens superlogisch. Zie je een ervaren ouder knopen, dan ziet het er gemakkelijk uit. Maar wanneer je het voor...

Nooit te weinig tijd voor een liedje

Nooit te weinig tijd voor een liedje

Tamar Lewis, moeder van drie kinderen en getrouwd met haar peuterliefde Jaïr, zingt over het moederschap. 'Nooit te weinig tijd voor een liedje' is ons recht uit het hart gegrepen. Tijd voor een inimininterview!...

Krijg jij genoeg vitamine D in de winter?

Krijg jij genoeg vitamine D in de winter?

De dagen worden korter en de wind neemt stevig toe. De herfst en winter schreeuwen om warme chocolademelk met een dekentje op de bank. Natuurlijk neem je je kinderen ook heus naar buiten. Soms. Maar als ze dan buiten zijn, maken ze dan eigenlijk nog wel genoeg...

Column: Ouderschap is maatwerk

Column: Ouderschap is maatwerk

Wie aan kinderen begint met het idee dat ze allemaal hetzelfde zijn, komt bedrogen uit. Ieder kind heeft zijn eigen specifieke eigenschappen en behoeften. Zoonlief laat me daarnaast met regelmaat zien dat niet iedere dag hetzelfde kan zijn, omdat hij simpelweg niet...

Column: Douchen

Column: Douchen

Zoonlief lijkt heel veel op zijn mama. Niet wat uiterlijk betreft. Althans, als ik alle anderen om me heen mag geloven, is zoonlief echt een kind van zijn vader. Daar heb ik totaal geen problemen mee. Uiteindelijk gaat het toch om de binnenkant. En laat zijn...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0