Ken je dat gevoel dat je, na een hele dag kinderen aan je lijf, absoluut niet meer aangeraakt wil worden? Dan ben je touched out. Een wat mij betreft nog veel te onbekende term. Daar gaan we vandaag iets aan doen.
EVEN NIET LIEVERD, IK BEN TOUCHED OUT.
Meestal merk je het op het moment dat je partner thuis komt. Die wil misschien een knuffel om dan flink afgewezen te worden. Kinderen doen nogal een beroep op een lijf. Zeker als je ook borstvoeding geeft, maar ook zonder dat kan je genoeg krijgen van aanrakingen. Met maar een enkele volwassene in de buurt focust de aandacht van je kleintjes zich volledig op jou. Dat kan aardig snel te veel worden.
Bij mij is het een ‘nagels over het schoolbord’ gevoel. Het idee van nog een hand op mijn huid roept een vreselijke weerstand op. Dat gaf me vroeger wel eens het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Welke moeder wil er nu geen knuffels van haar kind? Of die arme partner, die na een drukke dag alleen maar even lief komt doen, waarom moet die nu weer afgewezen? Nogal een faal-gevoel, zeg maar.
Totdat ik ergens op een forum over touched out zijn las. Ik ging eens verder zoeken en kwam best wat goede en vooral herkenbare artikelen tegen. Ik ben niet gek! Ik ben gewoon overvraagd en eigenlijk is dat best normaal.
Ik dacht dat ik niet goed genoeg was en vast en zeker de enige die het had
Vrij en verbindend spelen
Met niets of duurzaam speelgoed
HOE KOMT HET?
Ik zei het net al. Als ik een hele dag thuis ben met de kinderen (en dat gebeurt best regelmatig) dan ben ik de enige op wie ze hun energie en behoeftes kunnen focussen. Dus krijg ik de volle lading en ben ik na een paar uur gewoon op.
Er zijn maar zoveel aanrakingen die je op een dag kan hebben. Hoeveel precies is voor iedereen anders, maar iedereen heeft een max. Ik kan uit persoonlijke ervaring zeggen; met een borstdrinkende peuter, een superknuffelige jongen en een andere zoon die om de haverklap getroost moet komt die max best snel in zicht elke dag.
Wanneer we leven zoals het hoort, in een stam, dan worden de knuffels en aanrakingen verdeeld over meer volwassenen. Dat is een beetje zoals het bedoeld is, daar is ons lijf op ingesteld. Geen wonder dat het nu soms verkeerd loopt.
Lees over het stamgevoel in ‘Op zoek naar het verloren geluk‘
HOE KOM JE ER WEER VANAF?
Die is wat moeilijker. Preventieve zorg is zoals altijd het beste. Ik zoek graag plekken op waar kinderen kunnen spelen zonder mij. (Natuurlijk blijf je in de buurt, maar denk speeltuin met hek ipv stoep naast een drukke weg.) Een halve dag rennen en dollen reduceert hun behoefte aan mijn lijf enorm. Zo ben ik wat meer opgeladen als we dan weer thuis komen.
Ben je eenmaal touched out dan werkt het voor mij het beste om even een pauze te arrangeren. Filmpje aan of favoriete speelgoed er bij pakken en dan verstopt in de keuken een kopje thee drinken. Als het lukt werkt een douche nemen (zonder gezelschap) het allerbeste. Of even “nee” zeggen tegen een verzoek. Klinkt misschien hard, maar ik zeg het zo lief mogelijk en leg mijn reden uit. Met drie jaar mag de Peuter best leren dat andere mensen ook grenzen hebben. (De Jongens zijn zo begripvol dat ik af en toe een traantje laat van trots.)
Van andere mensen hoor ik de tip om juist iemand aan te raken, maar dan bewust en positief. Dus zelf een knuffel geven in plaats van als klimtoestel gebruikt worden. Voor mij werkt dit niet maar voor veel mensen wel.
Op de lange termijn vind ik het belangrijk om af en toe een paar uur ‘kinderloos’ te zijn. Toen de Peuter nog de Baby was had ik die behoefte niet, maar ondertussen is ze groot genoeg om een dagdeel bij een geliefde volwassene te chillen terwijl ik iets leuks voor mijzelf doe.
STIGMA EN NORMALISEREN
Zoals ik eerder al zei (oké, schreef) schaamde ik me vroeger voor het touched out gevoel. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was en vast en zeker de enige die het had. Blijkt natuurlijk niets van waar. Het toont hoe belangrijk het is om over zoiets te praten. Ik ben de moeder die mij er ooit op wees zo dankbaar! Met een klein beetje zoeken op Google ging ik van mislukte mamma naar gewoon een vermoeid mens.
Ik stel altijd dat niemand ooit verplicht is om dit soort dingen te vertellen, maar als je de moed, de kracht en stomweg de energie hebt, begin dan de conversatie. Je weet nooit hoe belangrijk je bent voor een ander, die misschien wel stil meeluistert.
Deze blog is van de Dolle Moeder.
Beeld: Rolinka Struik
