Column: Trammelant

Miranda verloor haar man. Samen met hun zoontje rooit ze het nu. Het leven samengevat? Trammelant.

Alsof er niks gebeurd is zit ik ’s nachts achter m’n laptop. Muziek aan. Kat miauwend om me heen. Ietwat aangeschoten wel. Het was een mooie avond zoals er die zoveel waren. Met livemuziek en lieve mensen. Sinds de laatste avond dat ik alleen naar huis fietste, daarna achter m’n laptop kroop met de kat op schoot om iets te typen wat op dat moment het toppunt van briljant leek en de volgende dag op de stapel met nonsens belandde, is er behoorlijk veel gebeurd. Veel te veel zelfs. Maar toen ik m’n fiets binnen had gezet en de sleutel in het slot van de achterdeur stak besefte ik dat ik voor het eerst sinds Alex’ overlijden zonder angst naar huis gefietst was. Zonder angst voor de stilte en zonder angst om alleen in ons huis te zijn. Score!

Rouwend onder een rots

Anderhalf jaar rouwend onder een rots leven heeft als resultaat dat je behoorlijk wat mist. Ik weet nog goed dat mijn zoontje Shane best vrolijk om zich heen zat te kijken die eerste week, maar ook verwonderd keek naar die lege stoel bij de computer van zijn vader, waar niemand van mij aan mocht komen. (NIEMAND!) En niemand zei het, maar ik zag dat hij merkte dat er voorgoed iets was veranderd. Misschien had ik toen nog niet door dat ik het zelf was die voorgoed was veranderd. Omdat ik me voorheen behoorlijk druk kon maken om zo’n beetje alles wat in de krant stond, sloeg ik er van de week weer eens eentje open. Leek me namelijk leuk: me weer eens ouderwets enorm druk maken om iets onbelangrijks. Lukte niet.

het jaar waarin we trouwden, ons eerste kind kregen en ik weduwe werd

Trammelant zonder theme song

Want eerlijk is eerlijk: zoveel heb ik nou ook weer niet gemist. Het is, kort samengevat, gewoon nog steeds altijd en overal trammelant. Meer valt er niet van te maken. Het is Game of Thrones in real life: de goeden gaan dood en de slechteriken van het stuk blijven leven. Daar is geen spoiler alert voor nodig. Iedereen weet dat die serie een ware afspiegeling van het echte leven is, maar dan met een theme song van jewelste. Als het echte leven zo’n theme song zou hebben dan zou dat al de helft van al het trammelant oplossen. Dat weet ik 99,9% zeker. Geen 100%. Je moet tenslotte altijd een slag om de arm houden. Of gewoon jezelf een beetje indekken. Maar zelfs in Game of Thrones is er nog ergens iets van gerechtigheid te bespeuren. Dus al komt dat wel wat laat en in vrij beperkte mate, er is altijd hoop. En een stuk of 3 draken, die zijn er ook altijd, maar daar zal ik niet over uitweiden. Het komt simpelweg hierop neer: ik wil er een.

Roes

2015 zal voor mij altijd het jaar zijn waarin we trouwden, ons eerste kind kregen en ik daarna ineens weduwe werd. Anderhalf jaar lang dwaalde ik maar een beetje rond. Mensen zeggen wel eens dat de eerste periode een roes is. Klopt. Weet er nog verdomd weinig van. Wat deed ik eigenlijk in al die tijd? Geen idee. Ik wist niet hoe dat moest; rouwen. Dus ik deed maar wat: voor Shane zorgen, huilen, naar concerten gaan die toch al gepland waren en waar hij bij had moeten zijn. Verkleed naar Comic Con op dat wat onze eerste trouwdag had moeten zijn. Gewoon een beetje ronddwalen. Door het huis of door de stad. Of rondfietsen met Shane voorop. Nergens heen, maar altijd weer naar huis. Dat stomme, lege huis. Waarin dingen nog niet af waren, omdat hij dat nog zou doen. Een beetje werken om erbij te blijven horen en voor de afleiding.

Lachen en huilen

Ik ging ook weer lachen. Heel hard. Om vervolgens te huilen, omdat die twee dingen blijkbaar dichter bij elkaar liggen dan op het eerste gezicht lijkt. Ik begon drie keer opnieuw in boeken, omdat concentratie even niet in het rijtje van mogelijkheden voorkwam, en het daarom op pagina 2 al volkomen onduidelijk was waar het op pagina 1 over ging. Films waren net zo onduidelijk, maar die liet ik gewoon doorspelen, want like I cared.

Mensen vragen wel eens terloops of het goed gaat. Goed is een groot woord. Maar soms durf ik het wel weer eens te gebruiken. De meeste tijd gaat het wel ok. Of redden we het wel. Zonder hem, maar met iedereen die wel gewoon doorleeft. Het leven is intenser geworden. Wat voorheen belangrijk was doet er niet meer toe. Er is simpelweg geen ruimte voor. Ik wil gewoon leven. Want nu, ongeveer anderhalf jaar na zijn dood, kan ik zeggen dat alles wat ik deed omdat ik niet wist wat ik moest best wel voordelig heeft uitgepakt. Want ineens doen m’n hersens het weer. Ineens ging ik met Shane op pad omdat ik daar zin in had en niet omdat ik een goede moeder wilde zijn. Ineens kon ik genieten van zijn gebrabbel voorop de fiets, dat wat vooral over auto’s ging en nog steeds gaat, en vóelde ik zijn blijheid ook.

Miranda Huibers is moeder van Shane, werkt als freelance tekstschrijver, fotograaf en social media manager. In haar columns schrijft ze over haar leven als jonge weduwe.

Lees ook:

Ik had je nog zoveel willen zeggen, M. van Nieuwenhuyzen

Een boom vol herinneringen, B. Teckentrup

6 spelletjes die je kind helpen bij gevoeligheid