Een van de meest ingewikkelde keuzes die ik heb moeten maken als ouder, is die van vaccinaties. Wel doen, niet doen? Verlaat doen? Deels?
Bij onze eerste zoon kozen we voor het volledige RIVM-programma, maar dan pas vanaf 9 maanden in plaats van 6 weken. Zodat die uk eerst even kon groeien op borstvoeding vol afweerstoffen, voor hij te maken kreeg met prikken met dode virussen en hulpstoffen die vragen oproepen. Die keuze was niet erg rationeel onderbouwd, er zat veel angst bij. En we vonden dat we het al aardig deden door het uit te stellen.
Bij de tweede zoon ging het anders. Hij had zoveel last van oorontstekingen in de eerste anderhalf jaar van zijn leven dat die vaccinaties maar uitgesteld werden. Een constant ziek kindje kun je beter niet vaccineren. Fantastisch, jubelde onze homeopaat (die ook regulier arts is), laat die prikken alsjeblieft zitten, want vaccinaties breken zijn afweersysteem nog verder af. Stom, vond een bevriende reguliere arts, want het kan best zijn dat hij oorontstekingen heeft doordat hij geen vaccinaties heeft gehad.
Het menselijk lichaam is een complex geheel en we weten er heel veel niét over
Tja, zeg het maar. Internet staat vol met schrijnende verhalen van ouders over niet-erkende (en helaas ook niet hard te maken) vaccinatieschade. Kinderen die binnen 24 uur na een vaccinatie een bizarre reactie vertonen, soms met de dood tot gevolg. De deskundigen vertellen dan dat het ‘niet aantoonbaar’ is dat zulke trieste feiten een verband hebben met de gegeven vaccinatie. Ik denk dan: het menselijk lichaam is een complex geheel en we weten er heel veel niét over. Niet- aantoonbaar wil niet zeggen dat er geen verband is. Al met al zijn er genoeg redenen om aan te nemen dat vaccineren niet helemaal zonder risico is.
Het RIVM staat daarentegen pal achter hun beleid en beweert transparant te zijn over bijwerkingen van en de toevoegingen in de vaccinaties. Fijn. Maar ja. Het zou niet de eerste keer zijn dat een overheidsinstantie of een grote farmaceut ietwat achter de feiten aanloopt. We zijn er de ouders niet naar om blind te vertrouwen op informatie die op ons afkomt.
Recent kwam ik een artikel tegen van een moeder uit de Bible Belt die worstelde met grote schuldgevoelens en spijt doordat haar dochter ernstige aandoeningen heeft overgehouden aan een hersenvliesontsteking. In haar ogen had het voorkomen kunnen worden met één simpele inenting.
De verhalen lopen zó ver uiteen. En eigenlijk heb ik twijfels bij de die-hard anti-vaccinatie theorieën én bij de informatie van het RIVM. Geen van beide kampen lijkt in staat te zijn om een eerlijk, onafhankelijk, volledig beeld te geven van de risico’s, de grootte van de risico’s en de effecten van het nemen ervan.
Daardoor heb ik sterk het gevoel gehad dat ik geblinddoekt een keuze moet maken uit twee kwaden. Met mijn kind als lijdend voorwerp.
Bij oneindig veel keuzes voor mijn kinderen vaar ik op mijn onderbuik, op vertrouwen in hen, vertrouwen in de mensen met wie zij dagelijks te maken hebben. Deze keuze is daar een moeilijke in. Ik kan het rationeel niet onderbouwen en ik kan ook niet voelen wat goed is en wat niet. Ik weet alleen maar dat ik het liefst nul risico’s neem met mijn kinderen.
Hij is nu 5 jaar en heeft de BMR gehad, ten tijde van de mazelen uitbraak in de Bible Belt. En MenC omdat er 2 gevallen van bacteriële hersenvliesontsteking waren geconstateerd in onze woonplaats. We schoven de beslissing steeds voor ons uit, maar als het puntje bij het paaltje komt en er toch een vrij duidelijk risico om de hoek verschijnt, kiezen we dus uiteindelijk voor een vaccinatie.
En soms komt ook het gewone leven om de hoek kijken. Een paar weken geleden haalde hij zijn been open aan een tak in de tuin. De verwonding viel gelukkig mee, het hoefde niet gehecht te worden, maar een tetanus injectie bleek wel verstandig. Over een week zal hij daar een vervolg injectie voor krijgen.
Nu speelt het vaccinatiedillema dus weer door ons hoofd. Want recent is er een niet-gevaccineerde jongen van 6 aan difterie overleden in Spanje. In Spanje rijst nu de discussie over wel of niet verplicht stellen van inentingen. Vanwege groepsimmuniteit bijvoorbeeld. Ook een relevant onderwerp in deze discussie, waar ik weinig vanaf weet.
Voorlopig zijn we dus weer onrustig. En zullen we alle informatie weer opnieuw langsgaan. Met de vraag in ons achterhoofd of we de D, K en P toe gaan voegen aan de T die ons kind over een week toch al krijgt. Deze keer proberen we de onrust die bij de keuze hoort te accepteren voor wat het is, namelijk inherent aan het ouderschap.
