We delen graag geboorteverhalen. Omdat het je als (aanstaande) moeder kracht en vertrouwen kan geven. Margo vertelt haar verhaal:
Het is 4 dagen voor de uitgerekende datum. En dan besluit ons meisje dat ze klaar is om geboren te worden. We zijn onderweg naar opa en oma in Brabant waar ons zoontje van bijna 2 een nachtje gaat logeren. Wat heb ik ineens een kramp. Indalingsweeën denk ik nog. Niet heel lekker achter het stuur.
Elk uur een wee
Maar ik heb het mis. De nacht die volgt heb ik elk uur onmiskenbaar een wee. Op handen en knieën en diep ademend naar mijn bekken vang ik ze op. ‘Houd je telefoon maar goed bij de hand vandaag,’ zeg ik ’s ochtends tegen mijn vriend, die overal door heen heeft geslapen en niks heeft gemerkt. Het zou vandaag zomaar eens zover kunnen zijn.
Voorbereiding
Nieuwsgierig of de weeën ook echt gaan doorzetten, neem ik een uitgebreide douche. Het is dinsdag en dat betekent zwangerschapsyoga. Ook heb ik ‘s middags nog een controle bij de verloskundige. Na wat twijfelen besluit ik de zwangerschapsyoga af te zeggen. Ik kijk altijd erg uit naar de les, maar met weeën op de fiets, zie ik toch niet zo zitten. Ook merk ik dat mijn aandacht steeds meer naar binnen keert en ik geen zin meer heb in andere mensen. Nog een reden om niet te gaan.
Ik rommel wat in huis, maak nog een mooie afspeellijst met muziek die ik graag wil luisteren tijdens de bevalling en haal eindelijk de foto’s van mijn telefoon. Zo is er straks genoeg ruimte voor een heleboel nieuwe. Terwijl ik af en toe op de klok kijk, zie ik dat de weeën nu wat vaker komen. Diep ademend, hangend over een grote bal, draaiend met mijn bekken en met een lange ‘aaaah’, vang ik ze op. Zo ongeveer om het kwartier. Zou het dan echt zo ver zijn?
‘Neem een lekkere warme douche en probeer je aandacht af te leiden,’ is het advies dat ik krijg als ik bel om mijn afspraak met de verloskundige af te zeggen. Bij een tweede kind kan de aanloop naar de bevalling behoorlijk lang duren en kunnen de weeën ook zo maar nog stoppen.
Het is stil in huis. Terwijl de dag langzaam voorbij glijdt, voel ik me kalm en vol vertrouwen. Ik ben alleen en dat voelt goed. Als een hert dat zich afzondert om zich voor te bereiden op haar bevalling.
Nu begint het echt
Aan het eind van de middag volgen de weeën zich steeds vaker op. Ik bel mijn vriend en de verloskundige. Kort na elkaar komen ze aan. Ik heb 3 centimeter ontsluiting. Het is zo ver. De bevalling is begonnen.
Terwijl de weeën steeds heftiger worden en zich steeds sneller opvolgen rijden we midden in de spits naar het Geboortehuis. We doen er een dik half uur over, maar ik heb geen enkel besef meer van tijd. Ik houd mijn ogen dicht en richt mijn aandacht naar binnen. Bij elke wee adem ik zoveel mogelijk ruimte naar mijn bekken. Het doet pijn, maar het gaat goed.
Bij het ziekenhuis aangekomen, loop ik zelf naar de lift. Mijn yogamatje, de bal en koffer gaan in de rolstoel. Waarom me als een patiënt naar binnen laten rijden, als ik zelf kan lopen en zitten pijn doet?
We hebben de kamer met het bevalbad, dat zo’n beetje de hele kamer beslaat. Pas als we helemaal geïnstalleerd zijn, gaat mijn vriend de auto weg zetten. En pas dan ben ik er aan toe om ook de kraamverzorgster een hand te geven. Ze legt uit dat het bad nog wat moet afkoelen, voordat ik er in kan. Ik hang over mijn bal, luister naar de muziek en keer helemaal naar binnen.
Net op het moment dat de weeën toch wel erg pittig worden, is het water afgekoeld en kan ik in bad. Even twijfel ik: wil ik dit wel echt? Wat als het tegenvalt? En als de bevalling net zo lang duurt als die van ons zoontje, hoe lang zal ik er dan wel niet in zitten?
Twijfel over het bad
‘Je kan er altijd weer uit, als je het niet meer prettig vindt,’ zegt verloskundige Hanneke. Dat helpt me over de drempel. Voorzichtig klim ik het bad in. Meteen ben ik totaal ontspannen. Wat is dit heerlijk! Ja echt. In het water kan ik me ondanks mijn buik soepel bewegen en de weeën die volgen kan ik goed opvangen. Wanneer ik mijn buik helemaal laat opbollen, zitten er zelfs een aantal tussen die eigenlijk geen pijn doen. Tussen de weeën door lig ik languit in het enorme bad. Ik geniet van het warme water, de muziek en de warme handdoeken die mijn vriend over mijn schouders legt. De sfeer is rustig, intiem. Alsof de tijd stil staat. Met elke wee adem ik naar mijn bekken en ontspan ik mijn bekken, met heel mijn wezen open ik mijn lichaam voor ons meisje.
In het water kan ik me soepel bewegen
En dan wordt het heftig. Ik heb al mijn aandacht nodig om de weeën op te kunnen vangen. Het lijkt wel of ik al wat onderin mijn bekken voel. Maar dat kan toch nog helemaal niet? Even word ik onzeker. Weet ik niet wat ik moet doen.
‘Het is goed Margo’, zegt mijn verloskundige. ‘Laat haar maar komen. Het mag.’ En dan gaat het snel. Staand in bad vang ik draaiend met mijn bekken de laatste weeën op. Mijn lichaam wordt binnenste buiten gekeerd en tegelijkertijd voel ik me de meest krachtigste vrouw op aarde. Vaag ben ik me er bewust van dat de kraamverzorgster komt binnen snellen, er handschoenen worden aangetrokken en spullen worden klaargelegd. Hanneke checkt nog één keer mijn ontsluiting. Er staat nog een heel klein randje. Als ik de persweeën nog even kan opvangen dan kan ik dat het beste doen. Maar als ik moet persen, moet ik persen.
Op handen en knieën
Er is geen houden meer aan. Op handen en knieën en iets achteroverleunend adem ik met elke wee krachtig naar beneden en open ik mijn bekken. “Kom maar meisje, kom maar, je bent welkom, we willen je zo graag ontmoeten”, is het enige wat ik kan denken. En dan staat het hoofdje. Wat is dit heftig. denk ik nog. Was dit tijdens de bevalling van ons zoontje ook zo zwaar? Ik adem uit alle macht en open mijn hele wezen voor ons kind. Daar is het hoofdje. En dan stoppen de weeën. Ze zijn weg. Maar met een klein beetje druk, wordt ook het lijfje geboren.
‘Je mag haar pakken,’ hoor ik Hanneke tegen mijn vriend zeggen. ‘Wil je dat?’ Ik doe een stap naar achteren en heel voorzichtig tilt mijn vriend ons meisje uit het kraakheldere water en legt haar tegen me aan. Rustig en alert kijkt ze de wereld in. Daar ben je dan. Dag lief meisje. Welkom op deze aarde. We zijn zo blij dat je er bent. Ze knippert even met haar ogen en valt in mijn armen in slaap. Even vraag ik me af of dit wel goed is. Een baby hoort toch te trappelen en te huilen net na de bevalling? Hanneke stelt ons gerust. Onze dochter is gewoon totaal ontspannen ter wereld gekomen! Wat een rustige geboorte.
Meer lezen
Bevallen op eigen kracht, W. Schouten
Paniek voor de bevalling – niet meer nodig! (Geboorteverhaal bevallen zonder persen)
