Column: Vlekken

door Anita Borst

Biologisch, lokaal, puur en zelfgemaakt. Ik zeg niet dat ik nooit patat haal, en de Thai hier in het dorp maakt betere curry dan ik, maar over het algemeen eten we redelijk gezond. Ik vind koken leuk, weet je. Ik vind het supercool om mijn eigen bouillon te trekken en daar vervolgens een goddelijk soepje van te brouwen. Mijn gietijzeren stoofpan draait overuren, maar hij kan het hebben. Op goede dagen zing ik er zelfs bij. 

De mannen in ons huishouden zijn kieskeurige eters, de vrouwen zijn bourgondiërs. Ik kook dus sowieso altijd voor een dankbaar publiek, namelijk mijzelf en mijn pleegdochter. Dat geeft voldoening. Ik ben een gelukkige huisvrouw. Heus. Totdat we aan tafel gaan in elk geval. Want zodra er daadwerkelijk gegeten wordt, verandert mijn keuken binnen vier seconden van een idyllisch tafereeltje uit de jaren ’60 naar een splatterscène à la Quentin Tarantino. Maar dan met groenten. 

“Je moet ze ook niet zelf laten eten!” hoor ik wel eens. En misschien hebben ze gelijk. Als de kleine meid nou gewoon in haar kinderstoel zat te wachten op een hapje voor mama en een hapje voor papa en een hapje voor de kat van de buren op de hoek, dan bleef mijn keuken vast veel langer sixties-schoon. Maar hoe leuk ik koken ook vind, opeten doe ik nog veel liever. En daar heb ik amper tijd voor als ik de hele maaltijd hongerige kindertjes moet voeren. Dus dat voeren, dat doen ze maar lekker zelf

Erwtensoep en yoghurt zijn het ergst, die komen makkelijk tot aan het plafond. Maar laat het maar aan mijn kinderen over om ook van patat en sperzieboontjes een puinhoop te maken. Gelukkig word ik steeds handiger in het opruimen. Rijst moet je de volgende ochtend opvegen, dan plakt het niet meer. Patatjes moet je niet op de grond laten liggen, want dan worden ze later alsnog opgegeten. Fruit moet je oprapen voordat er iemand in stapt. Het went. En met een slabbetje-met-mouwen houd je de kleren soms ook relatief schoon. 


Binnen vier seconden verandert mijn keuken in een splatterscène à la Quentin Tarantino

Dat wil zeggen, de kleren van de kinderen. Mijn eigen outfits verraden nu al ruim vier jaar dat ik moeder ben. Ik weet niet of het nou echt aan mijn kinderen ligt of dat het bij alle kinderen hoort, maar ze geven af! Melkvlekken, snotvlekken, poepvlekken, etensvlekken in alle kleuren van de regenboog, viltstiftvlekken, geplette rozijntjes, yoghurtkusjes, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb er ervaring mee. En mijn wasmachine ook. 

Ik zou heel stoer kunnen zeggen dat dat er nu eenmaal bijhoort als je moeder bent. Meestal ben ik er ook best laconiek in. Ik heb nog nooit commentaar gekregen op mijn vlekkerige stijltje, zelfs niet van mijn moeder of mijn zus, dus zó verschrikkelijk zal het niet zijn. Maar stiekem hè, stiekem baal ik er wel eens van dat ik geen enkele jurk langer dan een dag schoon kan houden. Stiekem overweeg ik zelfs een schort te maken voor tijdens het koken én tijdens het eten. Eentje met mouwen, net als die van mijn pleegdochter. En dan ga ik zelf ook een keer in de erwtensoep slaan. 

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Gezinsuitbreiding: Help je eerste kind oudste worden

Gezinsuitbreiding: Help je eerste kind oudste worden

De meeste kinderen kijken reikhalzend uit naar het krijgen van een broertje of zusje. Het is dan ook superspannend. Als kind staat je hele wereld op zijn kop als er opeens een nieuw gezinslid bij komt. Welke impact een nieuwe baby gaat hebben, heb je niet helemaal...

Straf werkt niet (zelfs nepstraf niet)

Straf werkt niet (zelfs nepstraf niet)

Ik had een wild idee: ik gaf mijn kind nepstraf. Lees hoe dat afliep.  De zoon wordt groot. Dat vindt hij in elk geval, en ik eigenlijk ook. Maar als je net zeven bent, ben je niet alleen best groot, maar ook nog best klein. Dat vind ik in elk geval, maar hij niet.  ...

Krijsend naar de kinderopvang – kan dat anders?

Krijsend naar de kinderopvang – kan dat anders?

Het was een hele lange tijd geleden dat Simon grote weerstand had om naar het kinderdagverblijf te gaan. Hij heeft wel wat vaker gesputterd, maar dat verdwijnt als hij z’n vriendjes ziet. Deze ochtend wilde hij écht niet. Hij liet zich op de grond vallen, huilen en...

Stop en realiseer: neem je emoties onder de loep

Stop en realiseer: neem je emoties onder de loep

Oei! Opschieten! Ik zie op de klok dat ik de illusie van zeeën van tijd op de voorochtend van de peutergym moet gaan opgeven. Laatste slok koffie en gauw de douche in. Zoonlief van net een jaar heeft andere plannen. Jammerend volgt hij me overal en het jammeren gaat...

In de huid van je stiefkind

In de huid van je stiefkind

Hoe is het nu eigenlijk om een stiefkind te zijn? Dat kun je misschien alleen écht weten als je het zelf bent geweest, maar empathisch vermogen kun je zeker ontwikkelen. Toevallig sprak ik deze week twee verschillende vrouwen die bewust geen kinderen wilden, omdat ze...

Kinderen hebben vraagt meer van ouders dan ‘opvoeden’

Kinderen hebben vraagt meer van ouders dan ‘opvoeden’

Waar hebben ouders behoefte aan in de verschillende fasen van hun ouderschap? Welke vaardigheden vraagt het om op een gelukkige manier ouder te kunnen zijn? Hoe kunnen ze daarin goed worden begeleid? Carolien Gravesteijn, lector Ouderschap en Ouderbegeleiding aan de...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0